ခရီးသည္စာရင္း၌မပါေသာသူ

စာေရးသူ ►►►ေက်ာ္ျမင့္ေဇာ္
Not On The Passenger List by Barry Pain, From "Five Ghost Stories"


မိုးသက္မုန္တိုင္းက ျပင္းထန္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ အိပ္၍မရ၊ သေဘၤာတစ္စင္းလံုးလည္း ခရီးသည္မ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ေလတိုက္သံ၊ မိုးရြာသံ၊ မိုးျခိမ္းသံတို႔ျဖင့္ ဆူပြက္လ်က္ရွိသည္။ အရာရာတိုင္းသည္ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးလ်က္္ရွိသျဖင့့္ ကၽြႏ္ုပ္ကုတင္ေအာက္ရွိ ေသတၱာႀကီးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေတာင္ဘက္ေလွ်ာလိုက္၊ ေျမာက္ဘက္ေရြ႕လိုက္ႏွင့္အလုပ္အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေန၏။

တစ္ခါတစ္ရံ ယင္းေသတၱာသည္ ၾကမ္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာတိုက္၍ အခန္းတံခါးဆီသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း
ေရြ႕သြားစဥ္ ေသတၱာခပ္ေသးေသးတစ္လံုးကပါ ေခ်ာင္ထဲမွ ေလွ်ာထြက္လာကာ ပထမေသတၱာေရြ႕သြားရာ လမ္းအလယ္တြင္ ရပ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတြင္းရွိ မီးခလုတ္ကို ကၽြႏ္ုပ္ပိတ္ပစ္လိုက္၏။ ယင္းေသတၱာႏွစ္လံုးကို အေမွာင္ထဲတြင္ တိုက္ခ်င္တိုက္၊ ကြဲခ်င္ကြဲ၊ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစသေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အေမွာင္ခ်ထားလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳးစားျပီး ႀကိတ္မွိတ္၍ အိပ္လိုက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေၾကာင္းအရာမ်ား ျမင္မက္ခဲ့့၏။

နံနက္လင္းေသာ္ မုန္တိုင္းက ျငိမ္သက္ေနျပီျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရန္ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ေသာအခါ ေရမ်ားျပည့္လွ်ံေနျပီး ေဘာင္ဘင္ခတ္၍ တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲကုန္သည္။
ေရမိုးခ်ိဳးျပီးေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ အခန္းသို႔ ျပန္လာစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အခန္းဆီ သေဘၤာစားပြဲထိုးမွ နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ယူလာသည္ႏွင့္ ဆံုေနသည္။
သူက ကၽြႏ္ုပ္ကို ရာသီဥတု ေကာင္းသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က မနက္စာစားခ်ိန္တြင္ လူနည္းနည္းသာရွိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စားေသာက္ခန္းသို႔ သြားေသာအခါ ထိုအခန္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ထက္အရင္ေရာက္ေနသူမ်ားထဲ၌ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ျပီး ကၽြႏ္ုပ္ကအဝင္ သူမကအထြက္ျဖစ္၏။
သူမ၏ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ေနျပီး မေန႔က ရာသီဥတု ဆိုးဝါးေသာေၾကာင့္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ခ်င္၍ မအီမသာ ခံစားေနရေပသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္တြက္ဆလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူမက ကၽြႏ္ုပ္ကို စတင္၍ စကားေျပာသည္။

► ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေျပာစရာရွိတယ္..  အဲဒါ ရွင္ မနက္စာစားျပီးရင္ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္မလားဟင္...

မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳရွိသူ မဟုတ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို သူမသိလိုသည့္ အခ်က္မ်ားအား မၾကာခဏ ေမးျမန္းခဲ့ဖူးသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္အား ယခုကဲ့သို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ နံနက္စာစားျပီးေသာအခါ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုရာ သူမသည္ ကုလားထိုင္တစ္လံုး၌ ထိုင္လ်က္ရွိျပီး ေႏြးေထြး၍ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ပင္လယ္ေတာက္ျခင္း မဟုတ္ႏိုင္ဟုကၽြႏ္ုပ္ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့၏။

► ကၽြန္မ ညက အိပ္လို႔မရဘူးရွင့္...

► ဟုတ္တယ္..ကၽြန္ေတာ္လည္း ညက အိပ္လို႔မရပါဘူးဗ်ာ..  အိပ္မက္ေတြကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ကေယာင္ကတန္းနဲ႔ မက္လိုက္တာ ဘာေတြမွန္းလည္းမသိဘူး...

ထိုစဥ္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို ေငးေမာလ်က္ရွိျပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ စကားကိုပင္ သူမ ၾကားဟန္မတူေပ။ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ အသက္သံုးဆယ့္ေလး၊ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိမည္ျဖစ္ျပီး၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္၏။

► ညက မုန္တိုင္းကလည္း အေတာ္ၾကမ္းတာဗ်..  ဒီညက်မွပဲ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ.. 
အခု ေနေရာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ပြင့္ေနျပီပဲ..  ကဲ..ဒါေတြထားပါေတာ့ေလ..  မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥကို ေျပာစမ္းပါဦး..  ကၽြန္ေတာ္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ...

► ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ဆီကို အကူအညီေတာင္းရင္လည္း..ရွင္ဘာမွတတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး...

တုန္ရီေသာအသံႏွင့္ ေျပာလ်က္ရွိသည့္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္သည္ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ သူမ၏ လက္ကို ေထာင္လိုက္ေသာအခါ ေသးသြယ္ပိန္လွီသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ရွိသည္။

► ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ..  အရမ္းကိုမွပဲ ေၾကာက္တာပါပဲရွင္...

အသံတုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ေျပာေနေသာ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လ်က္ရွိ၏။

► မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္..သိပ္လည္း ေၾကာက္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ..  အခုမွ ေၾကာက္ေနလို႔လည္း ဘယ္သဘာဝက်ပါ့မလဲ..  မုန္တိုင္းက ျပီးေနျပီပဲ..  မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ လီဗာပူးလ္ကိုေတာင္ သေဘၤာဆိုက္ေတာ့မယ့္ဥစၥာ..ဟုတ္လား...

► မွန္ပါတယ္..ရွင္ေျပာတာကို ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္..  ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔ေနတာက မုန္တိုင္းမဟုတ္ဘူးရွင့္..  တျခားအေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ေျပာရမွာလည္း ခပ္ခက္ခက္ပဲ..  ကၽြန္မ ေျပာျပလိုက္ရင္ ရွင္က ကၽြန္မကို ဦးေႏွာက္သိပ္မမွန္တဲ့သူလို႔ ထင္မွာလည္း စိုးေသးတယ္...

► ဟာ..ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ..  ခင္ဗ်ားက အခုထိ က်ဳပ္ကို အယံုအၾကည္ မရွိဘူးလား...

► ေကာင္းပါျပီ..ေကာင္းပါျပီ..  ဒါဆို ကၽြန္မ ေျပာျပပါ့့မယ္..  ကၽြန္မရဲ့ ခင္ပြန္းသည္ အဲလက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္က ဆံုးသြားခဲ့တယ္ေလ..  ဒီေတာ့ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ေနာက္ထပ္
အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳဖို႔ အခု ကၽြန္မ အဂၤလန္ကို သြားေနတာေပါ့...

► အင္း..သေဘာေပါက္ပါတယ္..ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး...

► အဲလက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကတည္းက ဆံုးသြားခဲ့ေပမယ့္ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔ကို ဒီသေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႔လိုက္တယ္..  ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျပဳဖို႔ ဝိညာဥ္နဲ႔လာတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္...

► မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ..  ျဖစ္ကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..  အင္း..မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေရာ ခင္ဗ်ား မေတြးမိဘူးလား...

► မေန႔ကေတာင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ရွင့္လို ထင္ခဲ့ေသးတယ္...

► ကဲဗ်ာ..ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေန႔ေကာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုထင္သလဲ..  ခင္ဗ်ားျမင္တာ..ေတြ႔တာ..ခံစားရတာေတြကို ေျပာဗ်ာ က်ဳပ္တစ္ခုခ်င္း ရွင္းျပေပးမယ္...

► ကၽြန္မ မေန႔ညက ဆယ့္တစ္နာရီက ကၽြန္မအခန္းကို ျပန္သြားခဲ့ျပီးေတာ့ မီးဖြင့္လိုက္တယ္..  အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္မရဲ့ ေသသြားျပီျဖစ္တဲ့ ေယာက်္ားအဲလက္ကို ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္ရွင့္..  ျမင္ရတာက ေဘးတိုက္အေနအထားႀကီး..ျပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မကို လွည့္မၾကည့္ဘူး.. 
သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလံုးက ပြင့္ေနတယ္ေလ..  ညဝတ္အက်ႌရွည္အျပာႀကီးကို ဝတ္ထားျပီး ဖိနပ္က အနီေရာင္စီးထားတယ္ သူ မေသခင္တုန္းက ဝတ္ခဲ့တဲ့ အဝတ္အစားေပါ့..  သူ႔ဝတ္ရံုေရွ႕အိတ္ႀကီးကလည္း ေဖာင္းျပီးတြဲက်ေနတယ္ရွင့္
သူအသက္ရွိစဥ္တုန္းက သူေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မ အမွတ္ရလာတယ္..ဘယ္လိုေျပာခဲ့ဖူးလည္းဆိုေတာ့ အဲလက္က သူခရီးသြားတိုင္း သြားတိုင္း ညဘက္ဆိုရင္ သူ႔ညဝတ္အက်ႌမွာ ရွိတဲ့အိတ္ထဲကို သူ႔လက္ပတ္နာရီရယ္..ေငြအားလံုးရယ္..ေသာ့တြဲေတြရယ္ စုျပီး ထည့္ထားေလ့ရွိသတဲ့ရွင့္...
အဲဒါနဲ႔ အဲဒီညကအေၾကာင္း ဆက္ၾကဦးစို႔ရဲ႕...ကၽြန္မက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည့္ေနတဲ့အခါ သူက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းကို လွည့္လိုက္ျပီး ကၽြန္မကို ျပန္ၾကည့္တယ္..
ျပီးေတာ့ သူက ထိုင္ရာကေန ထလိုက္ျပီး ကၽြန္မဆီကို ခပ္ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္လာတယ္ရွင့္..  ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မဟာ သူ႔ကို ေၾကာက္ဖို႔ထက္ အံ့အားသင့္ျပီး တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိတယ္ေလ..  သူေခါင္းကို တစ္ခ်က္ေနာက္ဘက္လွည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မေၾကာက္ရမယ့္စိတ္က ေပၚလာတယ္..  အဲလက္မွ အဲလက္အစစ္ပါရွင္..
မယံုမရွိပါနဲ႔..ကၽြန္မ မ်က္လံုးဟာ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ပါဘူး..  အဲလက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အသးအမႊားကအစ
ကၽြန္မ အလြတ္ရေနတာကိုးရွင့္...

► အင္း..စဥ္းေတာ့စဥ္းစားစရာပဲ..က်ဳပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အေပၚ လက္ေတြ႔က်က် အေျဖမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး...

► ေသခ်ာပါတယ္ရွင္...အဲလက္ပါ..  မ်က္ႏွာက ပြေရာင္းေရာင္း..ဝိုင္းတိုင္းတိုင္းနဲ႔ သူက ကၽြန္မထက္ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ႀကီးတယ္..  အဲလက္ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ပါးစပ္ေပါက္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔..ျပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ လူရိုးရိုးနဲ႔ မတူဘဲ ေဆးျခယ္ထားတဲ့ အသက္မဲ့ အရုပ္ႀကီးလိုပဲ..  ကၽြန္မကိုလည္း သူ႔မ်က္လံုးက ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး..
သူ႔မ်က္လံုးက တစ္ဝက္ပဲပြင့္ေနတယ္..  သူ မေသခင္တုန္းက ဆရာဝန္လာေတာ့ အသက္ကုန္လု ကုန္ခင္က မ်က္ႏွာအေနအထားေပါ့ရွင္..  ကၽြန္မျဖင့္ ရင္ေတြတုန္..ေခါင္းေတြႀကီး..ေခၽြးေစးေတြလည္း ထြက္လာတယ္..
အသားေတြဟာ နတ္က်သလို တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္..  ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ဘက္မွာ ဖြက္ထားရင္း ေခါင္းေလာင္းတီးဖို႔ ခလုတ္ကို လက္စမ္းလိုက္တယ္..  တစ္ဖက္က သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တယ္...
ရွင္ ဘာလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မဆီလာတာလဲ..လို႔...

မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့သကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြးေနကာ ခဏနားျပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္၍ေျပာသည္။

► ကၽြန္မ ဖြက္ထားတဲ့လက္က ေခါင္းေလာင္းတီးတဲ့ ခလုတ္ကို စမ္းမိတယ္..  သူ႔မ်က္ႏွာ အမူအယာက သိပံုရတယ္
သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ တစ္ခုခုေျပာေနတယ္..  အသံမထြက္ဘူး...ဒါေပမယ့္ သူက ထပ္တလဲလဲႀကိဳးစားေျပာရင္း အသံထြက္လာတယ္ရွင့္..  သူေျပာတာက မင္း ငါနဲ႔ အျမဲရွိေနေစခ်င္တယ္တဲ့..  အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာစားပြဲထိုးက ကၽြန္မအခန္းတံခါးကို လာျပီးေခါက္တယ္..  တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မေယာက်္ား အဲလက္လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္...

► ခင္ဗ်ား..အဲဒီအေၾကာင္း စားပြဲထိုးကို ေျပာလိုက္ေသးသလား...

► မေျပာဘူးရွင့္..ကၽြန္မက ေလမုန္တိုင္းအေၾကာင္းပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္...

► မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္..ခင္ဗ်ားေျပာေနတဲ့ ျပႆနာေတြရဲ့ အေျဖဟာ ရွင္းေနသားပဲ...

► ဘယ္လို...အေျဖက ရွင္းေနတယ္..ဟုတ္လား..  ကဲ..ကဲ ေျပာစမ္းပါဦးရွင့္...

► ခင္ဗ်ား လႈိင္းမူးျပီး သေဘၤာေတာက္တာေပါ့..  ဒါ့ေၾကာင့္ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျမင္တာ..ၾကားတာေပါ့...

► မဟုတ္ဘူးရွင့္..ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွင္လြဲသြားျပီ..  ကၽြန္မ အဲဒီအခ်ိန္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး..  မူးဖို႔ဆိုတာ ေဝးစြပဲ...

► လူတိုင္းကေတာ့ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္ၾကတာပဲ..  အရက္သမားလိုေပါ့..ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မူးတယ္မေျပာဘူး..  လႈိင္းႀကီးေလထန္လို႔ သေဘၤာ ဘယ္ညာယိမ္းတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာက တစ္ျပိဳင္တည္းခံစားၾကရတာ..  လူက ဒါကို သတိမထားမိဘူး..  မ်က္လံုးထဲမေတာ့ ဦးေႏွာက္ေထြျပားတဲ့အတြက္ စြဲမိစြဲရာ ျမင္ေနရတယ္လို႔ ထင္မွတ္ထားေတာ့တာေပါ့...

► ဟုတ္ပါ့ရွင္..ရွင္ေျပာသလိုပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ ကၽြန္မ လိုလားလိုက္တာ..  အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ...

► စိတ္ခ်စမ္းပါဗ်ာ..ဒီလိုကေယာင္ကတမ္း ျမင္ရတယ္လို႔ ထင္တဲ့ကိစၥ..ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ျပီး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
ေနာက္ထပ္ မုန္တိုင္းကလည္း ဒီရက္အတြင္းထပ္ျပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္...

ထို႔ေနာက္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္က သူမ၏ ဘဝဇတ္ေၾကာင္းကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ႏွင့္ ေျပာခဲ့သည္။ အဲလက္ႏွင့္ သူမတို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ကိုးႏွစ္ခန္႔က လက္ထပ္ခဲ့ၾကရာ အဲလက္က သူမကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးရွိသေလာက္ သူမက အဲလက္ကို ေလးစားသည္မွလြဲ၍ အသည္းထဲမွခ်စ္ေမတၱာမွာ ေပၚထြက္၍မလာခဲ့။
မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္က ရိုးသားပြင့္လင္းစြာပင္ အဲလက္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ဝန္ခံခဲ့ရာ အဲလက္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လက္ထပ္ေပါင္းသင္းသည့္ အေျခအေနပင္ ေရာက္ရွိခဲ့ျပီျဖစ္ျပီမို႔ သူ႔အေပၚျပန္၍ မခ်စ္လွ်င္လည္း ျပႆနာမရွိေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးစံုမက္ပါေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ သမုဒယ သံေယာဇဥ္ ဝင္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။

သူတို႔၏ လက္ထပ္ပြဲမွာ အျခားစံုတြဲမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ထံုးစံမပ်က္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္နည္းတူ အေပၚယံ အျမင္အားျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မွ် ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိဘဲ လက္ထပ္ျခင္းသည္ အမွားကို က်ဴးလြန္မိခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္၏။

အဲလက္က သူမကို နယူးေရာက္ျမိဳ႕ရွိ သူ၏ အိမ္ႀကီး၊ ဝင္းႀကီးရွိရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ယင္းစံအိမ္ႀကီးတြင္ သူမတို႔ လင္မယား တစ္ႏွစ္ခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရာ အစပိုင္းတြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ မရွိခဲ့။ အဲလက္က အစစအရာရာ သူမ၏ အလိုလိုက္၊ အႀကိဳက္ေဆာင္ခဲ့၏။ ေငြေၾကးမွအစ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ပံုအပ္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးေရစက္က မပါခဲ့ေလသလား မဆိုႏိုင္၊ သူမ၏ ရင္ထဲတြင္ အဲလက္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရန္ အစို႔အေညႇာင့္ကေလးပင္ ထြက္ျပဴ၍ မလာခဲ့ေခ်။ ၾကာလာေတာ့ အဲလက္ဒဲရစ္ဆင္ခမ်ာ သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးရမည့္အေရး ေတြး၍ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ဗ်ာပါဒမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့့ရေတာ့၏။
အဲလက္၏ ရင္ဝယ္ အသက္တမွ် ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ မိမိ၏ ၾကင္သူသက္ထားကို အျခားတစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားသနာအေပၚ တိမ္းညႊတ္ခ်စ္ခင္၊ ေမတၱာသက္ဝင္သြားမည္ကို မိမိေသရမည္ထက္ စိုးရိမ္ပူပန္လ်က္ရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အဲလက္က စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ရန္ သူ႔ဇနီးႏွင့္အတူ အဂၤလန္သို႔ အပန္းေျဖခရီး ထြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
အက်ိဳးလို၍ ေညာင္ေရေလာင္း ပက္ထမ္းနဲ႔ေတြ႔၊ ေပါ့ေစလို၍ ေၾကာင္ရုပ္ထိုး ေဆးအတြက္ေလးခဲ့ရသည့္ အဲလက္၏ဘဝ။ အေမရိကန္တြင္ သူ႔ဇနီးသည္ အျခားတစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားအေပၚ တိမ္းမူးမည္စိုးသျဖင့္ အဂၤလန္သို႔ ေခၚခဲ့ရာမွ အဂၤလန္တြင္ သူ႔ဇနီးသည္အမွန္တကယ္ ခ်စ္ခင္စံုမက္သည့္ လန္ဒန္သားတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုဆည္းရေတာ့၏။

သူမ၏ ခ်စ္ရသူကား ရြယ္တူလူလွ၊ ခ်ိဳျမေသာ အျပံဳးပိုင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူမကလည္း ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္မလုပ္၊ တရားဝင္ လင္ေတာ္ေမာင္ အဲလက္ကို အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ဟေျပာဆိုခဲ့ရာ အဲလက္ခမ်ာ မ်က္စပ္ပိုးဝင္ ဆံတစ္ပင္တင္းကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေမရိကန္သို႔ ခ်စ္ဇနီးကို လက္ကဆြဲ၍ အျမန္ဆံုး ျပန္ခဲ့့ေတာ့၏။
ဤသည့္အေျခအေနျဖင့္ပင္ ခ်စ္ဇနီးကို အႏြံအတာခံကာ ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ေမတၱာမပ်က္ေပါင္းဖက္ခဲ့သည္။
သူမကလည္း သူမ၏အခ်စ္ကို သိမ္းဆည္းကာ အဲလက္အေပၚ မေဖာက္မျပန္၊ မွန္ကန္စြာေနထိုင္ခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ အဲလက္၏ ရင္ထဲဝယ္ သံသယအပင္ပ်ိဳကား အကိုင္းအညႊတ္မ်ား ေဝဆာလ်က္ ခ်စ္ဇနီးကိုလည္း ထုတ္မေျပာရက္သျဖင့္ တအံုေႏြးေႏြးႏွင့္ ခ်စ္ေသာကေဝဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားရရွာသည္။ သူမကိုလည္း မ်က္ေျခအျပတ္မခံဘဲ ဂရုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့၏။  အဲလက္အေနျဖင့္ အဂၤလန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ ဆက္စပ္၍ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွိသျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္က် အဂၤလန္သို႔ သြားရသည့္အခါတိုင္း သူ႔ဇနီးသည္ကို နယူးေယာက္တြင္သာထားခဲ့သည္။ အဲလက္၏ ညီမႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔ဇနီးသည္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့ျပီး ခ်စ္ဇနီးကို လံုးဝအေပ်ာက္မခံခဲ့။

သို႔ေသာ္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ လန္ဒန္သားႏွင့္ လူခ်င္းမနီးစပ္ေသာ္လည္း တိတ္တဆိတ္ စာအဆက္အသြယ္ရွိခဲ့၏။ အဲလက္ မဆံုးမီ ရွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း စာအဆက္အသြယ္ ရွိသည္ကလြဲ၍ အဆင့္မပိုခဲ့ေခ်။

သို႔ေသာ္ ကံတရားက ဆန္းၾကယ္လွသည္။ အဲလက္မွာ (၉၆) ပါးေသာေဝဒနာႏွင့္ သဘာဝတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္၍ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားေသာေၾကာင့္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး မ်ိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္ကာ ေစာင့္စည့္ခဲ့ရသည့္ အတုပ္အေႏွာင္မွ လြတ္ေျမာက္ျပီျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္သူရွိရာ လန္ဒန္ျမိဳ႕ႀကီးသို႔သြားရန္ ဤခရီးစဥ္တြင္ ပါလာရျခင္း ျဖစ္၏။

► ဒီမွာ..မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္..ေသျပီးသားလူဟာ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကေလးေတာင္သိတယ္..  မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ..
ခင္ဗ်ား ေနမေကာင္းလို႔ ကေယာင္ကတန္း ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြျမင္တာပါ..  တကယ္မရွိတာကို အရွိထင္ေနတာေပါ့..  ခင္ဗ်ားေၾကာက္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး...

မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏွစ္သိမ့္မႈေၾကာင့္ အေျခအေန အေတာ္ေကာင္းလာသျဖင့္ ေန႔လယ္စာစားေသာအခါ အေတာ္စားႏိုင္လာသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထပ္ေတြ႔ျပန္ရာ အေႏွာင့္အယွက္မရွိဘဲ အားလံုးအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ရွိေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္၏ ျပႆနာမွာ ျပီးဆံုးသြားျပီဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွာ မွားယြင္းခဲ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ သေဘၤာ လီဗာပူးလ္သို႔ မေရာက္မီ တစ္ညအလိုတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘတ္တလက္ဆိုသူ အဘိုးအိုႏွင့္ စကားေျပာသည္။ သူ႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ ဤသေဘၤာေပၚက်မွသာ သိကၽြမ္းခဲ့ရျပီး သူႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ မၾကာခဏ အရက္အတူတူ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
ထိုေန႔ညက သူႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ညအေတာ္နက္သည္အထိ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားေျပာရင္း အရက္ေသာက္ၾကသည္။
ယင္းသို႔ေျပာေနရင္း စကားလမ္းေၾကာင္းထဲတြင္ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို မွတ္သားႏိုင္စြမ္းျဖစ္သည့္ မွတ္ဥာဏ္စြမ္းအားအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့၏။

► က်ဳပ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါျမင္လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုနဲ႔မေမ့ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕..  ဒါေပမယ့္ နာမည္က်ေတာ့ မမွတ္မိျပန္ဘူး..  အဲဒါ ဒုကၡေရာက္ေနတာေပါ့..  မ်က္ႏွာေတြကိုက်ေတာ့ အေသးစိတ္ေလာက္ကို မွတ္မိတာဗ်ိဳ႕..
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အခုလက္ရွိ သေဘၤေပၚက လူ ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ကို ေကာင္းေကာင္းအလြတ္ရေနျပီ...

သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က ကၽြႏ္ုပ္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာသည္။

► အခု သေဘၤေပၚမွာ ၇၀၊ ၈၀ မကေတာ့ဘူးထင္တယ္...

► ဒါေလာက္ပါပဲဗ်ာ..  အခုလို ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ လူေတြဟာ ဒီအတၱလႏၱိတ္သမုဒၵရာကို မျဖတ္ရဲၾကဘူးဗ်..
အခု လူရွစ္ဆယ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမေက်ာ္ဘူး..  အဲဒီလူေတြထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးတယ္ဗ်..
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႔အခန္းထဲကေန အျပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ဘူး..  အဲဒီလူကို မေန႔ကမွေတြ႔ဖူးတယ္..  ဒီလူက ေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတာ..  ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးခဲ့ဘူး..  သူ႔အခန္းထဲမွာ သူေအာင္းေနခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ...

► အို..ဒီလူဖ်ားနာေနလို႔ အခန္းထဲက မထြက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာဘဲ...

► လံုးဝမဟုတ္ဘူး..  ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား..  က်ဳပ္က သေဘၤာဆရာဝန္ကို ဒီလူလာသြားသလားဆိုတာ ေမးခဲ့ျပီးျပီ..  ဆရာဝန္က ဒီလူ သူ႔ဆီကို တစ္ခါမွ မလာဖူးဘူးတဲ့ဗ်ာ...

► က်ဳပ္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားလာျပီ..  ဒီလူ႔ပံုသဏၭာန္ကို ေျပာျပစမ္းပါဗ်ာ...

► ရပါတယ္..ဒီလူ႔ပံုက မွတ္မိလြယ္တဲ့ ပံုမ်ိဳးပဲ..  အဲဒီလူဟာ အသက္ ၅၀ ေလာက္ရွိျပီ..  အျပာေရာင္ ညဝတ္အက်ႌနဲ႔ ဖိနပ္က အနီေရာင္ရွဴးဖိနပ္ကို စီးထားတယ္..  ျပီးေတာ့ သူ႔ညဝတ္အက်ႌအိတ္ထဲမွာ ခပ္ေလးေလးပစၥည္းေတြ ထည့္ထားပံုရတယ္..  က်ဳပ္အထင္ေတာ့ အိတ္ေဆာင္နာရီနဲ႔ အျခားပစၥည္းေတြ ျဖစ္မွာပဲ..
သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ထားလိုက္မိတယ္..  မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း..ပါးစပ္ေပါက္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အားလံုးျခံဳျပီးေျပာရရင္ သူ႔အသြင္အျပင္က ထူးျခားလြန္းလို႔ မွတ္မိေနတာေပါ့..  သူ႔မ်က္ႏွာဟာ မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႔ ေဆးေရးထားတဲ့ အရုပ္ႀကီးလိုပါပဲဗ်ာ..  သူလမ္းေလွ်ာက္တာက ျဖည္းျဖည္းေလးေလးနဲ႔ တစ္ခုခုကို ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနသလိုပါပဲေလ...

► အင္း..ခင္ဗ်ားကေတာ့ တကယ့္မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါပဲဗ်ာ..  ဒါထက္ ခုန ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ လူရဲ့
   အေၾကာင္းကို ဘယ္သူေတြကိုမ်ား ေျပာမိေသးလဲ...

► ဟင့္အင္း..  အို..မဟုတ္ေသးဘူး.. 
   ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္..အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေျပာျပလိုက္မိတယ္..  ဘာျဖစ္လို႔လဲ...
  
► ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..ခင္ဗ်ားလိုပဲ အဲဒီလူကို တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ျမင္ဖူးေသးသလားလို႔ သိခ်င္လို႔ပါ..

► အင္း..က်ဳပ္ေျပာျပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ..  ေအး..က်ဳပ္ေျပာတဲ့လူပံုစံနဲ႔ လူေတြဟာ တစ္ကိုယ္တည္း ေနေလ့ရွိၾကတယ္ဗ်...

မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ အဘိုးအိုကို ကၽြႏ္ုပ္ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ည (၁)နာရီႏွင့္ (၂)နာရီၾကားျဖစ္ရာ အဘိုးအိုေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာက ကၽြႏ္ုပ္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသည္။

ဝတ္ရံုအျပာ ဝတ္ထားသူႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ဆံုမိမည္ကို မလိုလားပါ။ သို႔ေသာ္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္၏ အေၾကာင္းက ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္ပူပန္မိသည္ထက္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္ႏွင့္ ဝတ္စံုျပာပုဂၢိဳလ္တို႔ ေတြ႔ေနၾကမည္ကို ပို၍ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္လာ၏။ သေဘၤာေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီး အနည္းငယ္သာပါသည္။
အဘိုးအိုေျပာေသာ ဝတ္စံုျပာႏွင့္ လူအေၾကာင္းကို မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္လည္း မလြဲမေသြၾကားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သူမ အလြန္ေၾကာက္ေနမည္ျဖစ္၍ သူမ၏ အေျခအေနကို သိလိုသျဖင့္ သူမ၏ အခန္းဘက္သို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့၏။

ကၽြႏ္ုပ္ သူမ၏ အခန္းသို႔ မေရာက္မီကပင္ သူမ၏ အခန္းတံခါးမွာ ပြင့္လ်က္သားရွိေနသည္။ ထိုစဥ္ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္မွာ အူယားဖားယားႏွင့္ အခန္းတြင္းမွ ေျပးထြက္လာရာ ပါးစပ္မွာ ဟလ်က္ရွိျပီး လက္တစ္ဖက္က လည္ပင္းကို ဆုပ္လ်က္ က်န္လက္တစ္ဖက္က အခန္းတံခါးကို ေဆာင့္၍ ပိတ္လိုက္၏။
ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ အေနအထားက မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္သည္ အခန္းတြင္း၌ရွိသည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား အျပင္သို႔ ထြက္မလာေစလို၍ တံခါးကိုပိတ္သည့္ပံုျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္က သူမထံ အလ်င္အျမန္သြားလိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္ကို သူမ ျမင္သြားသျဖင့္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
► ကၽြန္မကို သူရွိတဲ့ ပင္လယ္ထဲကို ခုန္ခ်ခိုင္းေနတယ္..ခုန္ခ်
ခိုင္းေနတယ္...

အတန္ၾကာေအာင္ ဤစကားကိုသာ သူမ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနရာ ခဏၾကာေသာအခါ ျငိမ္သက္သြားသည္။

► မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္..ခင္ဗ်ား ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနျပီထင္တယ္..မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ...

► မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး..အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး...

► ကဲ..ထားပါေတာ့..အိပ္မက္မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..  အခု က်ဳပ္လည္းေရာက္ေနျပီ..
   ခင္ဗ်ား ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး..စိတ္ခ်..  ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ကာကြယ္ေပးမယ္..ဟုတ္လား...

► ဟုတ္ကဲ့..ေက်းဇူးပါပဲ..ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွင္ဘယ္ကိုမွ မသြားေစခ်င္ေသးဘူး..  အဲလက္က အခန္းထဲမွာ ရွိေနတယ္..  ကၽြန္မကို သူနဲ႔တမလြန္ကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚေနတယ္ရွင့္...

► မဟုတ္ႏိုင္တာ..အဲလက္က ေသျပီပဲ..  ခင္ဗ်ားအခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ရွိႏိုင္မွာလဲ..
ကဲ..လာ..လက္ေတြ႔သြားၾကည့္ၾကမယ္...

ကၽြႏ္ုပ္က တံခါးကို ေျပာေျပာဆိုဆို ဆြဲ၍ဖြင့္လိုက္၏။ အတြင္း၌ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းရွိေနျပီး သူမကို ကၽြႏ္ုပ္ကေဖးမ၍ ဖက္ထားဆဲပင္ ျဖစ္၏။

► ကၽြန္မ အခန္းထဲမွာ မီးဖြင့္လ်က္ ထားခဲ့တာရွင့္...
မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္က တုန္တုန္ခ်ိခ်ိႏွင့္ ေျပာသည္။

► ခင္ဗ်ား ေျပးထြက္လာတုန္းက မီးခလုတ္ကို လက္နဲ႔တိုက္မိျပီး ပိတ္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့...

တကယ္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာလိုက္ေသာစကားမွာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ သူမ စိတ္သက္သာရာရေစဖို႔ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာရျခင္းျဖစ္၏။

ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ညီမအငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနစဥ္ အစ္ကိုႀကီးက ေဖးမသည့္သေဘာမ်ိဳးထား၍ ကူညီေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္၏။ သူမကို ကုတင္ေပၚ၌ ေနရာခ်ထားေပးလိုက္ျပီး ဝီစကီတစ္ခြက္ကိုပါငွဲ႔၍ ေပးလိုက္ျပီး ေသာက္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူမက ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္ေမာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္၏။

► ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ရွင့္ကို ေျပာျပလို႔ရမလားဟင္...

► အင္း..ခင္ဗ်ား စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္ ေျပာေပါ့ဗ်ာ..  ခင္ဗ်ား ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္ေတြ မက္ခဲ့ျပန္ျပီထင္တယ္...

► ကၽြန္မကေတာ့ ေဆာင္းအိပ္မက္လို႔ မထင္ဘူး..  ညက ခပ္ေစာေစာပဲ ကၽြန္မ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တယ္.. 
မစၥတာဘားလက္ရဲ့ ေျပာျပခ်က္ကို ၾကားခဲ့ရလို႔ စိတ္ကေတာ့ နည္းနည္းလႈပ္ရွားမိတာ အမွန္ပဲ..  ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းၾကာေရာ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သလိုလို မေပ်ာ္သလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္မအနားမွာကပ္ျပီး အသက္ရွဴသံၾကားေနရတယ္ရွင့္.. 
ကၽြန္မလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ေရာ အသက္ရွဴသံလည္း ကၽြန္မနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးသြား
တယ္..  ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ မီးခလုတ္ရွိရာကိုသြားျပီး မီးဖြင့္လိုက္တယ္..
သူေပါ့ရွင္..သူ..သူ..အဲလက္ေပါ့..  စားပြဲေဘးနားမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္..  သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ေမာင္းခ်ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အသြားကို သူ႔လက္နဲ႔ ထက္ မထက္စမ္းေနတယ္ရွင့္..  ျပီးေတာ့ ဓါးကို စားပြဲေပၚ ျပန္ခ်ထားလိုက္ျပီး ေခါင္းကို ရမ္းေနတယ္..  ျပီးေတာ့ ကၽြန္မဆီကို ျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး ကုတင္အစပ္မွာ ထိုင္လိုက္တယ္..
ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို သူကေျပာတယ္...
[ရွီလာ..မင္း..မင္း ပင္လယ္ထဲကို ခုန္ခ်လိုက္စမ္း..မင္းကို ငါ့လက္နဲ႔ မသတ္ရက္ဘူး..  သြား..သြား ေရထဲကို ခုန္ခ်လိုက္..မင္းကို ငါ ေရထဲက ေစာင့္ေနမယ္...]
ဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း သတိလစ္သလိုျဖစ္သြားျပီး ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး..  ျပန္လည္း သတိဝင္လာေရာ ရွင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ကၽြန္မေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲရွင္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ရွိေနတာ ကၽြန္မအတြက္ လံုျခံဳေနတယ္ရွင့္..

ကၽြႏ္ုပ္က သူမ၏ အနားတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

► ေနပါဦး..ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားအနားမွာ ရွိေနရံုနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ လံုျခံဳတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ...

► ဒီလိုပါ..ရွင္က အဲလက္ထက္ ပိုျပီး က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူဆိုေတာ့ အဲလက္က ရန္မလုပ္ရဲလို႔ေပါ့ရွင္...

သူမစကားမွာပါသည့္အတိုင္းပင၊္ ရွီလာ့အသက္အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အဲလက္တို႔ ထိုးရ၊ ႀကိတ္ရဖြယ္ရွိသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္က အဲလက္ထက္ ပို၍ ေတာင့္တင္း၊ ဗလေကာင္းသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ပင္ ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ အလိုလိုေနရင္း သိေန၏။

► ေကာင္းျပီေလ..အိပ္မက္က ႏိုးထလာတဲ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ စာနာတဲ့အေနနဲ႔ ခဏေနေပးပါ့မယ္..  ဒါထက္စကားမစပ္ မစၥတာဘားလက္က ခင္ဗ်ားကို ဘာေျပာခဲ့သလဲ ဟင္...

► ဘားလက္က ကၽြန္မကို ေျပာတာကေတာ့ သူ အဲလက္ကို ျမင္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းေပါ့ရွင္..  အဲလက္ဟာ အက်ႌအျပာ..ဖိနပ္အနီစီးထားတဲ့အေၾကာင္းအျပင္ အဲလက္ရဲ့ ပါးစပ္ေပါက္က်ဥ္းတဲ့အေၾကာင္းပါ ပါေသးတယ္ရွင့္...

► ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ...

စာရႈသူအေဆြ၊ ယခု ရွီလာ ေခၚ မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္ကို ကၽြႏ္ုပ္ဆက္လက္ေျပာသည့္ စကားကိုအမွန္ဟု မယူဆေစလိုပါ။

► ဒီမွာ ရွီလာ..ဘားလက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့လူဟာ အဲလက္မဟုတ္ဘူး..  ကားဝမ္း ဆိုတဲ့လူပဲ..  ဒီအေၾကာင္းကို ေစာေစာကေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘားလက္ကို ေျပာခဲ့ေသးတယ္...

► ဒါျဖင့္ရင္ ကားဝမ္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ...

► က်ဳပ္မိတ္ေဆြ..လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ပါ..  လူေကာင္းပါဗ်ာ..ဒီလူကို ဘားလက္က အဲလက္လို႔ အထင္လြဲျပီး ေျပာေနတာပါ...

► ကဲ..ရွင္..ဒါျဖင့္ရင္ ကားဝမ္းရဲ့ ရွဴးဖိနပ္ကိစၥကေကာ...

► ဒါကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈပဲဗ်ာ..  ခင္ဗ်ားစိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးသြားေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့ ၾကံဳႀကိဳက္မႈတစ္ရပ္ပဲ...

► အင္း..အင္း..ေကာင္းပါေလရဲ့ရွင္...

မစၥက္ဒဲရစ္ဆင္သည္ အိပ္ရာေပၚ၌ လွဲခ်လိုက္ရင္း မွိန္းေနသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ထိုင္လိုက္၊ ငိုက္လိုက္ႏွင့္ မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရသည္။
                                          Ж   Ж   Ж   Ж   Ж   Ж
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရွီလာထံမွ စာကိုရရွိရာ သူမ၏ ခင္ပြန္းအသစ္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ေနထိုင္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ပါရွိသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔သေဘၤာ လီဗာပူးသို႔ဆိုက္စဥ္က ရွီလာကို လာႀကိဳေနေသာ သူမ၏ ခ်စ္သူ၊ ပန္းခ်ီဆရာကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ထိုသူမွာ ရုပ္ရည္လကၡဏာ သန္႔ျပန္႔၍ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ရွိသည္။ သူမ၏ စာထဲတြင္ သူမ၏ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးအေၾကာင္းပါ ထည့္၍ေရးထား၏။
ယခုထက္ထိ တစ္ခါတစ္ရံ အိပ္မက္ကဲ့သို႔ ထပ္မံ၍ ေတြ႔ေနရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္မက္မဟုတ္ အမွန္ျမင္ေတြ႕ထိသိခဲ့ရေၾကာင္း၊ အဲလက္၏ ဝိညာဥ္က သူမကို စြဲစြဲလန္းလန္းႏွင့္ လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊
ခ်စ္လင္ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္မခြဲဘဲ တတြဲတြဲေနခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ အဲလက္မွာ ေပၚမလာေတာ့ေၾကာင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္အားလည္း
ေက်းဇူးတင္သျဖင့္ ေရႊစီးကရက္ဘူးကေလးတစ္ခု ပို႔လိုက္ပါေၾကာင္း၊ ေရႊအစစ္ျဖစ္၍ တန္ဖိုးႀကီးပါေၾကာင္း ေရးထားသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထိုစီးကရက္ဘူးကို လူအမ်ားေရွ႕တြင္ထုတ္၍ အသံုးမျပဳေပ။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ေစ်းေပးရသည္ကို မသိဘဲ အျခားသူမ်ားက စပ္စုလာပါက လက္ေဆာင္ရသည့္ ပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ကို ရွီလာေပးရေၾကာင္း စသည့္စသည့္ မယံုႏိုင္စရာ ဇတ္ေၾကာင္းမ်ား ျပန္မေျပာလိုသျဖင့္ စကားနည္းရန္ဆဲ ကၽြႏ္ုပ္ တစ္ဦးတည္း ရွိသည့္အခါမွသာ အသံုးျပဳသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္၍ေျပာရလွ်င္ မရွိေသာ ကာဝမ္းဆိုသူႏွင့္ ရွီလာ လႈိင္းေတာက္ျခင္းဟု မမွန္ေသာစကားမ်ား ေျပာဆိုခဲ့ရသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ လိပ္ျပာမသန္႔ပါ။ ရွီလာကေတာ့ လက္ေတြ႔က်က် ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ရွီလာႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဂၤလန္သို႔ စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ေသာ သေဘၤာျဖင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ နယူးေယာက္မွ လန္ဒန္သို႔ ခရီးသြားျဖစ္ဦးမည္။ သို႔ေၾကာင့္ ထိုသေဘၤာကို မစီးလို၍ အျခားသေဘၤာတစ္စီးကို ေနာက္ထပ္ ၃ ရက္ခန္႔ ထပ္မံေစာင့္ဆိုင္းရမည္ျဖစ္၏။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ စာရႈသူအေဆြကို သေဘၤာနာမည္အား ထုတ္ေဖာ္၍ မေျပာျပခဲ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တေစၦသရဲရွိေသာ သေဘၤာဟု လူအမ်ား ယံုၾကည္သြားပါမူ သူတို႔၏ သေဘၤာကို လူစီးနည္းသြားပါက စီးပြားေရးထိခိုက္မည္ကို
စိုးရိမ္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ ယံုၾကည္ေနသည္က ယင္းသေဘၤာေပၚတြင္ ခရီးသည္စာရင္း၌ မပါေသာ သူတစ္ဦး သေဘၤာပတ္စဥ္တိုင္း လိုက္ပါလ်က္ရွိသည္ဟူ၍.....။

☺ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို တင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
@yexin189

မဲလ္စတုန္းမဟာတြင္းနက္ႀကီး

စာေရးဆရာ ►►►ျမသိန္း
A Descend Into The Maelstrom By Edgar Allan Poe


လူအိုပံုသ႑ာန္ ေပါက္ေနသူသည္ သူေျပာလိုရာမ်ားကို ေျပာျပီးေသာအခါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သြား၏။

►ဟိုတုန္းကဆိုရင္ မင္းသြားလိုတဲ့ ေနရာကို ငါႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ လိုက္ျပႏိုင္တယ္.. ဒီေရလမ္းခရီးမွာ ငါက ကၽြမ္းျပီး
  သားပါ...
ဟု ထိုသူက ေျပာ၏။
►ဒါေပမယ့္လို႔  လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က ဒီေရျပင္က်ယ္တစ္ေနရာမွာ ငါ့တစ္သက္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရပ္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရလို႔ ငါမင္းကို လိုက္ျပဖို႔ ဝန္ေလးသြားျပီ.. မင္း ငါ့ဆံပင္ကို ၾကည့္စမ္း.. ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတယ္ မဟုတ္လား.. အဲဒီဆံပင္ဟာ တစ္ရက္အတြင္းမွာ ျဖဴသြားတာ...

ကၽြႏု္ပ္သည္ လူအိုပံုသ႑ာန္ ေပါက္ေနေသာ ထိုသူႏွင့္အတူ ေတာင္စြန္းတစ္ခုေပၚသို႔ အတူတကြ တက္သြားၾကသည္။ ၄င္းေနရာမွၾကည့္လွ်င္ က်ယ္ျပန္႔ျပီး အျပာေရာင္သန္းေနေသာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေနာ္ေဝးေဒသ၏ ကမ္းေျခအလွကို ေလ့လာရန္ႏွင့္ အေပ်ာ္ေလွစီးရန္ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္၏။ ေနာ္ေဝးကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္၌ ကၽြန္းႀကီးကၽြန္းငယ္မ်ားကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေတြ႕ရ၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေရာက္ခါစတြင္ ေလမွာျငိမ္ေနေသာ္လည္း ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာ၌ ေလျပင္းမ်ား စတင္ တိုက္ခိုက္လာေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရွိရာ ေနရာရွိ ေက်ာက္တံုးအငယ္စားမ်ားပင္ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ လႈပ္ရွားလာ၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေလျပင္းႏွင့္အတူ ပါမသြားရန္ ေျမႀကီးေပၚ၌ ျပားခ်ပ္ေအာင္ ဝပ္ေနၾကရ၏။

►ဒီအေျခအေနဟာ အျမဲတမ္း မျဖစ္ဘူး.. တစ္ခါတစ္ရံမွ ျဖစ္တယ္.. မဲလ္စတုန္း မဟာတြင္းနက္ႀကီးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္...
ဟု ကၽြႏု္ပ္ ေခၚလာေသာ လမ္းျပက ေျပာ၏။ သူသည္ ေျမာက္ဘက္ရွိ မႈန္ပ်ပ် ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းကို ညႊန္ျပရင္း-
►အဲဒီကၽြန္းဟာ မဲလ္စတုန္းကၽြန္းေပါ့..
ဟု ေျပာ၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေလကြယ္ရာသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းသက္လာၾကျပီး လံုျခံဳေသာ ေနရာအေရာက္တြင္ အနားယူလိုက္ၾက၏။
►ခင္ဗ်ားရဲ့ ဇတ္လမ္းကို က်ဳပ္ နားေထာင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ...
ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာ၏။
►ျဖည္းျဖည္းေပါ့...
သူက ေျပာသည္။

►ဒီလိုကြ.. ငါရယ္၊ ငါ့ရဲ့ညီႏွစ္ေယာက္ရယ္ ငါတို႔ပိုင္ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ ေနာ္ေဝး၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္ စတဲ့ေဒသေတြဘက္ကို အေရာင္းအဝယ္ ထြက္လုပ္ၾကတယ္.. ငါးလည္းတင္တယ္.. ကုန္ေျခာက္လည္း တင္တယ္..  အမ်ားဆံုးကေတာ့ ငါးေတြကို တင္တယ္...
►ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္သက္က ဘယ္ေလာက္ ရွိျပီလဲ...
►ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ေပါ့...
►ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့ လုပ္သက္က နည္းနည္းကေလးပါ...
►ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ (၁၈--)ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၀)ရက္ေန႔ေပါ့.. ဒီရက္ကို ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတယ္..
အဲဒီေန႔မွာ ငါတို႔ ေနာ္ေဝးေဒသမွာ တစ္သက္ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ ဟာရီကိန္းေလမုန္တိုင္းႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္...

►ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းက ကမာၻ႕ေဒသအခ်ိဳ႕မွာ ေပၚေပါက္ေလ့ ရွိစျမဲပဲ မဟုတ္လား...
►ဒါေပမယ့္လို႔ အခု ငါေျပာမယ့္ မုန္တိုင္းကေတာ့ တျခားမုန္တိုင္းနဲ႔ မတူဘူး.. ငါေျပာတာကို မင္း ဆက္နားေထာင္ရင္ သိလာလိမ့္မယ္...
►ေျပာပါ...
►အဲဒီေန႔ရဲ့ နံနက္ပိုင္းနဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ငါတို႔သေဘၤာအပါအဝင္ အျခား ေလွသေဘၤာႀကီးငယ္ေတြ သြားလာေနၾကတဲ့ ေျမာက္ပင္လယ္ ေရျပင္ဟာ ျငိမ္သက္ေနတယ္.. အေနာက္ေတာင္ဘက္ကေတာ့ ေလျပည္ေလညင္းေလးေတြ တိုက္ေနေလရဲ့...
►ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္ကေန ဘယ္ကို သြားေနၾကတာလဲ...
►ငါတို႔က ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ျပီး ေနာ္ေဝးကို ျပန္လာၾကတာေပါ့.. အဲ-မြန္းလြဲ ၂နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့
  ရာသီဥတုဟာ ေျပာင္းလာတယ္.. ေလျပင္း စတိုက္ေတာ့တယ္..
  တိုက္ပံုတိုက္နည္းက ေရွးကနဲ႔ မတူဘူး.. ပိုၾကမ္းတယ္.. ငါတို႔ သေဘၤာေပၚက လူေတြဟာ ေတာ္ရံုတန္ရံု ေလကိုမေၾကာက္ဘူး.. အခုေလကိုေတာ့ လန္႔ၾကတယ္.. ေၾကာက္ၾကတယ္.. အေျခအေန မေကာင္းဘူးကြ ဆိုျပီး ငါက ရြက္ေတြကို ခ်ခိုင္းလိုက္တယ္.. ေကာင္းကင္ျပင္တစ္ခုလံုးဟာ ေၾကးနီေရာင္ ေျပာင္းသြားတယ္...

►ဒါမ်ိဳး ဟိုတုန္းက မႀကံဳဖူးဘူးလား...
►နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ပဲ ႀကံဳဖူးတယ္.. ဒီေလာက္ ဆိုးတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးဘူး.. ေလဆင္ႏွာေမာင္းေဟ့ သတိသာ ထားၾကေပေတာ့ လို႔ ငါတို႔ရဲ့ သေဘၤာက ဝါရင့္ သေဘၤာသားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာလို႔မဆံုးခင္မွာ ေလျပင္းႀကီး စတိုက္ေတာ့တယ္..
  ေရေတြ သေဘၤာေပၚကို ေရာက္လာတယ္.. ေလက ေမႊ႕ရမ္းျပီး တိုက္တယ္..
  သေဘၤာဟာ ခ်ာလပတ္ လည္ေနေတာ့တာပဲ...
  ငါကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာရဲ့ဦးပိုင္းမွာ ေသာက္ေရထည့္တဲ့ ေရစည္ေတြနားမွာ.. ငါက ေရမရွိတဲ့ ေရစည္တစ္လံုးကို ဖက္တြယ္ထားရင္း ေရစည္ရဲ့ လက္ကိုင္ႀကိဳးကြင္းကို ျမဲျမဲကိုင္ထားတယ္..
  သေဘၤာဟာ ေလဆင္ႏွာေမာင္းရဲ့ ပတ္ခ်ာလည္ ေဝွ႔ယမ္းမႈဒဏ္ကို ခံရင္း ေရထဲမွာ လည္ေနတယ္..
  အဲဒီလို လည္ပတ္ရင္းနဲ႔ ငါတို႔ သေဘၤာႀကီးက ေရဝဲႀကီးထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ငါသတိျပဳလိုက္မိတယ္...

►ဘယ္လိုဘယ္လို.. ခင္ဗ်ား ေျပာတာ က်ဳပ္ မရွင္းဘူး...
►ဒီလိုေလ.. ေလဆင္ႏွာေမာင္းက ရွိသမွ်အရွိန္ကို သံုးျပီး ပတ္ခ်ာလည္ ေဝွ႔ယမ္းေတာ့ ေရေတြကို ယတ္ထုတ္ရင္း ေရျပင္ဟာ ဂလိုင္ႀကီးလို တြင္းနက္ႀကီးလို ျဖစ္သြားတာေပါ့...
►ေလတိုက္ႏႈန္းက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ အင္အားေကာင္းလွခ်ည္လား...
►ငါ့တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ အင္အားေကာင္းတဲ့ ေလမုန္တိုင္းမ်ိဳး မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူးကြ..
  ေလကျပင္းေလ ေရခံတြင္းနက္ႀကီးက နက္ေလေလပဲကြ.. ငါတို႔ သေဘၤာဟာ အဲဒီ တြင္းနက္ထဲ တလည္လည္နဲ႔ ဝင္သြားေတာ့တာပဲ...
►ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား.. အဲဒီ တြင္းနက္က ဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲ...

►ခန္႔မွန္းေျခအရ ေပသံုးရာဝန္းက်င္ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္.. ငါလည္း ေရမရွိတဲ့ ေရစည္လြတ္ရဲ့ ႀကိဳးကြင္းကို ရွိသမွ်အားနဲ႔ ဖက္တြယ္ထားရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ တြင္းနက္ထဲကို ေရစည္နဲ႔အတူ ငါပါ က်သြားေတာ့့တာပဲ...
မဲလ္စတုန္းမဟာတြင္းနက္ႀကီးေဟ့ လို႔ သေဘၤာေပၚက ငါက်သြားစဥ္ သေဘၤာသားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့
ေအာ္ေျပာသံကို ငါၾကားလိုက္ရတယ္...
ငါတို႔ ေရာက္ရွိရာ ေနရာမွာ မဲလ္စတုန္းကၽြန္း အနီးမွာျဖစ္လို႔ မဲလ္စတုန္းတြင္းနက္ႀကီးလို႔ အမည္ေပးလိုက္ပံုရတယ္...
ငါလည္း ေရထဲကို သစ္သားစည္နဲ႔အတူ က်သြားတုန္း သေဘၤာႀကီးက တြင္းနက္ႀကီးထဲမွာ ခ်ာလပတ္ယမ္းရင္း ငါ့အေပၚမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ငါသတိျပဳမိတယ္.. ေရစည္ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ ငါဟာ ေအာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အလြန္နက္ရိႈင္းျပီး ေအာက္သို႔ ၾကည့္ေလ ေမွာင္မည္းမည္း ျဖစ္ေနတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးက တေဝါေဝါ
နဲ႔အသံ က်ယ္ေလာင္စြာျပဳရင္း ငါ့ထံလာခဲ့၊ ငါ့ထံလာခဲ့၊ လို႔ ေခၚေနသေယာင္ ငါထင္မွတ္မိတယ္....
ေရကလည္း နာရီလက္တံလို လည္ပတ္ေနမႈက ျမန္လြန္းမက ျမန္လွတယ္...

ငါလည္း သတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္နဲ႔ စည္ပိုင္းရဲ့ လက္ကိုင္ကြင္းကို ျမဲျမဲကိုင္ထားရင္း စည္ပိုင္းကို အတင္းဖက္တြယ္ထားရတယ္....
တြင္းနက္ႀကီးထဲက ေရေတြဟာ ေဝါေဝါေဝါင္းေဝါင္းနဲ႔ လည္ပတ္သြားလာေနတာ နားကြဲမတတ္ က်ယ္လြန္းလွတယ္...
ငါလည္း ရုတ္တရက္ သတိလစ္သြားတယ္.. သတိျပန္ရလို႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါတို႔ရဲ့ သေဘၤာဟာ ေရတြင္းနက္ႀကီးရဲ့ ေအာက္ဘက္ကို တဝဲဝဲလည္လည္ႏွင့္ က်ဆင္းေနတာေတြ႕ရျပီး ငါဖက္တြယ္ထားတဲ့ သစ္သားစည္ကလည္း သေဘၤာအေပၚဘက္ ေပတစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိေနတာကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႕ရတယ္...

ေလးလံတဲ့ အရာဝတၳဳမ်ားသည္ ေအာက္သို႔ အက်ျမန္ျပီး ေပါ့ပါးေသာအရာက ရုတ္တရက္ ေအာက္သို႔မက်ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ငါ ရုတ္တရက္ နားလည္လိုက္တယ္..
ဆြဲငင္အားက ေပါ့ပါးတဲ့ ေရစည္ကို ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေအာက္ကို ေရာက္ေအာင္ ဆြဲငင္ေခၚျခင္းမရွိ ဆိုတာကို ငါ သိရွိ နားလည္လိုက္တယ္...
ငါ တြင္းနက္ႀကီးထဲကို ငံုၾကည့္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳသြားရာက ဆံပင္ေတြအားလံုး
ေထာင္သြားသည္ကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္.. အဲဒီေနာက္ ငါ သတိလစ္သြားျပန္တယ္..
ငါ သတိျပန္ရလို႔ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါတို႔ သေဘၤာဟာ တြင္းနက္ရဲ့ေအာက္ေျခကို ေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာ မႈန္မႊားမႊား ျမင္လိုက္ရျပီး ငါကေတာ့ တြင္းနက္ရဲ့ အလယ္မွာ ေရေတြနဲ႔အတူ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတယ္...

ဒီအခ်ိန္မွာ ငါသတိျပဳမိတာက တြင္းနက္ထဲက ေရေတြဟာ လည္ပတ္မႈႏႈန္း ေႏွးေကြးလာတာပဲ ျဖစ္တယ္..
ေလတိုက္ႏႈန္းကလည္း ေလ်ာ့က်စျပဳေနျပီ.. ေလတိုက္ႏႈန္းဟာ ေလျပည္ေလညင္းသာသာပဲ..
တြင္းနက္ႀကီးထဲက ေရေတြရဲ့ လည္ပတ္ႏႈန္းကလည္း ေႏွးေကြးလာျပီး ေရေတြဟာ အေပၚကို တက္ေနျပီး
ငါဖက္တြယ္ထားေသာ ေရစည္ဟာလည္း အေပၚသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ တက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္..
ငါ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္..
ေနဝင္စျပဳေနျပီ.. ေနေရာင္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးက ျဖာက်ေနတယ္.. ခဏအၾကာမွာ ငါဟာ သစ္သားေရစည္နဲ႔အတူ ပင္လယ္ေရျပင္ေပၚကို ေရာက္လာေတာ့တယ္...
ငါ မေသေတာ့ဘူး.. ေသတြင္းက လြတ္ေျမာက္ျပီလို႔ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်လိုက္တယ္.. စည္ပိုင္းကို ဖက္တြယ္ရင္း ငါ သတိလစ္သြားတယ္...
ငါသတိျပန္ရေတာ့ ေနာ္ေဝးကမ္းေျခတစ္ေနရာက တံငါသည္ေတြရဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ထဲ ေရာက္ေနတာကို သိရတယ္
အဲဒီ တံငါသည္က ငါ့ကို ကယ္ျပီး သူ႔တဲကို ေခၚလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္..
ငါလည္း တစ္ညလံုးလံုး သတိလစ္သြားတယ္..
ငါ့အရင္က မည္းနက္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴသြားတာကို ငါ့ကိုသိတဲ့ တံငါသည္ေတြက ေျပာၾကတယ္.. မွန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မွန္ကန္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္..
ငါက ငါ့ျဖစ္ရပ္ကို ေျပာျပတယ္.. သူတို႔က မယံုၾကဘူး.. ငါဦးေႏွာက္ပ်က္သြားျပီး ေတြ႕ကရာ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္..
သူတို႔က ဘယ္လို ယူဆယူဆ ငါကေတာ့ မဲလ္စတုန္းမဟာတြင္းနက္ႀကီးကို စဥ္းစားမိရင္း ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထျပီး သေဘၤာနဲ႔အတူ ပါသြားတဲ့ ငါ့ညီေတြနဲ႔ သေဘၤာသားေတြကို သတိရမိတယ္...

 အဲဒီေန႔ကစျပီး ငါလည္း မဲလ္စတုန္းကၽြန္းဘက္ကို လံုးဝ မသြားေတာ့ဘူး.....///


ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို တင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
@yexin189

စားေသာက္စားပြဲမွာလူတစ္ဆယ့္သံုးေယာက္

စာေရးဆရာ ►►►ျမသိန္း
Thirteen At The Table By Lord Dunsany


ကၽြႏု္ပ္၏ အမည္မွာ လင္တန္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ေျမေခြးမ်ား လိုက္လံ ဖမ္းဆီးျခင္း၌ အလြန္ ဝါသနာပါသူ ျဖစ္သည္။
ဧျပီလဆန္းပိုင္း၏ ရက္တစ္ရက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ တပည့္ေက်ာ္ ဂ်ိမ္းစ္ႏွင့္အတူ ျမင္းကိုယ္စီျဖင့္ ကင့္ေဒသသို႔ ေျမေခြးလိုက္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဤေဒသမွာ ကၽြႏု္ပ္ ေျမေခြးလိုက္ထြက္ေနက် ေဒသျဖစ္၏။
လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးေသာအခါ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေပါက္ေနေသာ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္လာၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ ျမင္းမ်ားကို ခပ္မွန္မွန္သာ စီးလာၾက၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ဆြဲေတာ္ ေျမေခြးလိုက္ေခြးႏွစ္ေကာင္က ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရွ႕မွ အနံ႔ခံရင္း သြားေန၏။

ထံုးေက်ာက္ေတာင္ကုန္းေဒသကို လြန္ေျမာက္ေသာအခါ လယ္ကြင္းငယ္ တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။
၄င္းလယ္ကြင္းငယ္ရွိ လယ္တဲငယ္ေလး၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေခတၱရပ္နားၾကျပီး ေန႔လည္စာကို စားၾကသည္။
လယ္တဲရွင္မ်ား မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဤေဒသသို႔ မၾကာခဏ ေရာက္လာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လယ္တဲရွင္မ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ကာ သူတို႔ ရွိရွိ မရွိမရွိ လယ္တဲတြင္ အနားယူတည္းခိုႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ကို ေျပာထားျပီး ျဖစ္၏။

လယ္တဲတြင္ ႏွစ္နာရီခန္႔ နားျပီးေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေျမေခြးရွာထြက္ၾက၏။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းလာ၏။
ေတာင္ပူစာမ်ား၊ ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ား ပိုမ်ားလာ၏။ ခ်ံဳပုတ္ႀကီးငယ္မ်ားကလည္း ပို၍ ထူလာ၏။
တစ္ခုေသာ ေတာင္ကုန္းငယ္ေပၚ အေရာက္တြင္ ေျမေခြးတစ္ေကာင္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေရွ႕ကိုက္ ၅၀၀ ခန္႔မွေန၍ ေရွ႕တူရူရွိ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တက္သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္ ေပ်ာ္သြား၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ ေခြးမ်ားကလည္း ေျမေခြးကိုျမင္၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္သည္ ေျမေခြးေနာက္သို႔ အတင္း ထိုးလိုက္ၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေျမေခြးေနာက္သို႔ လိုက္ရန္ ျမင္းမ်ားကို အေသာ့ႏွင္လိုက္၏။
ေျမေခြးသည္ ေရွ႕တူရူသို႔သာ တည့္တည့္ေျပး၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကလည္း တည့္တည့္လိုက္၏။
ေျမျပင္အေနအထားမွာ ၾကမ္းလာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္သည္ ေျမေခြးကို ဖမ္းမိေရးကိုသာ အာသီသထားျပီး ျမင္းကို အေသာ့ႏွင္၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္ႏွင့္ သူ၏ျမင္းမွာ ကၽြႏု္ပ္၏ ေနာက္ဘက္ ကိုက္တစ္ရာခန္႔မွ ကြာ၍ လိုက္လာ၏။

ေျမေခြးသည္ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ မသြား၊ တည့္တည့္သာ သြားေနသည္မွာ ထူးဆန္း၏။ ေျမေခြးသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို ေတာနက္ပိုင္းသို႔ ေသြးေဆာင္ ေခၚသြားေနပံုရ၏။
၄င္းသည္ ေျပးရင္းေျပးရင္း ေနာက္သို႔ မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ ေခြးႏွစ္ေကာင္သည္ ေျမေခြးကို
မီေအာင္ မလိုက္ႏိုင္သည္မွာ ထူးဆန္း၏။ ဤမွ် အေျပးျမန္ေသာ ေျမေခြးမ်ိဳးကို ကၽြႏု္ပ္ တစ္ခါမွ မႀကံဳဘူးပါ။

အေမွာင္ထုက အားေကာင္းစျပဳလာျပီ။ ကၽြႏု္ပ္၏ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဇြဲေကာင္းၾက၏။ ေျမေခြးကို လံုးဝ
မ်က္ျခည္အျပတ္မခံဘဲ အတင္းလိုက္၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဆယ္မိုင္အကြာအေဝးသို႔ ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ တြက္ဆမိသည္။
ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္ေက်ာ္သည္လည္း ဇြဲေကာင္း၏။ သူေရာ သူ၏ျမင္းပါ ကၽြႏု္ပ္ေနာက္မွ လိုက္လာၾက၏။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားလာေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ေျမေခြးအား မ်က္ျခည္ျပတ္သြားမွာကို စိုးရြံ႕မိ၏။
ေခြးႏွစ္ေကာင္သည္ ေျမေခြးတက္သြားရာ ေတာင္ကုန္းဆီသို႔ ေဟာင္သံမ်ားေပးျပီး လိုက္တက္သြားၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ကလည္း လိုက္တက္လိုက္သည္။ ၄င္းေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိ သစ္ပင္မ်ားၾကားတြင္ အေဆာက္အအံုတစ္ခုကို ဘြားခနဲ ကၽြႏု္ပ္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။

ေခြးႏွစ္ေကာင္မွာ အေဆာက္အအံု (ေျမအုတ္အေဆာက္အအံု) တံခါးဝ၌ ရပ္ေနၾက၏။ ၄င္းတို႔သည္ လာေနၾကေလျပီ။ ေျမေခြး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ပါ။ အလင္းေရာင္မွ်င္္မွ်င္ကေလးသာ က်န္ေတာ့၏။
ေျမေခြးသည္ ဤအေဆာက္အအံုထဲသို႔ ဝင္ေျပးသြားသေလာ (သို႔) အေဆာက္အအံုေနာက္ဘက္ရွိ ေတာအုပ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီေလာ။
ေျမေခြးကို လံုးဝ မေတြ႕ေတာ့။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၾကသည္။

အေဆာက္အအံုမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီျဖစ္ေသာ ရဲတိုက္အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခု ျဖစ္၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ပိတ္ထားေသာ တံခါးႀကီးကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထုလိုက္သည္။ ေလးငါးခါေလာက္ ထုလိုက္ေတာ့မွ တံခါးတစ္ဖက္ ပြင့္လာျပီး မီးလင္းေနေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကို ကိုင္ထားသည့္ အသက္(၆၀)ခန္႔ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသည္။ သူသည္ မ်က္လံုးျပဴး၍-

► ညမိုးခ်ဳပ္မွ လမ္းမွားေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြ ထင္တယ္.. ဟု အသံေအာေအာျဖင့္ ေျပာသည္။
► ဟုတ္တယ္.. ေျမေခြးတစ္ေကာင္ေနာက္ကို လိုက္ရင္း ဒီကို ေရာက္လာတာပါ.. က်ဳပ္က လင္တန္ပါ..
   လန္ဒန္မွာ ေနတယ္.. ခင္ဗ်ားရဲ့ အရွင္သခင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္...
ကၽြႏု္ပ္က ေျပာလိုက္သည္။

► က်ဳပ္က ဒီရဲတိုက္ပိုင္ရွင္ ဆာရစ္ခ်ဒ္ရဲ့ ဘာတလာ ျဖစ္ပါတယ္.. က်ဳပ္ရဲ့ ဆရာထံသြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္...
► ငါေရာက္လာျပီ..ဘာတလာ.. ဧည့္သည္နဲ႔ ပါလာသူေတြကိုလည္း အေနာက္ဘက္မွာ ေနရာခ်ထားေပးလိုက္ပါ..
ဘာတလာ၏ ေနာက္ဆီမွ အသံတစ္သံ ထြက္လာ၏။ အသံၾသဇာရွိေသာ သူ၏ အသံ ျဖစ္သည္။

ဘာတလာသည္ နံေဘးကို ေျခတစ္လွမ္းဖယ္ျပီး ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ရဲတိုက္ပိုင္ရွင္ အၾကားတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို
ကိုင္ထားသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ရဲတိုက္ပိုင္ရွင္၏ မ်က္ႏွာကို ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ အကူအညီျဖင့္ ျမင္ရသည္။
အသက္(၇၀)ႏွစ္ အရြယ္ရွိသူဟု ခန္႔မွန္းရ၏။ သူသည္ ညစာစားပြဲဝတ္စံုကို ဝတ္ထား၏။

► အထဲကို လာပါ.. ဧည့္ခန္းထဲ လာပါ...
ရဲတိုက္ပိုင္ရွင္က ဦးေဆာင္၍ ကၽြႏု္ပ္ကို ေခၚသြားသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္ ဆိုရင္ပဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးမ်ား လင္းထိန္ေန၏။ ဘာတလာမွာမူ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ ခြဲခြာသြား၏။

► က်ဳပ္အမည္က ဆာရစ္ခ်ဒ္.. ဒီရဲတိုက္မွာ ေနလာတာ ႏွစ္အတန္ၾကာပါျပီ...
ဆာရစ္ခ်ဒ္က ဆက္တီတစ္လံုးေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း ေျပာသည္။
► ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လင္တန္ျဖစ္ပါတယ္.. လန္ဒန္မွာ ေနတာပါ.. ေျမေခြးေတြကို အမဲလိုက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္
   ကင့္ေဒသကိုလာျပီး အမဲလိုက္ပါတယ္.. ကေန႔လည္း....။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆာရစ္ခ်ဒ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရင္း ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာပံုကို အက်ဥ္းခ်ံဳး၍
ေျပာလိုက္သည္။

► ခင္ဗ်ား ေမာပန္းလာတယ္.. အဲဒီ စားပြဲငယ္ေပၚက ေရကရားထဲက ေရကို ေသာက္ပါ.. လန္းဆန္းသြားမယ္...
ဆာရစ္ခ်ဒ္က ထိုသို႔ ေျပာေသာအခါ ေရဆာေနေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္၏။
ေရေသာက္ျပီး ခဏအၾကာတြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဦးေခါင္းထဲ၌ ရီတီတီ ျဖစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္သည္ စိတ္ကို တင္းထား၏။ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းလာရာ ကၽြႏု္ပ္သည္ စိတ္ကို တင္းျပီး ထိုင္ရာမွ ထရင္း-
► ကၽြန္ေတာ္ ေညာင္းလာလို႔ ဒီအခန္းထဲမွာ လမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳပါ...
ဟု ခြင့္ပန္သည္။

► ေကာင္းျပီ..ေနာက္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ က်ဳပ္တို႔ ညစာ စားၾကတာေပါ့..
ဟု ဆာရစ္ခ်ဒ္က ေျပာျပီး ထိုင္ေနရာမွထကာ အေနာက္ဘက္အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။
အခန္းထဲ၌ ေျမၾကြက္ႀကီး အခ်ိဳ႕ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာေနၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ သတိျပဳ မိ၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနစဥ္-
ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္သိုက္ ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာၾကသည္။ သူတို႔သည္
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾက။ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာအမူအရာမွာ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိၾကပါ။
သူတို႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္ျပီး ဆာရစ္ခ်ဒ္ဝင္သြားရာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားၾက၏။

သူတို႔အေရအတြက္မွာ အားလံုးေပါင္း (၁၁)ေယာက္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ ကၽြႏု္ပ္၏ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားေသာအခါ ဆက္တီတစ္လံုးေပၚ၌ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္မွာ လြန္ကဲလာ၏။
ထိုအခါ ဘာတလာသည္ ကၽြႏု္ပ္အနား ေရာက္လာသည္။
► ညစာသံုးေဆာင္ဖို႔ ဆာရစ္ခ်ဒ္က ဖိတ္ပါတယ္... ဟု ေျပာသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ ညစာတည္ခင္းထားရာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မီးမ်ား ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဖေယာင္းတိုင္အေရအတြက္မွာ သိပ္မမ်ားပါ။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆာရစ္ခ်ဒ္အနီးတြင္ ထိုင္မိသည္ႏွင့္-
► ငါတို႔ရဲ့ စံေဂဟာႀကီးဆီ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာတဲ့ မစၥတာ လင္တန္ကို ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳရင္း ငါတို႔ရဲ့ စားေသာက္ပြဲႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ၾကပါစို႔...
ဟု ဆာရစ္ခ်ဒ္က ေျပာျပီး အရက္ထည့္ထားေသာ ဖန္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕မွ ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဆာရစ္ခ်ဒ္ဖန္ခြက္ႏွင့္ထိျပီး အရက္ကို တစ္ငံုေသာက္
လိုက္၏
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း သူတို႔ေရွ႕မွ ဖန္ခြက္မ်ားကိုယူကာ ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း ဖန္ခြက္မ်ားထိ၍ ေသာက္လိုက္ၾက၏။

ထို႔ေနာက္ ဆာရစ္ခ်ဒ္က-
► အားရပါးရ စားေသာက္ၾကပါ.. ဟု ေျပာရင္း သူက စတင္ စား၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆာေလာင္ေနသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆာရစ္ခ်ဒ္ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ အစားအစာကို စားပါေတာ့သည္။
သူတို႔ အားလံုးသည္ စကားပင္မေျပာၾကဘဲ အစားမ်ားကို စားေနၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ အစာစားရင္း ထမင္းစားပြဲဝိုင္းရွိ လူအေရအတြက္ကို တြက္ၾကည့္ရာ ကၽြႏု္ပ္ အပါအဝင္ တစ္ဆယ့္သံုးေယာက္ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။

တစ္ဆယ့္သံုးဂဏန္း။
ကံမေကာင္းေသာ ဂဏန္းပါတကား။ ကၽြႏု္ပ္၏ ရင္ထဲ ထိပ္ခနဲ ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။
ထမင္းစားပြဲဝိုင္းမွာ တိတ္ဆိတ္လြန္း၏။ ဆာရစ္ခ်ဒ္၏ ဘာတလာသည္ မၾကာမၾကာ အခန္းထဲဝင္လာကာ
ဟင္းခြက္မ်ားထဲသို႔ ဟင္းမ်ားျဖည့္ေပး၏။
► မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ.. သိပ္အရသာရွိတယ္...
ဆာရစ္ခ်ဒ္သည္ ဘာတလာကို ခ်ီးက်ဴး၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဝမ္းဗိုက္ျပည့္သြားေသာအခါ ဆက္မစားေတာ့ဘဲ ထမင္းဝိုင္းမွသူမ်ားကို မသိမသာ ၾကည့္ေနမိ၏။
ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြ၊ ဆာရစ္ခ်ဒ္ႏွင့္ ဘာေတာ္ပါလိမ့္။
ဆာရစ္ခ်ဒ္အနီးတြင္ ကပ္လ်က္ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကလြဲလွ်င္ က်န္အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ဝန္းက်င္မ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။

ဝမ္းဗိုက္ျပည့္သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အိပ္ငိုက္လာ၏။ ငိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားရာ သတိႀကီးစြာ ထားေနရ၏။
ထမင္းစားဝိုင္းမွာ တိတ္လြန္းလွ၏။ ထိုအခိုက္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြား၏။
ဆာရစ္ခ်ဒ္အပါအဝင္ ထမင္းဝိုင္းရွိသူမ်ား အားလံုးမွာ (ကၽြႏု္ပ္မွအပ) ထမင္းဝိုင္းစားပြဲေပၚ၌ ဦးေခါင္းမ်ား ငိုက္စိုက္က်ျပီး အိပ္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထူးဆန္းေပစြ။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ၾကားထဲ ကၽြႏု္ပ္၏ အိပ္ခ်င္စိတ္သည္လည္း ျပန္ေပၚလာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဧည့္ခန္းသို႔ ထသြားျပီး ဆက္တီရွည္ႀကီးေပၚ လဲေလ်ာင္းလိုက္ရာ တစ္ခဏခ်င္း
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာေသာအခါ နံနက္လင္း၍ အလင္းေရာင္က အားေကာင္းလာ၏။ ငွက္ကေလးမ်း၏ ျမည္သံမ်ားမွာ ဆူညံေန၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္၏။
ကၽြႏု္ပ္ အိပ္ေနသည့္ ေနရာမွာ သစ္သားခုတင္ပ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဧည့္္ခန္းအလယ္တြင္ရွိ
စားပြဲေဟာင္းေပၚတြင္ ညက ကၽြႏု္ပ္ ေသာက္ခဲ့ေသာ ေရကရားႏွင့္ ဖန္ခြက္ကို ေတြ႕ရ၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ စားေသာက္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြား၏။

► ဟင္..ဘာမွ မရွိပါလား.. ဘယ္သူမွလဲ မရွိေတာ့ဘူး.. သူတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္...
ညတုန္းက ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူတူ စားေသာက္ခဲ့ေသာ ဆာရစ္ခ်ဒ္တို႔ လူသိုက္ကို လံုးဝမေတြ႕ရ။
► ဘာတလာေရာ...
ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္ ဂ်ိမ္းစ္ သည္သာလွ်င္ ျမင္းမ်ားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို ေစာင့္ေန၏။
► မင္း ညက စားရ၊ အိပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား...
ကၽြႏု္ပ္က ေမးလိုက္သည္။
► ေျပပါတယ္.. ဘာတလာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အစားေကာင္းေကာင္းေကၽြးပါတယ္.. ျမင္းနဲ႔ေခြးေတြကိုလည္း
   အစာေတြ ေကၽြးပါတယယ္.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အစာစားျပီးတာနဲ႔ ခုတင္ပ်က္တစ္ခုေပၚမွာ အိပ္လိုက္တာ မိုးလင္းမွ ႏိုးပါေတာ့တယ္...
ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္က ေျပာ၏။

► ညက ငါနဲ႔အတူတူ စားေသက္တဲ့ ဆာရစ္ခ်ဒ္နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕ေတြကို မင္းေတြ႕မိလား.. သူတို႔ကို ငါရွာမေတြ႔ဘူး...
► ကၽြန္ေတာ္လည္း မနက္မွ ႏိုးေတာ့ သတိမထားမိဘူး ခင္ဗ်...
► ထူးဆန္းတယ္ကြ.. သိပ္ထူးဆန္းတယ္...
ကၽြႏု္ပ္၏ ႏႈတ္မွ အသံထြက္သြားသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ အေဆာက္အအံုထဲ ျပန္ဝင္သြားျပီး အေဆာက္အအံုအေပၚထပ္သို႔ တက္သြားကာ တစ္ခန္းဝင္
တစ္ခန္းထြက္ ဆာရစ္ခ်ဒ္တို႔အဖြဲ႕ကို လိုက္ရွာ၏။ လံုးဝမေတြ႕။

အေဆာက္အအံုမွာ အလြန္ ေဟာင္းႏြမ္း အိုမင္းေနေသာ အေဆာက္အအံုျဖစ္၏။ လူေနသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးမရွိ။
ကၽြႏု္ပ္ ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာေသာအခါ ဧည့္ခန္းတြင္ အသက္ ငါးဆယ္အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံု၏။
► မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ.. ကၽြန္ေတာ္က ဝီလ်ံပါ.. ဒီအေဆာက္အအံုကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူပါ..
   ဆာရစ္ခ်ဒ္ မကြယ္လြန္မီက ကၽြန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးခဲ့တာပါ...
► ဘယ္လို..ဘယ္လို..ဆာရစ္ခ်ဒ္ မကြယ္လြန္မီက.. ညတုန္းကပဲ က်ဳပ္ ဆာရစ္ခ်ဒ္နဲ႕စကားေျပာခဲ့ေသးတယ္...
ကၽြႏု္ပ္က အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

► ကၽြန္ေတာ္က ဒီေတာင္ကုန္းရဲ့ ေအာက္ဘက္က ရြာမွာ ေနပါတယ္.. ညတုန္းက မီးေရာင္လဲ့လဲ့ကေလးေတြကိုျမင္ရေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနျပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္...
► က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ဘူး.. သူတို႔နဲ႔အတူတူ ညတုန္းက က်ဳပ္ အစားအစာ အတူတူ စားခဲ့ေသးတယ္..  က်ဳပ္ရဲ့ အမည္က လင္တန္ပါ.. ေျမေခြးလိုက္ရင္း ဒီကို ေရာက္ခဲ့တာပါ......

ဝီလ်ံက ျပံဳးလိုက္သည္။
► ဒီဇတ္လမ္းကို အက်ဥ္းခ်ံဳးျပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ဆာရစ္ခ်ဒ္ရယ္၊ သူ႔ဇနီးရယ္၊ သူ႔ဇနီးရဲ့ တပည့္မ ကေခ်သည္ေတြ ဒီကို လာၾကရင္း ဒီမွာ ေပါက္ေနတဲ့ မႈိရိုင္းေတြကို ဘာတလာက စားလို႔ရတဲ့ မႈိထင္ျပီး ခ်က္ေကၽြးလိုက္တာ မႈိဆိပ္သင့္ျပီး ေသသြားၾကတယ္..
စားေသာက္စားပြဲဝိုင္းမွာ လူေပါင္း (၁၃) ေယာက္စားၾကတယ္.. ကံမေကာင္းတဲ့ နံပါတ္ပါ..
တစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္တယ္.. အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ.. သူက မႈိကို နည္းနည္းေလးပဲစားမိလို႔ မူးေဝေအာ့အန္ျပီး သတိလစ္ေနတယ္..
မနက္က်ေတာ့ ေတာလည္သြားတဲ့ ရြာသူအခ်ိဳ႕ ဒီအေဆာက္အအံုနား ျဖတ္သြားရင္း မသကၤာတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွ အျဖစ္မွန္ သိရေတာ့တယ္...

►  ဟင္..ထူးဆန္းလိုက္တာ...
►  ဆာရစ္ခ်ဒ္နဲ႔ သူ႔ဇနီးရဲ့ အုတ္ဂူ ျပီးေတာ့ အျခားမိန္းကေလးေတြရဲ့ အုတ္ဂူေတြဟာ ေဟာဟိုနားမွာ ရွိပါတယ္..
ဝီလ်ံက ကၽြႏု္ပ္ကို ေခၚျပီး အေဆာက္အအံု အေနာက္ဘက္ ကိုက္ငါးဆယ္အကြာ ေနရာရွိ အုတ္ဂူမ်ားကို ျပ၏။ အားလံုးေပါင္း အုတ္ဂူ (၁၂) ခု။

►  ဘာတလာေရာ ေသတဲ့အထဲ ပါမသြားဘူးလား...
►  ဘာတလာလည္း ေသတဲ့အထဲ ပါသြားတယ္...
►  ဒီလိုဆိုရင္..ညစာစားေသာက္ပြဲဟာ......
►  ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး..ကၽြန္ေတာ္က မနက္ဆိုရင္ ဒီကိုလာ..ခင္ဗ်ားတို႔လို ေတာလည္လာသူေတြ ဒီကို ေရာက္လာရင္ ေသာက္ဖို႔ ေရကရားနဲ႔ ေရခြက္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေန႔စဥ္ထားေပးထားတယ္...

►  က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး.. ညက သူတို႔တစ္ေတြနဲ႔ အတူတူ အစားအစာ အတူတူစားတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်...
►  ခင္ဗ်ား..အိပ္မက္မက္ေနတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္...
►  အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး.. တကယ့္ ျဖစ္ရပ္...
►  သူတို႔ ေသသြားတာ ၾကာျပီေလ.. သူတို႔ရဲ့ အုတ္ဂူကို ခင္ဗ်ား ျမင္ျပီးျပီ မဟုတ္လား....
►  အိပ္မက္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ တစ္ေတြဟာ...
ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သီးမ်ားထသြားေလ၏။

☺ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို တင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
@yexin189

စတိုခန္းထဲမွမျမင္ရေသာအရာ

စာေရးသူ   ►►►ျမသိန္း
The Thing In The Cellar by D.H.Keller


အိမ္ႀကီး၏ အေနာက္ဘက္ပိုင္း၌ ပစၥည္းအေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အသံုးမလိုေတာ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားထားရာ အခန္းတစ္ခန္းရွိ၏။ စတိုခန္းဟုေခၚေသာ ၄င္းအခန္းသည္ မီးဖိုခန္းႏွင့္ နီးကပ္စြာရွိ၏။ ၄င္းစတိုခန္းသည္ ပထမအိမ္ေဟာင္း မီးေလာင္သြားစဥ္ မေလာင္ဘဲ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာ အခန္းျဖစ္သည္ဟု မူလအိမ္ရွင္က ေျပာ၏။
ပထမအိမ္ေဟာင္း မီးေလာင္စဥ္က အိမ္ရွင္အေမအိုႀကီး မီးေလာင္ေသဆံုးသြားခဲ့၏။

စတိုခန္းတြင္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ေပါက္သာရွိ၏။ ၄င္းျပတင္းေပါက္ကို အျမဲပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ စတိုခန္းတံခါး၀မွ ၾကည့္လွ်င္ စတိုခန္းတစ္ခန္းလံုး မည္းေမွာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။

ေတာ္မီတပ္ကား...
ေတာ္မီတပ္ကားသည္ ကာဆယ္ဒက္စပဲယားဟု အရပ္သားမ်ား အမည္ေပးထားေသာ ဤအိမ္ႀကီးကို
၀ယ္လိုက္သူ မစၥတာတပ္ကား၏ သားငယ္ေလးျဖစ္သည္။
ကာဆယ္ဒက္စပဲယား၌...
မစၥတာတပ္ကားဇနီးေမာင္ႏွံ၊ သူတို႔၏သားငယ္ေလး ေတာ္မီတပ္ကားႏွင့္ အိမ္ေဖာ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ စုစုေပါင္းေလးေယာက္သာ ရွိ၏။

ကေလးငယ္ေတာ္မီတပ္ကား ဤအိမ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ကာစ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွ်သာ ျဖစ္၏။
ကာဆယ္ဒက္စပဲယား၏ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ က်ယ္၀န္း၏။ တပ္ကားမိသားစုသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၌သာ အစားအစာမ်ားကို စားၾက၏။
ေတာ္မီတပ္ကားသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္လာလွ်င္ မ်က္ႏွာညွိဳးသြားေလ့ရွိျပီး မီးဖိုေခ်ာင္အနီးရွိ စတိုခန္းအနီးသို႔ လံုး၀မသြား။ ၄င္းစတိုခန္းတံခါးပြင့္ေနလွ်င္ ေတာ္မီတပ္ကားသည္ တံခါးေပါက္ကို ၾကည့္ျပီး ငိုေလေတာ့၏။
ဤသည္ကို ေတာ္မီတပ္ကား၏ အိမ္ေဖာ္မွတစ္ဆင့္ ေတာ္မီတပ္ကား၏မိခင္၊ သူမမွတစ္ဆင့္ ေတာ္မီတပ္ကား၏ ဖခင္ သိသြား၏။

က်န္းမာေရးေကာင္းေသာ ေတာ္မီသည္ မီးဖိုေခ်ာင္မွလြဲလွ်င္ တစ္အိမ္လံုးသို႔ ေတာက္ေတာက္ေထာက္ေထာက္
ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနေလ့ ရွိ၏။ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္အနီးရွိ စတိုခန္း၀မွလြဲလွ်င္ ေတာ္မွသည္ အိမ္၏ အျခားေနရာမ်ားသို႔ တစ္ေယာက္တည္းသြားေလ့ရွိ၏။

သို႔ႏွင့္ ေတာ္မီသည္ စကားေျပာတတ္ေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္လာ၏။
ေတာ္မီသည္ မီးဖိုခန္းသို႔ တစ္ေယာက္တည္း မည္သည့္အခါမွ် မသြား။
မိဘမ်ားႏွင့္အတူ မီးဖိုခန္းထဲ၌ စားစရာမ်ား စားသည့္အခါ ေတာ္မီသည္ စတိုခန္းကို ေက်ာေပး၍ စားေလ့ရွိ
သည္။ ဤသည္ကို သူ၏ မိဘမ်ား သတိျပဳမိသည္။

မစၥတာတပ္ကားသည္ သူ၏သား ယခုကဲ့သို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္သည္ကို လံုး၀မႀကိဳက္။
သို႔ႏွင့္ ေတာ္မီသည္ လူႀကီးမ်ားက ေတာက္တိုမည္ရ ခိုင္းလွ်င္ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးႏိုင္ေသာ အရြယ္သို႔ ေရာက္လာ၏။
ေတာ္မီသည္ သူ၏မိခင္ကို အလြန္ခ်စ္၏။ မိခင္ကို ၀ိုင္းကူေလ့ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္အနီးရွိ စတိုခန္းထဲသို႔ ၀ငိ၍ တစ္ခုခုယူခိုင္းလွ်င္မူ လံုး၀မသြား။ စတိုခန္းထဲသို႔ ၾကည့္ျပီး စူးစူးရွရွ ငိုေလေတာ့၏။

သူသည္ ပြင့္ေနေသာ စတိုခန္းတံခါး၀ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေနာက္ထပ္ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ စူးစူး၀ါး၀ါးႏွင့္ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ငိုျပီး ေ၀းရာသို႔ ထြက္သြားေလ့ရွိ၏။ မိခင္ျဖစ္သူက သားကို ဤသို႔ျဖစ္ရမလားဟု ဆူရံုသာဆူျပီး ဖခင္ကမူ သားျဖစ္သူကို စတိုခန္းထဲသို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ဇြတ္အတင္း၀င္ခိုင္း၏။ ေတာ္မီသည္ ထိုအခါ၀ယ္ အသံကုန္ဟစ္၍ ငိုေတာ့၏။

မိခင္က သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကား ၀င္ပါရေလေတာ့၏။
ေတာ္မီ ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ရေလေတာ့၏။ ေတာ္မီသည္ ေက်ာင္းစာကို ႀကိဳးစားသင္၏။ ဆရာမ်ား လုပ္ခိုင္းေသာ အိမ္စာကို မပ်င္းမရိလုပ္၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ အိမ္စာမ်ားကို လုပ္ျပီးမွ အျခားအလုပ္ကိုလုပ္၏။ ဆရာမ်ားက ေတာ္မီသည္ စာေတာ္သည္၊ ဥာဏ္ေကာင္းသည္ဟု ခ်ီးၾကဴးၾကသည္။

ေတာ္မီစာေတာ္သည့္ သတင္းေၾကာင့္ ေတာ္မီ၏ မိဘမ်ားက ေတာ္မီအတြက္ ဂုဏ္ယူၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေတာ္မီ၏ ဖခင္သည္ သူ၏သား မီးဖိုေခ်ာင္နားက စတိုခန္းကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ လံုး၀မေက်နပ္။
ထို႔ေၾကာင့္ မစၥတာတပ္ကားသည္ ရြာထဲမွ ဆရာ၀န္ေဟာသြန္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျပီး ေတာ္မီ၏ ေၾကာက္စိတ္အေၾကာင္းကို တိုင္ပင္ေလေတာ့၏။

►ကေလးက ငယ္ငယ္တုန္းက အႀကီးအက်ယ္ နာမက်န္း ျဖစ္ဖူးသလား...
ဆရာ၀န္က ေမးသည္။
►အႀကီးအက်ယ္ နာမက်န္း မျဖစ္ဖူးပါဘူး..  ရိုးရိုးသာမန္ ဖ်ားရိုးဖ်ားစဥ္ေလက္ပဲ ရွိတယ္...
မစၥတာတပ္ကားက ေျဖသည္။

►ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္စံျပဴး အျဖစ္မ်ိဳးေရာ...
►မီးဖိုေခ်ာင္နားက အခန္းထဲကို ၾကည့္ျပီး ျဖစ္တာမ်ိဳးကလြဲရင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိဘူး...
မစၥတာတပ္ကား၏ အေျဖ။
►ဒီလိုဆိုရင္ ကေလးကို က်ဳပ္ဆီ ေခၚခဲ့ဗ်ာ..  က်ဳပ္ကေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ျပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းခ်င္တယ္....

ဆရာ၀န္က ေျပာ၍ မစၥတာတပ္ကားသည္ သူ၏သားကို ဆရာ၀န္ထံ ေခၚသြား၏။
►ေတာ္မီ စတိုခန္းထဲမွာ မင္း ဘာကိုေတြ႔လို႔ ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ရတာလဲ...
ဆရာ၀န္သည္ ေတာ္မီႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ျပီး ေမးသည္။
►ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခန္းထဲကို ၾကည့္ျပီး လန္႔တာပဲသိတယ္..  ဒီအခန္းကို ျဖတ္တာနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ...
ေတာ္မီက ေျဖသည္။

►အခန္းထဲမွာ မင္းဘာကို ေတြ႔ရလို႔လဲ...
►မေတြ႔ရပါဘူး...
►အခန္းထဲက တစ္ေကာင္ေကာင္က မင္းကို အလန္႔တၾကားလုပ္ျပတာ ျမင္ရလို႔လား...
►ဘာေကာင္မွ မျမင္ရပါဘူး..  ကၽြန္ေတာ့့္စိတ္ထဲက ဒီအခန္းကို ျမင္ရတာနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေပၚလာလို႔ပါ...
►ဘာမွမျမင္ရရင္လည္း အသံေရာ ၾကားရလို႔လား...
►ဘာသံမွ မၾကားရပါဘူး...
►အနံတစ္ခုခုေရာ ရလို႔လား...
►မရပါဘူး...
►ဒီလိုဆိုရင္ ဒီအခန္းကို မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္ရတာလဲ...
►ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုတာ မသိပါဘူးခင္ဗ်ာ..  ဒီအခန္းထဲမွာ ေၾကာက္စရာတစ္ေကာင္ေကာင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုရွိေနတယ္လို႔ ထင္ကိုထင္ေနပါတယ္...

ဆရာ၀န္သည္ ေတာ္မီကို ဆက္မေမးေတာ့။ သူသည္ ေခတၱမွ် စဥ္းစားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေတာ္မီ၏ မိခင္ႏွင့္ဖခင္ကို ေခၚလိုက္သည္။
ဆရာ၀န္သည္ ေတာ္မတပ္ကားကို အျပင္သို႔ ထြက္ခိုင္းလိုက္သည္။

►ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့သားဟာ က်န္းမာေရးေကာင္းပါတယ္..  အဲ..သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီအခန္းထဲမွာ ေၾကာက္စရာတစ္ခုခုရွိေနတယ္လို႔ စြဲလမ္းေနတာပဲရွိတယ္...
►ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္တာေပါ့..  ကၽြန္ေတာ့္သား ဒီလိုသတၱိေၾကာင္တာကို အေျပာခံရတာ ကၽြန္ေတာ္
  ရွက္တယ္...
►ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ...
......................။ ဆရာ၀န္ေဟာသြန္းက ေတာ္မီ၏ မိဘမ်ားကို အၾကံျပဳသည္။

►ဟာ..ဒါကို ကၽြန္မ သေဘာမတူဘူး...
►မင္းအသာေန..ငါလုပ္မယ္..  ဆရာ၀န္ေျပာတာ ငါသေဘာတူတယ္...
ေတာ္မီ၏ မိခင္မွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းေပ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ လုပ္သူျဖစ္၍ သူမ၏ ခင္ပြန္းကို
မလြန္ဆန္ရဲေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေနလိုက္၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေန ညေနစာစားျပီး ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္...။
မစၥတာတပ္ကားသည္ ဆရာ၀န္ေျပာသည့္အတိုင္း စတိုခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စတိုခန္းတစ္ေနရာ၌
ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ ထြန္းထားလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ သူသည္ သားျဖစ္သူ ေတာ္မီကို ဇနီးျဖစ္သူ တားဆီးေနသည့္ၾကားထဲက ဇြတ္အတင္းဆြဲေခၚလာျပီး စတိုခန္းထဲရွိ ထိုင္ခံုတစ္လံုးေပၚ၌ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။
►မင္း ဒီအထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးျငိမ္းတဲ့အထိ ေနေနရမယ္..  အထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး မဟုတ္လား.. 
  မင္းရဲ့ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ျပီး သတၱိရွိေၾကာင္းျပ..တံခါးကို အျပင္ဘက္က ငါပိတ္ထားမယ္..
  ဖေယာင္းတိုင္မီးျငိမ္းတာနဲ႔ မင္း တံခါးကို ထုလိုက္.. ငါ တံခါးလာဖြင့့္ေပးမယ္...

ထိုသို႔ေျပာျပီးေနာက္ မစၥတာတပ္ကားသည္ ထိတ္လန္႔တၾကားႏွင့္ ငိုယိုေနေသာ ေတာ္မီကို စတိုခန္းထဲ၌ ထားခဲ့ျပီး စတိုခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားလိုက္ေလသည္။


ေဒါက္တာေဟာသြန္းသည္ ျမိဳ႔ေပၚသို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္သြား၍ ေဆးမ်ားသြား၀ယ္ရင္း ေဆးေကာလိပ္တက္စဥ္က
ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဆးဆိုင္တြင္ ဆံုသည္။ ၄င္းဆရာ၀န္မွာ ကေလးစိတ္ပ  ညာဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
စကားစပ္မိရင္း ေဒါက္တာေဟာသြန္းက ေတာ္မီတပ္ကားအေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ ကေလး၏ မိဘမ်ားကို မည္သို႔လုပ္ရန္ သူညႊန္ၾကားခဲ့ပံုကို ေျပာျပ၏။

ကေလးစိတ္ပညာ ဆရာ၀န္သည္ မ်က္လံုးျပဴးျဖင့္ ေဒါက္တာေဟာသြန္းကို ၾကည့္ရင္း..
►သူငယ္ခ်င္း မင္းမွားေနျပီ..  မင္းမွားေနျပီ..ကေလးဘ၀မွာ ကေလးေတြရဲ့ စိတ္ဟာ ႏုနယ္တယ္..  လူႀကီးရဲ့ စိတ္နဲ႔ သြားမႏႈိင္းနဲ႔..  မင္းတို႔ငါတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူေသေကာင္ကို ေၾကာက္ၾကတယ္မဟုတ္လား..
  အဲ..လူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့လို႔ ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္လာျပီပဲ...

►အဲဒီသူငယ္ဟာ အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္ခါစမွာ အဲဒီ ဆဲလားစတိုခန္းထဲက ၾကြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေၾကာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လင္းႏို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုေပါ့ေလ..လႈပ္ရွားတာကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဒါမွမဟုတ္..အဲဒီစတိုခန္းထဲက ပစၥည္းတစ္ခုခုရဲ့ ပံုသ႑ာန္ကို ျမင္ျပီး ထိတ္လန္႔သြားပံုရတယ္..  အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဒီအခန္းကို ေၾကာက္သြားတယ္..
ေၾကာက္စိတ္က သူ႔ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္းေနေလရဲ့..  သူ တျဖည္းျဖည္း အသက္ႀကီးလာရင္ ဒီေၾကာက္စိတ္ဟာ ေပ်ာက္သြားမွာပါ..  ခုေတာ့ ငယ္ေသးတယ္..  မင္းရဲ့အၾကံေပးခ်က္ကို သူ႔ဖခင္က ဇြတ္အတင္းလုပ္ရင္ ဒီကေလး တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္..  အေၾကာက္လြန္ျပီး တစ္ခုခုျဖစ္မွာ...

►ေဆာရီးသူငယ္ခ်င္း..ငါ အေတြးေခ်ာ္ျပီး မွားသြားတယ္..  ငါရြာကို အျမန္ျပန္ျပီး ငါ့အၾကံကို မလုပ္ဖို႔ တားမွျဖစ္မယ္..  အခ်ိန္မွီတားမွ ျဖစ္မယ္..  မိုးမခ်ဳပ္မီေရာက္မွ ျဖစ္မယ္..  ကဲ..သြားျပီသူငယ္ခ်င္း...
ေဒါက္တာေဟာသြန္းသည္ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ကို ကမန္းကတန္း ႏႈတ္ဆက္ျပီး ရြာသို႔ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ျပန္လာ၏။

ညအေမွာင္ထု အားေကာင္းစ အခ်ိန္တြင္မွ ေဒါက္တာေဟာသြန္းသည္ မစၥတာတပ္ကား၏ေနအိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။
မစၥတာတပ္ကားသည္ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀တြင္ သူ႔ကို လာႀကိဳသည္။
►ေတာ္မီကို လာၾကည့္တာပါ...
ဆရာ၀န္က ေျပာသည္။
►ဆရာ့ရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ကေလးကို ဟိုအခန္းထဲ ထည့္ထားလိုက္ျပီ..  ေမွာင္ကာစ အခ်ိန္မွာ...
မစၥတာတပ္ကား၏ အေျဖ။
►သားဟာ အဲဒီအခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ စူးစူး၀ါး၀ါးတစ္ခ်က္ေအာ္ျပီး ျငိမ္သြားတယ္...
မစၥတပ္ကားက ၀င္ေျပာသည္။ ဆရာ၀န္သည္ မစၥတာတပ္ကားဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ ေတာ္မီရွိရာ အခန္းသို႔လခဲ့သည္။

►ဟင္..အခန္းထဲမွာ ေမွာင္လို႔ပါလား...
စတိုခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေသာ မစၥတာတပ္ကား၏ ႏႈတ္မွထြက္လာေသာ အသံ။
►ေနဦး..ကၽြန္မ ဖေယာင္းတိုင္အသစ္တစ္တိုင္ ထြန္းလိုက္မယ္...
မစၥစ္တပ္ကားသည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေျပာျပီး ဖေယာင္းတိုင္အသစ္တစ္တိုင္ကို အျမန္ထြန္းလိုက္သည္။

ဖေယာင္းတိုင္မီးအကူအညီျဖင့္ ဆရာ၀န္သည္ စတိုခန္းတစ္ေနရာ၌ လဲက်ေနေသာ ေတာ္မီထံသို႔ အျမန္ေရာက္သြားသည္။
►ေတာ္မီ..ေတာ္မီ.....
ေတာ္မီ၏ မိခင္က သားျဖစ္သူကို ေခၚသည္။ ဆရာ၀န္ေဟာသြန္းသည္ ေတာ္မီကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စမ္းသပ္ျပီးေနာက္-
►ကေလး အသက္မရွိေတာ့ဘူး...
ထိုင္ေနရာမွ ထျပီး ေလးတြဲ႕စြာ ေျပာလိုက္၏။

မစၥစ္တပ္ကားသည္ သားျဖစ္သူကို ဖက္၍ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေလေတာ့၏။
ေတာ္မီ၏ အေလာင္းကို အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းသို႔ သယ္ယူျပီးေသာအခါ မစၥစ္တပ္ကားက
ဆရာ၀န္ေဟာသြန္းအား-
►သား..ဘာ့ေၾကာင့္ ေသသြားရတာလဲ ေဒါက္တာ...
ဟု ေမးသည္။

►ဒီဆဲလားအခန္းထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔လူႀကီးေတြ သိၾကတယ္..  ဒါေပမယ့္ ႏုနယ္တဲ့ကေလးက မသိဘူး..  ေၾကာက္စိတ္က သူ႔ကို သတ္လိုက္တာပဲ..  ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုး အခုန္ရပ္သြားတာပါဗ်ာ..
က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး..  တကယ္ပါဗ်ာ..  က်ဳပ္ သိပ္..သိပ္၀မ္းနည္းပါတယ္...
ဆရာ၀န္ေဟာသြန္းသည္ စိတ္ထိခိုက္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။

<End>
@yexin189

အခ်စ္ထားခဲ့ေလေသာအေမြ

စာေရးဆရာ ►►►ေမာင္ေမာင္ျမင့္သိန္း
The Jewels of M-Lantin by Guy de Maupassant


အမ္လန္တင္းသည္ သူ႔အထက္အရာရွိ၏ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ ဤမိန္းမပ်ိဳေလးကို ေတြ႕ရွိျပီး တစ္ခါတည္းႏွင့္
ဦးစိုက္ေခါင္းထိုး ႀကိဳက္သြားခဲ့သည္။
သူမသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ ျပည္နယ္အခြန္အရာရွိတစ္ဦး၏ သမီးျဖစ္သည္။
သူမမိခင္ႏွင့္ သူမသည္ ပါရီျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့ၾကသည္။ သူမမိခင္သည္ သူမကို သင့္ေတာ္သူႏွင့္ လက္ထပ္ေပးရန္ ရည္သန္၍ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အလယ္အလတ္တန္းစားအိမ္နီးခ်င္းမ်ားစြာႏွင့္ အလႊမ္းသင့္ေအာင္ေပါင္းဖက္၍ ခင္မင္မႈလမ္းေၾကာင္းမ်ား ေဖာက္ခဲ့သည္။ မိခင္ေရာ သမီးပါ ေအးေဆးသည္၊ သိမ္ေမြ႕သည္၊ သိကၡာရွိသည္။ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့သည္ကသာ ေျပာစရာရွိသည္။

မိန္းမပ်ိဳကား အဘယ္သူေကာင္းသားမဆို ဘဝကို ပံုကိုးအပ္ႏွံ ခ်စ္ႀကိဳက္ေလာက္ေသာ အိပ္မက္မေလးပင္။ သူ၏ ယဥ္ယဥ္ေအးေအးအလွက ႏွလံုးသားတိုင္းကို ေႏြးေထြးေစသည္။
သူမ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ အခ်ိန္ျပည့္ ေရးေရးတင္ေနတတ္ေသာ အျပံဳးကား သူမ ႏွလံုးသား၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ႏွင့္ တူလို႔ေနသည္။ လူတိုင္းက သူမကို ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုၾကသည္။
►သူ႔အခ်စ္ကို ရတဲ့လူဟာ အင္မတန္ကံေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္.. သူ႔ထက္သာတဲ့မယား ရွားလိမ့္မယ္...

ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး႒ာနတြင္ ရံုးအုပ္စာေရးႀကီးျဖစ္ျပီး လစာဖရန္႔ေငြ (၃၅၀၀) ရရွိခဲ့ေသာ အမ္လန္တင္းက သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ျပီး လက္ထပ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ သူ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ သူမသည္ အိမ္မႈကိစၥတို႔ကို သူမတူေအာင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ဘဝမွာ စည္းစိမ္ျပည့္ဝခဲ့သည္။
သူမ မလိုက္နာ မျဖည့္ဆည္းသည့္ လင္သားအလို တစ္ခုမရွိခဲ့ေခ်။ သူမ စြမ္းရည္မည္မွ် ျပည့္ဝခဲ့သနည္းဟူမူကား အိမ္ေထာင္သက္ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အမ္လန္တင္းသည္ သူမကို ကနဦးခ်စ္ခဲ့စဥ္ကထက္ ပို၍ပင္ ခ်စ္မိခဲ့သည္။

သူသည္ သူမ၏ အႀကိဳက္ႏွစ္ခုကို သတိျပဳမိသည္။ တစ္ခုကား သူမ ျပဇတ္ႀကိဳက္တတ္မႈႏွင့္ ေနာက္တစ္ခုကား လက္ဝတ္ရတနာအတုတို႔ကို တမက္တေမာႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈပင္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ အရာရွိငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ဇနီးမယားမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းပမာ အကၽြမ္းတဝင္ရွိခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူတို႔က လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ျပဇတ္မ်ားကို ပြဲဦးအတြက္ပင္ လက္မွတ္မ်ား အျမဲတေစ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိသည္။ သူမကလည္း တစ္ေနကုန္ အလုပ္တြင္ လက္ပန္းက်လာခဲ့သည့္ သူမ လင္ေယာက်္ားကို ထိုျပဇတ္မ်ားသို႔ အလိုတူ မတူ တရြတ္ဆြဲ ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ ျပဇတ္ပြဲျပီးလွ်င္ သူမကို အိမ္အျပန္လိုက္ပို႔မည့္ အမ်ိဳးသမီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကိုသာ အေဖာ္ျပဳျပီးသြားရန္ အမ္လန္တင္းက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ဆိုခဲ့ရသည္။

ဤသည္ကို သူမက အင္တင္တင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူေျပာသလိုပင္ မိန္းမေဖာ္တစ္ေယာက္ရွာသြားရန္ကို အၾကာႀကီး စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေတာ္အဆင္မေျပမည့္ကိစၥဟု အမ္လန္တင္းကို ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ၏ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းစကားကို သူမ လက္ခံသေဘာတူလိုက္ရာ သူကပင္လွ်င္ သူမကို ေလးေလးနက္နက္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။

သည္ျပဇတ္ႀကိဳက္သည့္ စရိုက္ကပင္လွ်င္ သူမရင္ထဲ အလွျပင္လိုစိတ္ ေပၚလာေစခဲ့့ျပန္သည္။ သူမ အလွျပင္ကိရိယာတို႔က ရိုးရိုးစင္းစင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ပပလႊားလႊားအသြင္ မေပါက္ေစေသာ္လည္း သားနားေစသည္က အမွန္ပင္။
သူမ၏ ႏူးညံသိမ္ေမြ႕ေသာအလွ၊ တစ္ဖက္သား ရတက္ပြားေစတတ္ေသာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ဟန္၊ ညင္သာလွေသာအျပံဳး..ဤသည္ကို ထည္ဝါမႈကင္းလွသည့္ ဂါဝန္ေလးက ပံ့ပိုးမႈျပဳရံုမွ်သာျဖစ္သည္။ သူမသည္တကယ့္စိန္ပြင့္မ်ားအလားထင္ရေသာ ဧရာမစိန္တုႀကီးႏွစ္လံုးဆင္ေသာ နားကြင္းဆြဲခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ လည္ပင္းတြင္ ပုလဲတုပုတီးတစ္လံုး ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့သည္။ အလားတူ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတို႔ဆင္ေသာ လက္ေကာက္မ်ား ဝတ္ဆင္ခဲ့သည္။

သည္အတုအပမ်ားကို အေလးထားလြန္းေသာ သပ္ရပ္မႈကို သူမ လင္ေယာက်္ားက ဘဝင္မက်ခဲ့ေခ်။
►အခ်စ္ေရ..တကယ့္လက္ဝတ္ရတနာေတြဆင္ဖို႔ ဓနအင္အားမရွိတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ပင္ကိုအလွေလးေတြကိုပဲ ဝတ္ဆင္ျပီး ဂုဏ္ယူသင့္တယ္.. အဲဒါကမွ ပုလဲအစစ္အမွန္ေတြပဲ...
သို႔ေသာ္ ေအးေဆးစြာျပံဳးရင္းျဖင့္ သူမက တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
►ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲရွင္ရယ္.. ကၽြန္မက ဒါေတြကို ႀကိဳက္တာကိုး.. ဒါက ကၽြန္မရဲ့ အားနည္းခ်က္ပဲ..
  ရွင့္စကား အၾကြင္းမဲ့မွန္တာကို ကၽြန္မသိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပဳျပင္လို႔မွမရတာ..
  ကၽြန္မ တကယ့္လက္ဝတ္ရတနာေတြလို႔ မွန္းရြယ္ျပီး ႀကိဳက္လိုက္မယ္....
ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ပုလဲလံုးမ်ားကို သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ လိမ္လွည့္ျပီး ေျပာဆိုလိုက္သည္။
►ၾကည့္စမ္းပါဦး.. ဘယ္ေလာက္ပီျပင္သလဲဆိုတာ.. အစစ္လို႔ က်ိန္ေျပာေလာက္ေအာင္ပဲ...

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ညဦးပိုင္းကာလ မီးလင္းဖိုေရွ႕တြင္ သူတို႔ထိုင္ေနစဥ္ သူမသည္ သူမ၏ လက္ဝတ္ရတနာဘူးကို ထုတ္ယူလာျပီး ေဘးစားပြဲငယ္တြင္တင္သည္။ သည့္ေနာက္ ဘူးထဲရွိ လက္ဝတ္ရတနာမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲေသာ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိသည့္ သဏၭန္
ျဖင့္ယင္းတို႔ကို အေလးအနက္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈသည္။

သူမသည္ သူမလင္ေယာက်္ား၏ လည္ပင္းတြင္ ပုလဲပုတီးမ်ား အထပ္ထပ္ဆြဲေပးတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ခုပ္တီးကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေလ့ရွိသည္။
►ၾကည့္စမ္းပါဦး.. ရွင္အဲဒါကို ဝတ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္အရူးအေပါပံု ေပါက္သြားလဲလို႔...
 သည့္ေနာက္ေတာ့ သူမ၏ ရင္ခြင္ထဲ ေျပးဝင္ျပီး သူ႔ကို အငမ္းမရ ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈပ္လိုက္သည္။

ေဆာင္းကာလတစ္ညေနတြင္ သူမသည္ ေအာ္ပရာျပဇတ္ သြားၾကည့္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္
သူမ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေနသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူမ အျပင္းအထန္ေခ်ာင္းဆိုးေနသည္။
သီတင္းပတ္တစ္ပတ္အၾကာတြင္ သူမ ကြယ္လြန္သြားသည္။
အမ္လန္တင္းသည္ သူမအုတ္ဂူထဲ ထက္ၾကပ္နီးပါးလိုက္လု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ ပူေဆြးဗ်ာပါဒႀကီးမားေသာ
တစ္လတာကာလအတြင္းမွာပင္ သူ႔ဆံပင္တို႔ လံုးဝဥႆံုေဖြးသြားသည္။ သူ အဆက္မျပတ္ ငိုေၾကြးခဲ့သည္။
သူ႔စိတ္ဝိညာဥ္ပင္လွ်င္ ေဝဒနာကိုခံစားရင္း မရွဴႏိုင္ မရွိဳက္ႏိုင္ျဖစ္ေနဟန္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာေသာ သူ႔ဇနီး၏ အျပံဳးအရႊင္၊ အသံ၊ အလွတို႔ကသာလွ်င္ သူ႔စိတ္မွတ္ဥာဏ္ကို ထာဝရစိုးမိုးေနသည္။

သူ႔ရင္ထဲကေသာကကို အခ်ိန္ပင္လွ်င္ မကုစားႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သူ႔ရံုးတြင္ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေလသင့္ရာေလွ်ာက္ေျပာေနစဥ္ သူ႔ပါးမ်ားတုန္ယင္လာသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္တို႔ လွ်ံတက္လာသည္။ ျပီးေတာ့ အတင္းဖ်စ္ညွစ္၍ ငိုရႈိက္မိသည္။
သူသည္ သူ႔ဇနီးသည္အခန္းကို ေျခရာလက္ရာမပ်က္ သူမ ရွိစဥ္ကအတိုင္းထားျပီး ေန႔စဥ္ပင္လွ်င္ အခန္းထဲဝင္၍ ကမၼ႒ာန္းရႈသကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္သည္။ သူမ၏ ပရိေဘာဂအားလံုး၊ အဝတ္အစားအားလံုးကိုပင္လွ်င္ ထၾကမၼာဆိုးသင့္သည့္ေန႔ကအတိုင္း လက္ရာမပ်က္ထားသည္။

သူ႔အဖို႔ ေနေရးထိုင္ေရးတို႔ ခက္ခဲက်ပ္တည္းလာသည္။ သူ႔ဇနီးသည္၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈေအာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး၏ စားဝတ္ေနေရးကို အလွ်ံအပယ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ၏ဝင္ေငြသည္ ယခုအခါတြင္ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပင္ မေလာက္မငျဖစ္ေနသည္။
သူ ဝယ္ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေကာင္းဆံုးဝိုင္အရက္မ်ားကို သူမ မည္သို႔မည္ပံု ဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့သည္ကို သူ အေတာ္စဥ္းစားရက်ပ္ခဲ့သည္။

သူ အေၾကြးတင္လာျပီး ရုတ္တရက္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့လာေသာ လူတို႔ကဲ့သို႔ပင္ သူသည္ အရူးအမႈး ေငြရွာေဖြလာသည္။ လစာထုတ္ရန္ တစ္ပတ္တိတိအလို တစ္မနက္တြင္ တစ္ျပားမွမရွိသည့္ အေျခအေနကို ၾကံဳေသာအခါတြင္
တစ္စံုတစ္ရာကို ေရာင္းခ်ရန္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ သူ႔မိန္းမ၏ ရတနာသိုက္ေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရန္ သူ ရုတ္တရက္ အေတြးဝင္လာသည္။
တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ ထိုလက္ဝတ္ရတနာတို႔ကို မလိုလား။ ရင္ထဲ နဂိုကတည္းကရွိေနေသာေၾကာင့္ ထိုပစၥည္းတို႔ကို အရင္ဆံုး စိတ္မ်က္စိက်သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုပစၥည္းေလးကို ျမင္ရသည္ကပင္ သူ႔အခ်စ္၏ ပကတိအလွကို စြန္းထင္းေစသည္ဟု သူထင္မိခဲ့သည္။

လက္ဝတ္ရတနာဘူးမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရသည့္အလုပ္က အေတာ္ပင္ခက္ခဲခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို
ေသာ္ သူ႔ဇနီးသည္သည္ သူမဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔အထိပင္လွ်င္ ေခါင္းမာစြာ ေစ်းဝယ္ထြက္ခဲ့သည္။
ျပဇတ္ၾကည့္ျပီး အိမ္အျပန္တြင္ လက္ဝတ္ရတနာအသစ္တစ္ခုခု ပါမလာသည့္ရက္ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ လွပေသာလည္ဆြဲတစ္ခုကို ေရြးလိုက္သည္။
ေက်က္မ်က္အတုမ်ား ဆင္ထားပါေသာ္လည္း လက္ရာေျမာက္လွပါေသာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ဖရန္႔ေငြ ေျခာက္ (သို႔မဟုတ္) ခုႏွစ္ခန္႔ ထိုက္တန္သည္ဟု သူယူဆလိုက္သည္။

ထိုလက္ဝတ္ရတနာကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ျပီး ဝန္ႀကီးရံုးဘက္သို႔ သူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ ရတနာသည္ကို ရွာေဖြျခင္းပင္။ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေတြ႕ေသာအခါ သူ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ သူ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ေနေၾကာင္း လူသိရွင္ၾကား ေဖာ္က်ဴးျပသေနရကိန္း ဆိုက္ေန၍ ေဒါသက်ိတ္ျဖစ္ေနသည္ကတစ္မ်ိဳး၊ အဖိုးမတန္လွေသာ ဤပစၥည္းေလးကို ေရာင္းခ်ရန္ ႀကိဳးစားေနရသည္ကို ရွက္ရြံ႕မိသည္ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။

သူသည္ ကုန္သည္ထံ ခ်ဥ္းကပ္သြားျပီး ေျပာလိုက္သည္။
►တဆိတ္ဗ်ာ..ဒါေလးကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ေစ်းျဖတ္မလဲ...
ထိုသူက လည္ဆြဲကို ယူလိုက္သည္။ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အေလးခ်ိန္ကို ခ်ိန္ဆလိုက္သည္။
သူ႔အေဒၚကို လွမ္းေခၚလိုက္ျပီး အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ဆြဲကို ေကာင္တာေပၚတင္လိုက္
ျပီး လည္ဆြဲ၏ အရွိန္အဝါကို ေလ့လာအကဲျဖတ္သကဲ့သို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ဤေထြလီလွေသာ လုပ္ငန္းစဥ္တို႔ေၾကာင့္ တအံ့တၾသျဖစ္ေနေသာ အမ္လန္တင္းသည္-
►ေၾသာ္..ဒါ တစ္ျပားမွ မတန္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္...ဟု ေျပာလုေျပာခင္မွာပင္ ဆိုင္ရွင္က ဆိုလိုက္သည္။
►ေနာင္ႀကီး..ဒီပစၥည္းက ဖရန္႔ေငြ တစ္ေသာင္း..ႏွစ္ေသာင္းကေန တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ တန္ေၾကးရွိတယ္..
 ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဒါကို ဘယ္လိုပိုင္ဆိုင္ရထားတယ္ဆိုတာ အတိအက်မသိဘဲနဲ႔ ခင္ဗ်ားဆီက မဝယ္ႏိုင္ဘူး...

အမ္လန္တင္းက မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး နားမလည္စြာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ဆိုလိုက္မိသည္။
►ခင္ဗ်ား..ေသ..ေသခ်ာရဲ့လား...
ဆိုင္ရွင္သည္ အမ္လန္တင္း၏ သေဘာထားကို ဘဝင္မက်ဟန္ ရွိခဲ့သည္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
►ခင္ဗ်ား..ဒါ့ထက္ ေစ်းရမယ္လို႔ ထင္ရင္ယူသြားပါ.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါကို တစ္ေသာင္းခြဲတန္တယ္လို႔ပဲ
  သတ္မွတ္တယ္.. ဒီေစ်းထက္ ပိုေပးတဲ့သူ မရွိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီကို ျပန္လာလို႔ရပါတယ္...

ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနေသာ အမ္လန္တင္းသည္ လည္ဆြဲကို ေကာက္ယူျပီး ဆိုင္ထဲမွထြက္ခဲ့သည္။
တစ္ေယာက္ထီးတည္း အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္းေနလိုစိတ္ ရုတ္တရက္ေပၚလာမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔မေရာက္ခင္မွာပင္ ရယ္ခ်င္စိတ္ ရုတ္တရက္ေပၚလာျပီး ေတြးလိုက္သည္။
►တံုးလိုက္တဲ့ေကာင္..တကယ့္အရူးပဲ.. ငါ သူ႔စကားကို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံျပီး သူေပးတဲ့ေငြ ယူလာခဲ့ရင္..ဟာ..လြဲေရာ..ရတနာကုန္သည္လုပ္ေနျပီး ေက်ာက္မ်က္အတုနဲ႔အစစ္ေတာင္ ခြဲျခားမသိဘူးရယ္လို႔...

သည့္ေနာက္ သူသည္ ဒီလာပိစ္လမ္းမရွိ အျခားရတနာဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ရတနာကုန္သည္သည္ လည္ဆြဲကိုေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည္။
►ဟာ..ဒီလည္ဆြဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့.. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာင္းခဲ့တဲ့ လည္ဆြဲပဲ...

အေတာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားကာ အမ္လန္တင္းက ေမးလိုက္သည္။
►ဒါ ဘယ္ေလာက္တန္လဲ...
►ဆရာ..ကၽြန္ေတာ္ ဒီလည္ဆြဲကို ဖရန္႔ေငြႏွစ္ေသာင္းခြဲနဲ႔ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္.. ဒီလည္ဆြဲကို ဆရာ ဘယ္လိုမ်ားရရွိခဲ့သလဲဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေငြတစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္နဲ႔ ျပန္ဝယ္ဖို႔အသင့္ပါပဲ...

သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ အမ္လန္တင္းသည္ တအံ့တၾသ ၾကက္ေသေသစြာ ထိုင္ေနမိသည္။ အေတာ္ၾကာမွ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ဆိုလိုက္မိသည္။
►ေသ..ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ပါဦးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္က ဒါကို အတုလို႔ မွတ္ေနခဲ့တာ...
ရတနာကုန္သည္က ေမးလိုက္သည္။
►လူႀကီးမင္းရဲ့ နာမည္ကို သိပါရေစခင္ဗ်ာ...
►ဟုတ္ကဲ့..ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ အမ္လန္တင္းပါ.. ကၽြန္္ေတာ္ ျပည္ထဲေရး႒ာနမွာ လုပ္ပါတယ္.. ဒက္စ္မာၾတစ္လမ္း အိမ္နံပါတ္ (၁၆)မွာ ေနပါတယ္...
ရတနာကုန္သည္က သူ႔လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကိုဖြင့္ကာ ၾကည့္ျပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။
►ဒီလည္ဆြဲကို (၁၈၇၆)ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၂၀)ရက္ေန႔က ဒက္စ္မာၾတစ္လမ္း အိမ္နံပါတ္ (၁၆)မွာ ေနထိုင္တဲ့
  မဒမ္လန္တင္းထံသို႔ ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္...

သူတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပဴးၾကည့္မိလိုက္သည္။ ရံုးအုပ္စာေရးႀကီးက မွင္တတ္မိလ်က္။
ရတနာကုန္သည္က သူခိုးတစ္ေယာက္မိေနျပီလားဟုေသာ သံသယျဖင့္။
ရတနာကုန္သည္က ေျပာလိုက္သည္-
►ခင္ဗ်ား..ဒါေလးကို တစ္ရက္ေလာက္ထားခဲ့ႏိုင္မလား.. ကၽြန္ေတာ္ ပစၥည္းလက္ခံရရွိထားေၾကာင္း ျဖတ္ပိုင္းတစ္ခု ေရးေပးပါ့မယ္...
►ရပါတယ္...
အမ္လန္တင္းသည္ ဒေရာေသာပါး ေျပာလိုက္မိသည္။ သူသည္ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို အိတ္ထဲေခါက္ထည့္ရင္း ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ သူ လမ္းကိုျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ တစ္ေက်ာ့ျပန္လွည့္သြားခဲ့သည္။ သူသြားရမည့္လမ္းႏွင့္ လွမ္းသြားသည္ကို သတိျပဳမိ၍ တူးလ္လီရီးစ္အေဆာက္အအံုေရွ႕ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ သူမွားသြားျပန္ေၾကာင္း သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိန္႔ျမစ္ကူးတံတားကို ျဖတ္လိုက္ျပန္သည္။ ခ်န္ဖ္အီလိုင္ဇီးလမ္းမဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ပီပီသသအခ်က္တစ္ခုမွ ရွိမေနခဲ့ေခ်။
သူ ဖ်စ္ညွစ္ျပီး စဥ္းစားလိုက္သည္။ သူ႔ဇနီးသည္က သည္မွ်ေစ်းႀကီးေသာ လက္ဝတ္တန္ဆာတို႔ကို ဝယ္ႏိုင္ခဲ့မည္မဟုတ္ေခ်။ မဝယ္ႏိုင္ခဲ့မည္မွာ ဧကန္မုခ်ပင္။ သို႔ျဖင့္ ေကာင္းျပီ..လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုေပါ့။
ဘယ္သူ႔ဆီက လက္ေဆာင္ပစၥည္းလဲ..ဘာအတြက္လဲ...။

သူ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနမိသည္။ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ ၾကက္ေသေသလ်က္ ဆိုးဝါးလွေသာ အေတြးသည္ သူ႔ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲေျပးသြားသည္။
သူမ..သူမ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အျခားလက္ဝတ္ရတနာမ်ားကေရာ လက္ေဆာင္မ်ားပင္ေလာ။ သူသည္ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး တုန္ခါသြားသည္ကို ခံစားလိုက္မိသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ သစ္ပင္က သူ႔အေပၚက်လာသည့္အသြင္ ေပါက္ခဲ့သည္။ သူသည္ က်လာသည့္သစ္ပင္ကို ဟန္႔တားသည့္ပံုစံ လက္ကားယား၊ ေျခကားယားျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚ ပစ္လဲက်သြားသည္၊ သတိလစ္လ်က္။

သူသည္ လမ္းသြားလမ္းလာတခ်ိဳ႕အကူအညီျဖင့္ သူေရာက္ရွိသြားခဲ့ရာ လမ္းေဘးေဆးခန္းတစ္ခုတြင္ သတိျပန္လည္လာသည္။ သူသည္ သူ႔ကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းလိုက္သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အခန္းတံခါးကို အတြင္းမွ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။
သူသည္ မိုးခ်ဳပ္လာသည့္အခ်ိန္အထိ ခါးခါးသီးသီး ငိုေၾကြးမိသည္။ ငိုရႈိက္သံမ်ား အျပင္သို႔ လွ်ံထြက္မသြားေစရန္ ပါးစပ္ထဲတြင္ လက္ကိုင္ပဝါတစ္ထည္ စို႔ထားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ သူ႔ခုတင္သို႔ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ စိတ္ပန္းလူပန္းျဖစ္ျပီး ရင္ထဲတြင္ ေလာင္မီးက်ေနသည့္ အေနအထားျဖင့္ သူသည္ ေလးေလးပင္ပင္ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္။

ေနျခည္တစ္တန္းက သူ႔ကိုလႈပ္ႏႈိးလိုက္သည္။ သူသည္ ရံုးသြားရန္ ျဖည္းညင္းစြာထလိုက္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ရိုက္ခ်က္မ်ိဳးခံရျပီးေနာက္ သူ အလုပ္ကို ပံုမွန္ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရန္ အေတာ္ခက္ခဲေပမည္။ သူသည္ ခြင့္ယူသင့္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိျပီး သူ႔အထက္အရာရွိထံ ခြင့္စာတစ္ေစာင္ ေရးလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ ရတနာကုန္သည္ထံသို႔ သူ ျပန္သြားသင့္ေၾကာင္း ေတြးမိျပီး ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာရဲတက္သြားသည္။
သူသည္ ကသုတ္ကရက္ အဝတ္အစားဝတ္ျပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။

အမ္လန္တင္းသည္ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာလိုက္သည္။
►ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့အခါ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔လြယ္လိုက္တာ.. ပိုက္ဆံရွိလို႔ကေတာ့ ေသာကမွန္သမွ်ပါ ခဝါခ်လို႔ရတယ္.. ႀကိဳက္သလိုဆက္ေနသြားလို႔ရတယ္.. ခရီးသြားလို႔ရတယ္.. ေပ်ာ္ပါးလို႔ရတယ္.. ငါသာ တကယ္ခ်မ္းသာလို႔ကေတာ့ကြာ...

ထို႔ေနာက္ သူ ဗိုက္ဆာေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာညေနကတည္းက ဘာမွမစားျဖစ္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ ပိုက္ဆံတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိခဲ့ေခ်။ သူသည္ လည္ဆြဲအေၾကာင္း သူ႕ကိုယ္သူ သတိေပးလိုက္မိသည္။ ဖရန္႔ေငြ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္..နည္းနည္းေနာေနာေငြ မဟုတ္ေခ်။
သူသည္ ဒီလာပီစ္လမ္းသို႔ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္းဘုတ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းဘက္တြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္မိသည္။ ဖရန္႔ေငြ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္။ သူသည္ ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္ရန္ အႀကိမ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မက ေျခလွမ္းစမိသည္။ ရွက္ရြံ႕မႈက သူ႔ေျခလွမ္းတို႔ကို ျပန္လည္ဟန္႔တားခဲ့သည္။
သူ ဆာေလာင္ေနသည္။ ငတ္မြတ္ေနသည္ဟုပင္ ဆိုေလာက္သည္။ ခက္သည္က သူ႔လက္ထဲတြင္ တစ္ျပားမွပင္ မရွိ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ သူ႔လုပ္ရပ္ကို သူေတြးခ်ိန္မရေစေအာင္ပင္ လမ္းတစ္ဖက္မွေန၍ ဆိုင္ထဲအေရာက္ ဒုန္းစိုင္းေျပးဝင္လာခဲ့သည္။

သူ႔ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ ဆိုင္ရွင္က တခမ္းတနားႀကိဳဆိုလိုက္သည္။ ေဖာ္ေရြလႈိက္လွဲစြာျပံဳး၍ ကုလားထိုင္တစ္လံုး
ထိုးေပးသည္။ ဆိုင္ရွင္၏လုပ္ငန္းဖက္မ်ားကလည္း အခန္းထဲဝင္လာၾကသည္။ အမ္လန္တင္း၏ အနားတြင္
ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ မ်က္လံုးမ်ားက ျပံဳးလို႔။ သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပံဳးလို႔။
ဆိုင္ရွင္က ဆိုညႊန္းလိုက္သည္။
►ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္သြားပါျပီ လူႀကီးမင္း.. လူႀကီးမင္း မေန႔ကအတိုင္း သေဘာထားမေျပာင္းေသးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာတူခဲ့တဲ့ေၾကးေပးဖို႔ အသင့္ပါဘဲ...
►ဟုတ္ကဲ့..မေျပာင္းပါဘူး...

အမ္လန္တင္းက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္သည္ အံဆြဲထဲမွ ေငြစကၠဴအရြက္ႀကီး ၁၈ရြက္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ေရတြက္လိုက္ျပီး အမ္လန္တင္းကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အမ္လန္တင္းက ေငြရရွိ
ေၾကာင္း လက္ခံျဖတ္ပိုင္းတစ္ခုကို လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ျပီး တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ေငြစကၠဴေတြကို အက်ီအိတ္ကပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လုထြက္ခင္မွာပင္ သူသည္ ျမိန္႔ျမိန္႔ႀကီးျပံဳးေနေသာ ဆိုင္ရွင္ဘက္သို႔လွည့္၍ မ်က္လြာခ်ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
►ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ ရွိေသးတယ္.. ဒီပံုစံနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ့တဲ့ဟာေတြေပါ့..
ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြဝယ္ဖို႔ ဆႏၵမ်ားရွိမလား...

ရတနာသည္က ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
►ဝယ္တာေပါ့ လူႀကီးမင္း...
ရတနာဆိုင္ရွင္၏ စီးဖြားဖက္တစ္ေယာက္က မရယ္မိေအာင္ အတင္းဖ်စ္ညွစ္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အျခားတစ္ဦးကမူ ဟန္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့၍ အခန္းထဲမွ ကသုတ္ကရက္ ထြက္သြားခဲ့ရသည္။
မ်က္ႏွာထားတည္တည္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ဟန္ျဖင့္ အမ္လန္တင္းက ေျပာလိုက္သည္။
►ဟုတ္ကဲ့..ယူလာခဲ့ပါ့မယ္...

ေနာက္တစ္နာရီအၾကာတြင္ ဆိုင္သို႔ သူျပန္ေရာက္လာေသာအခါ သူ မစားမေသာက္ရေသးေခ်။ သူတို႔သည္
လက္ဝတ္ရတနာတစ္ခုခ်င္းကို စစ္ေဆးၾကည့္ရႈ၍ ေစ်းျဖတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔အားလံုး အမ္လန္တင္း၏ အိမ္သို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ အမ္လန္တင္းသည္ ေရာင္းေရးဝယ္တာ စီးပြားေရးစ်ာန္ဝင္လာသည္။ အျငင္းအခံုျပဳ၊ ေစ်းဆစ္လာသည္။ သူတို႔ အေရာင္းအဝယ္ျဖတ္ပိုင္းမ်ားၾကည့္လိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ တန္ဖိုးတို႔ တရိပ္ရိပ္တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္ သူလည္း ပို၍ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြလာသည္။

ထည္ဝါခန္႔ညားလွပေသာ နားဆြဲမ်ားက ဖရန္႔ေငြ ၂၀၀၀၀ တည့္ခဲ့သည္။ လက္ေကာက္မ်ားက ဖရန္႔ေငြ ၃၅၀၀၀။
ရင္ထိုး၊ ဘယက္တို႔က ဖရန္႔ေငြ ၁၆၀၀၀။ စုစုေပါင္း ပစၥည္းအားလံုးကို ဖရန္႔ေငြ ၁၉၆၀၀၀ ႏွင့္ ေစ်းျဖတ္လိုက္ၾကသည္။
ရတနာပိုင္ရွင္က အားရပါးရ ေလသံႀကီးျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။

►လက္ဝတ္ရတနာေတြထဲ ေငြရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံလိုက္ရင္ ဒီလိုအက်ိဳးရွိသဗ်...
အမ္လန္တင္းကလည္း အေလးအနက္ ေျပာလိုက္သည္။
►အဲဒါေတြက ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံစရာ နည္းလမ္းတစ္ရပ္ေပါ့ေလ...

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အျခားကၽြမ္းက်င္ရာျဖတ္တစ္ဦး ၾကည့္ရႈေစ်းသတ္မွတ္ေပးရန္ သေဘာတူျပီးေနာက္တြင္ ရတနာကုန္သည္ႏွင့္ သူ႔လူမ်ား ျပန္သြားၾကသည္။
သူတို႔ ျပန္သြားျပီးေနာက္ အတန္ၾကာတြင္ အမ္လန္တင္းသည္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေပၚသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ သူသည္ ဗန္ဒြန္ေက်ာက္တိုင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ထိုေက်ာက္တိုင္ႀကီး၏ထိပ္သို႔ ခုန္ေပါက္
တက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးထိပ္ တိမ္တိုက္မ်ားၾကားတြင္ မားမားႀကီးရပ္ေနေသာ
ဧကရာဇ္ဗန္ဒြန္ႏွင့့္ ဖားခုန္ခုန္တမ္း ကစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ေပါ့ပါးသလို ခံစားမိခဲ့သည္။

သူသည္ အစားအေသာက္စားသံုးရန္ ထည္ဝါလွေသာ စားေတာ္ဆက္တစ္ခုထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားခဲ့ျပီး တစ္ပုလင္းလွ်င္ ဖရန္႔ေငြ ၂၀ေပးရေသာ ဝိုင္အရက္ကို ေသာက္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ရထားလံုးတစ္စီးဌား၍ ဘိြဳဂိစ္ဒီဘိုေလာ့ခ္ရင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ပတ္ေမာင္းေစခဲ့သည္။
သူသည္ ေတာက္ပေနေသာ အျခားရထားလံုးမ်ားကို ၾကည့္၍ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ေၾကျငာလိုစိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရသည္။ သူ ေအာ္ခ်င္ေသာ စကားကေတာ့-
►ငါလည္း ခ်မ္းသာသကြ.. ငါ့မွာ ဖရန္႔ေငြ ၂၀၀၀၀၀ ရွိသကြ...

သူသည္ သူ႔ရံုးအေၾကာင္း ေတြးလိုက္မိသည္။ သူ႔ရထားလံုးကို သူ႔ရံုးသို႔ ေမာင္းေစခဲ့သည္။ သူ႔ဆရာ၏ ရံုးခန္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ျပီး ေလးေလးနက္နက္ ေၾကညာလိုက္သည္။
►ဆရာ..ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္က ႏုတ္ထြက္ေတာ့မယ္.. ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖရန္႔ေငြ ၂၀၀၀၀၀ ရရွိတယ္...
သူသည္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကို ေလွ်ာက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ၏ အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ သူသည္ ကာေဖးအိန္ဂ်လိ(စ္)တြင္ ညစာ သြားေရာက္စားေသာက္ခဲ့သည္။

ဥပဓိရုပ္ခန္႔ညားေသာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ေဘးတြင္ ထိုင္မိသည့့္အျဖစ္ၾကံဳေသာအခါတြင္ သူသည္ သူ႔ဘက္ကို ခပ္ၾကြားၾကြားေလးကိုင္း၍ သူ ဖရန္႔ေငြ ၂၀၀၀၀၀ အခုတင္ အေမြခံ ရရွိေၾကာင္း မေအာင့္အည္းႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္မိသည္။
သူ႔ဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူသည္ ျပဇတ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ျပီး တစ္ညတာလံုး ေလွ်ာက္ေပ်ာ္ပါးခဲ့သည္။ ေျခာက္လအၾကာတြင္ သူ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳခဲ့သည္။ သူ႔ ဒုတိယဇနီးသည္ တကယ့့္မိန္းမေကာင္းမိန္းမျမတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ ဆက္ဆံရခက္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ဘဝ အေတာ္စိတ္ညစ္ညဴးစရာ
ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ။

ၿပီးပါၿပီ။
ေက်းဇဴးတင္ပါသည္။

@yexin189

စိန္မွန္ဘီလူးႏွင့္ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

စာေရးဆရာ ►►►ေမာင္ေမာင္ျမင့္သိန္း
The Diamond Lens by Fritz-James O'Brien


ကၽြန္ေတာ္ အသက္ (၁၀)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွန္ဘီလူးတစ္လက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုမွန္ဘီလူး၏ ေမွာ္မွန္ခ်ပ္မ်ားကို ေဖာက္ထြင္း၍ ပထမအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္စဥ္ကတည္းကပင္
ကၽြန္ေတာ့္ေန႔စဥ္ဘဝကို ျခံဳလြမ္းေနသည့္ တိမ္တိုက္တို႔ ဖယ္ရွားသြားေလသည္။

ေရစက္ေရေပါက္တစ္ေပါက္္တြင္္ ေသးငယ္လွေသာ သက္ရွိသတၱဝါေလးမ်ား၏ေလာကကို ကၽြန္ေတာ္
ေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ တစ္ညျပီးတစ္ညပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးေအာက္မွဘဝကို ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိခင္၏ယိုကို ဖ်က္ဆီးေသာမႈိသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမွာ္ဥယ်ဥ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ေသာ အရပ္ေဒသ
ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအစိမ္းေရာင္မႈိစက္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးေအာက္ခ်၍ ေသးငယ္
ေသာ သစ္ပင္္မ်ား၏ အကိုင္းအခက္မ်ားမွ ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ အသီးဆန္းမ်ား တြဲေလာင္းက်သည့္
လွပေသာေတာအုပ္ကို ၾကည့္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္္ထပ္ဧဒင္ဥယ်ဥ္တစ္ခု ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့
သည့္အသြင္ ခံစားမိသည္။

ကၽြန္ေတာ့္လွ်ိ႕ဝွက္ကမာၻအေၾကာင္း မည္သူကိုမွ် ကၽြန္ေတာ္မေျပာသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဘဝလံုး မွန္ဘီလူးကို ေလ့လာရန္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျခားအစီအစဥ္မ်ားရွိေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္၂၀နီးပါး
အရြယ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာေသာ မိသားစုျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ကိုင္္ရန္
မလိုသည့္တိုင္ေအာင္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းတစ္ရပ္ မျဖစ္မေနဆည္းပူးရန္ သူတို႕က အတင္း
အက်ပ္ တြန္းအားေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕တြင္ ေဆးဝါးပညာေလ့လာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

နယူးေယာက္ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုႏွင့္ လွမ္းလွေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်ိန္ကို စိတ္ၾကိဳက္ျဖဳုန္းႏုိင္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးေက်ာင္းလခ ေပးေနခဲ့သမွ် ကၽြန္ေတာ္မည္သည့္္ အတန္းမွ မတက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက သိမည္မဟုတ္ေခ်။
နယူးေယာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေကာင္းဆံုးမွန္ဘီလူးမ်ား ဝယ္ယူႏုိင္မည္ျဖစ္ျပီး၊ ကမာၻတစ္ဝန္းမွ
သိပၸံပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုႏုိင္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးေပၚတြင္ ေငြေၾကးႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားစြာ အသံုးခ်
ႏုိင္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမင့္မားစြာႏွင့္ အိမ္မွထြက္္လာခဲ့သည္။

နယူးေယာက္ျမိဳ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ေနစရာေနရာတစ္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြ
ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ အခန္းတစ္ခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ဓါတ္္ခြဲခန္းအျဖစ္ အသံုးခ်ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ယင္းေနရာက
ၾကီးမားလွသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သို႔သံုးရမွန္းမသိေသာ ေစ်းၾကီးသည့္ သိပၸံဆိုင္ရာပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ထိုအခန္္းကို ျဖည့္္
ဆည္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမိဳ႕ၾကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ပထမႏွစ္ကုန္ဆံုးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္
မွန္ဘီလူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြမ္းက်င္လာသည္။
ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပို၍ ပို၍ စိတ္္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တန္ဖိုးၾကီးေသာ မွန္ဘီလူး၏ မွန္ခ်ပ္မ်ားသည္ အားမေကာင္းလွေသာေၾကာင့့္ ကၽြန္ေတာ္္၏ အသက္အေၾကာင္းေမးခြန္းကို မေျဖၾကားႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ ပစၥည္းကိရိယာမ်ား၏ စြမ္းအားအကန္႔အသတ္ရွိသည့္ သဘာဝေၾကာင့္ သဘာဝ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားမသိေအာင္ ကာကြယ္ထားသည္ဟု ယူဆမိခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အပီျပင္ဆံုးမွန္ေျပာင္း၊ ပံုၾကီးခ်ဲ႕အား အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ကိရိယာကို ေတာင့္တရင္း
ညဘက္တြင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္စြာ လဲေလ်ာင္းခဲ့သည္။ အေသးမႊားဆံုးေသာအဆင့္တြင္ အသက္ဖြံျဖိဳးၾကီးထြါး
ေနပံုကို ျမင္သာေစမည့္ မွန္ခ်ပ္မ်ိဳးေတာင့္တေနခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သို႔ အင္အားေကာင္းေသာလွေသာ မွန္ခ်ပ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တပ္အပ္ ယံုၾကည္္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုမွန္ခ်ပ္မ်ိဳးဖန္တီးရင္းျဖင့္္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕တြင္ ဒုတိယႏွစ္ကုန္လြန္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို စမ္းသပ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သာမန္ဖန္သလင္းေက်ာက္ႏွင့္ အဖိုးတန္
ေက်ာက္မ်က္မ်ားကိုပင္ စမ္းသပ္ၾကည့့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စတင္ခဲ့့သည္ကိုသာ ျပန္ေရာက္သည့္
အျဖစ္ အျမဲၾကံဳခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးဝါးပညာေလ့လာမူတြင္ တိုးတက္မူမရွိေသာေၾကာင့္္
ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ေဒါသျဖစ္လာခဲ့သည္။
နယူးေယာက္ျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ကတည္းက တစ္တန္းမွ်ကၽြန္ေတာ္ မတက္ခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္မူ
မ်ားတြင္ ေငြေၾကးအေတာ္သံုးစြဲခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ခြဲခန္း၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ဂ်ဳးလ္(စ္)ဆိုင္မြန္က ကၽြန္ေတာ့္တံခါးကို လာေခါက္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က အခန္းတြင္ ေနထိုင္သည္။
သူသည္ လက္ဝတ္ရတနာမ်ား၊ တန္ဖိုးၾကီးသည့္ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ဇိမ္က်က်ေနထိုင္ရသည္ကို ၾကိဳက္
ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့သည္။ သူႏွင့္ပတ္သက္၍ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မူတစ္ခုလည္းရွိခဲ့သည္။
သူသည္ အျမဲတေစပင္ တစ္ခုခုေရာင္းခ်တတ္သည္။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၊ ရွားပါးလွေသာ ပန္းပုရုပ္၊ တန္ဖိုးၾကီးသည့္မီးအိမ္ စသည္ျဖင့္...။

ဆိုင္မြန္မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျပဳုမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ေခ်။
သူေငြလိုပံုမရခဲ့ေခ်။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕၏ လူကံုထံမိသားစုမ်ားၾကားတြင္ သူ႔မိတ္ေဆြအမ်ားအျပား ရွိေနသည္။
ဆိုင္မြန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။

►ေဟ့.. ကိုယ့္လူ.. ကိုယ္ကမာၻေပၚမွာ အ့ံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးအရာကို ခုပဲျမင္ခဲ့တယ္...

သူက အေမာတေကာ ေျပာလိုက္သည္။ သူသည္ ထူးဆန္းေသာ ေမွာ္အစြမ္းရွိသည့္ အမ်ိဳးသမီးထံသို႔ သြား
ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပသည္။
သူသည္ ေသသူတို႔ႏွင့့္ စကားေျပာဆို၍ ရွင္လူတို႔၏ မေနာစိတ္ကို ဖတ္ရွဴႏုိင္သည္ဟုဆိုသည္။
သူမကို စမ္းသပ္ရန္ ဆိုင္မြန္သည္ စကၠဴစတစ္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ ေရးသားခဲ့သည္။
မဒမ္ေဗာပီ(စ္)ဟု အမည္တြင္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ေမးခြန္းမ်ားကို မွန္ကန္စြာေျဖၾကားခဲ့သည္။

ဤမိန္းမအေၾကာင္း ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးတစ္ခုရလိုက္သည္။ အျပစ္ကင္းသည့္ မွန္ဘီလူး၏
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိေအာင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီေကာင္းကူညီႏုိင္ေပမည္။
ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သူမအိမ္သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
မဒမ္ေဗာပီ(စ္)မွာ အက်ည္းတန္ျပီး စူးရွရက္စက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည္။ သူမ တံခါးဖြင့္ေသာအခါ
ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတခြန္းမွမေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ၏ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၾကီးမားေသာစားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္သည္။

►ရွင္ ကၽြန္မဆီက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ..
►ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္...

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မိနစ္မ်ားစြာပင္ ထိုေနရာတြင္ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ အခန္းက ပိုလို႔...ပိုလို႔ေမွာင္လာသည္။
သို႔ေသာ္ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)သည္ မည္သည့္မီးမွ်မဖြင့္ခဲ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အနည္းငယ္ခန္႔ ရူးတူးတူးေပါေတာေတာ ခံစားမိသည္္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ျပင္းထန္စြာရိုက္ခတ္ခ်က္မ်ား ခံစားလိုက္ရသည္။
ကုလားထိုင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုလားထိုင္ေနာက္ေက်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေအာက္မွ ၾကမ္းျပင္၊ ျပတင္းေပါက္မ်ားပင္ လႈပ္ခါသြားသည္။
မဒမ္ေဗာပီ(စ္)က ျပံဳုးလိုက္သည္။

►ဒီည အေတာ္အားေကာင္းေနတယ္.. ရွင္ကံေကာင္းပါတယ္.. ရွင္စကားေျပာဆိုခ်င္တဲ့ ဝိညာဥ္ရဲ့နာမည္ကို
  ေရးခ်လိုက္ပါ..

ကၽြန္ေတာ္္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ စာရြက္ပိုင္းတစ္စဆြဲျဖဲ၍ နာမည္ေရးခ်လိုက္သည္။ ထိုနာမည္ကို မဒမ္ေဗာပီ(စ္)ကို မျပသခဲ့့ေခ်။
ခဏအၾကာတြင္ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)၏ လက္မ်ားျပင္းထန္စြာ လႈပ္ခါလာရာ စားပြဲပင္ေရြ႕လ်ားသြားသည္။
သူမ၏ လက္ကို ဝိညာဥ္တစ္ခုကကိုင္ထားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စာတစ္ေစာင္ေရးေပးမည္ဟု သူမကေျပာၾကားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူမကို စကၠဴႏွင့္ခဲတံေပးလိုက္္သည္္။ သူမက တစ္စံုတစ္ခုကိုေရးသားျပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ကမ္းေပးလိုက္သည္။ စာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

►ငါ ဒီမွာေရာက္ျပီ.. ငါ့ကိုေမးပါ..
လီယူဝင္ဟို႔ခ္ဟု လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္မယံုႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ထိုနာမည္မွာ ကၽြန္ေတာ့့္စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာနာမည္ပင္ျဖစ္သည္။ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)ကဲ့သို႔ အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးက လီယူဝင္ဟို႔ခ္ကို မသိႏုိင္ေခ်ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မိသည္။
မွန္ဘီလူးကို တီထြင္ခဲ့သူ၏ အမည္ကို သူမ မည္သို႔သိႏုိင္ပါမည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္တစ္စေပၚတြင္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို လ်င္ျမန္စြာေရးခ်လိုက္သည္။

►ပီျပင္တဲ့ မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္္လိုဖန္တီးႏုိင္မလဲ...
လီယူဝင္ဟို႔ခ္က ျပန္ေရးလိုက္သည္။
►၁၄၀ ကာရက္ရွိတဲ့့ စိန္တစ္လံုးကို ရွာေဖြပါ.. လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ျပင္းျပင္း ခတ္လိုက္ပါ.. လွ်ပ္စစ္ဓာတ္က စိန္ရဲ့
  အဏုျမဴေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္လိမ့္မယ္.. အဲဒီ ေက်ာက္ကေန ပီျပင္တဲ့ မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္ကို ပံုေဖာ္လို႔ရမယ္...

ကၽြန္ေတာ္သည္ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)၏ အိမ္မွေန၍ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထြက္လာခဲ့့သည္။ ထိုမွ် ၾကီးမားေသာ စိန္ကို
ဘယ္မွာရွာလို႔ ရႏုိင္မည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုေငြေၾကးအားလံုးျဖင့္ ပံုဝယ္လွ်င္ပင္ ထိုသို႔ေသာ
စိန္တစ္ပြင့္မရႏုိင္ေခ်။ ေငြေၾကးလံုေလာက္စြာရွိလွ်င္လည္း ထိုသို႔ေသာ စိန္မ်ိဳးရွာေတြ႔ရန္ မလြယ္ကူေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္မြန္၏ ျပတင္းေပါက္တြင္ မီးတစ္ပြင့္ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔တိုက္ခန္းေလွကားအတိုင္းတက္သြားျပီး တံခါးမေခါက္ဘဲ အထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
ဆိုင္မြန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းေနခဲ့ျပီး မီးအိမ္တစ္အိမ္ေပၚ ကိုင္းညြတ္ေနခဲ့သည္။
သူ႕လက္ထဲရွိ ေသးငယ္ေသာ အရာဝတၳဳတစ္ခုကို ေသခ်ာစြာေလ့့လာေနပံုရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ထိုပစၥည္းကို သူ႔အိတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာနီရဲသြားျပီး
အလြန္စိတ္ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ေနပံုရခဲ့သည္။

►ခင္ဗ်ား ဘာကိုၾကည့္ေနတာလဲ...
ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္သည္။ ဆိုင္မြန္က ျပန္မေျပာခဲ့ေခ်။ ထိုအစား သူဂဏွာမျငိမ္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေျပာျပရန္ စိတ္ေစာေနခဲ့သည္။။

►ဆိုင္မြန္.. ကၽြန္ေတာ္ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)ဆီက အခုပဲ ျပန္လာတာ.. ပီျပင္တဲ့မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္ကို ရွာေတြ႕ေအာင္ကၽြန္ေတာ့္ကို အေထာက္အကူျပဳမယ့္ အခ်က္အလက္တစ္ခ်ိဳ႕ေပးခဲ့တယ္..
  ကာရက္(၁၄၀)ေလးတဲ့ စိန္တစ္ပြင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ ရွာလို႔ေတြ႕ခဲ့ရင္.....

ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးမ်ားက ဆိုင္မြန္ကို တိရစ ၦာန္ရုိင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ပံုရသည္။
သူသည္ စားပြဲေလးတစ္လံုးသို႔ေျပးသြားျပီး ရွည္လ်ားေသးသြယ္ေသာ ဓားတစ္လက္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။

►မရဘူးး...
သူက ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
►က်ဳပ္ရဲ့ ရတနာ ခင္ဗ်ားကို မေပးဘူး.. အေသသာခံလိုက္မယ္..

►သူငယ္ခ်င္း ဆိုင္မြန္...
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။

►ခင္ဗ်ားေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ သိပၸံဆိုင္ရာျပႆနာတစ္ခုမွာ အကူအညီလိုလို႔ မဒမ္ေဗာပီ(စ္)ဆီကို သြားေမးခဲ့တယ္.. အရမ္းၾကီးတဲ့ စိန္တစ္လံုးလိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္..
  ခင္ဗ်ား အဲဒီေလာက္ၾကီးတဲ့စိန္ မပိုင္ႏုိင္ေကာင္းပါဘူး..
  ပိုင္ခဲ့ရင္လည္း ခင္ဗ်ားသိပ္ခ်မ္းသာမွာပဲ.. ဒီမွာ ေနထိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..

သူသည္ တစ္စကၠန္႔ခန္႔ ျပဴးၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရယ္ေမာ၍ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။

►ဆိုင္မြန္.. ကၽြန္ေတာ္က အၾကံျပဳလိုက္သည္။
 ►ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္နည္းနည္းေသာက္ျပီး ဒီကိစၥကို ေမ့လိုက္ရေအာင္... ေအာက္ထပ္က ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ပုလင္းႏွစ္လံုးရွိတယ္္.. ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုျမင္လဲ..
►ခင္ဗ်ားရဲ့စိတ္ကူးကို ၾကိဳက္တယ္..  သူက ဆိုလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ တိုက္ခန္းထဲသို႔ ဝိုင္အရက္ပုလင္းမ်ားယူလာျပီး စေသာက္ၾကသည္။
ပထမတစ္ပုလင္းေသာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ ဆိုင္မြန္အေတာ္မူးေနခဲ့သည္။

►ဆိုင္မြန္.. ခင္ဗ်ားမွာ လွ်ိဴ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုရွိေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္..
  ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒါေလးေျပာျပပါလား...

ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက သူ႔ကို ယံုကိုးမႈရွိေစခဲ့သည္။ သူ႔လွ်ိဴ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေစာင့္ထိန္းပါမည္္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ
ကတိေတာင္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အိတ္ထဲမွ ဘူးေလးတစ္ဘူးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။
ဘူးကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါတြင္ ႏွင္းဆီပံုစံရွိေသာ စိန္ပြင့္ၾကီးတစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။
စိန္ပြင့္အတြင္းနက္နက္မွ ျဖဴစင္ဝင္းပေသာ အလင္းေရာင္ျဖာထြက္ေနသည္။

ဆိုင္မြန္က ထိုစိန္ကို ေတာင္အာဖရိကရွိ လူတစ္ေယာက္ထံမွ ခိုးယူခဲ့သည္ဟု ေျပာျပသည္။ စိန္ပြင့္၏
အေလးခ်ိန္မွာ (၁၄၀)ကာရက္တိတိျဖစ္သည္ဟု သူကဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး စိတ္လႈပ္ရွားတုန္ခါသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကံကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုႏိုင္ခဲ့့ေခ်။
လီယူဝင္ဟို႔ခ္၏ ဝိညာဥ္က အပီျပင္ဆံုး မွန္ဘီလူးခ်ပ္လွ်ိဴ႕ဝွက္ခ်က္အား ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာျပသည့္ေနမွာပင္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုမွန္ဘီလူးခ်ပ္ကို ဖန္တီးရန္ လိုအပ္သည့္ စိန္ပြင့္ကို ရွာေတြ႕သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆိုင္မြန္၏ရတနာကို ခိုးယူရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝိုင္ေနာက္တစ္ခြက္ေသာက္ရင္း သူ႔စားပြဲတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္မိသည္။
စိန္ပြင့့္ကို ခိုးယူရုံသာ ခိုး၍မရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့သည္။ ဆိုင္မြန္က ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားေပမည္။
စိန္ပြင့့္ကို ရႏုိင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းသာရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္မြန္ကို သတ္ရမည္။

ဆိုင္မြန္ကို သတ္ရန္ လိုအပ္သမွ်ပစၥည္းအားလံုး သူ႔အခန္းထဲမွာပင္ ရွိေနခဲ့သည္။ အိပ္ေဆးမႈန္႔မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ပုလင္းတစ္လံုးသည္ သူ႔ခုတင္အနီး စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနခဲ့သည္။
စားပြဲေပၚတြင္ ရွည္လ်ားေသးသြယ္ေသာ ဓားတစ္လက္ရွိသည္။ ဆိုင္မြန္သည္ စိန္ပြင့့္ကို အာရုံစိုက္ေနေသာ
ေၾကာင့္ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲသို႔ အိပ္ေဆးမႈန္႔ လြယ္လြယ္ကူကူထည့္ႏုိင္ခဲ့သည္။
သူသည္ (၁၅)မိနစ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ စိန္ပြင့့္ကို အိတ္ထဲထည့္၍ ဆိုင္မြန္အား အိပ္ရာသို႔သယ္သြားသည္။
ဆိုင္မြန္ သူ႔ကိုသူ သတ္ေသခဲ့သည္ဟု ရဲကထင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ျပဳလိုခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆိုင္မြန္၏ ဓားရွည္ကို ေကာက္ယူ၍ သူ႔ကိုေသခ်ာငံုၾကည့္လိုက္သည္။ ဓားကိုသူကိုုယ္တိုင္ ကိုင္ေနခဲ့လွ်င္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲသို႔ မည္သည့္ပံုစံစိုက္ဝင္မည္ကို အတိအက် စိတ္ကူးၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓားကို သူ႔ႏွလံုးထဲသို႔ နက္နက္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ သူ႔လည္မ်ိဳမွ အသံထြက္လာသည္။
ပူေဖာင္းၾကီးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသည့္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေရြ႕လ်ားသြားျပီး သူ႔ညာလက္က ဓားလက္ကိုင္ကို ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။
သူခ်က္ခ်င္း ေသဆံုးသြားပံုရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္ခြက္မ်ားကို ေဆးေၾကာ၍ ဝိုင္ပုလင္းႏွစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ယူထုတ္ခဲ့သည္။
မီးမ်ားကို ဖြင့္ထားခဲ့ျပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ျပန္သြားခဲ့သည္။

ဆိုင္မြန္ ေသဆံုးသည့္ကိစၥကို ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းသံုးနာရီက်မွ သိလာခဲ့့သည္။ အိိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးက
သူ႔တံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္။ ျပန္ထူးသံမၾကားရေသာအခါ သူမက ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။
သူတို႔သည္ ဆိုင္မြန္၏အေလာင္းကို ခုတင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရွိသည္။ ရဲက လူတိုင္းကို ေမးျမန္းခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို သူတို႔မသိသြားခဲ့ေခ်။
ဂ်ဴးလ္(စ္)ဆိုင္မြန္က သူ႔ကိုသူ သတ္ေသသြားသည္ဟုု ေနာက္ဆံုးတြင္ ရဲမ်ားက ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး
မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔ကို အားလံုးေမ့ေလ်ာ့သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အပီျပင္ဆံုးေသာ မူခင္းကို
က်ဴးလြန္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆိုင္မြန္ ေသဆံုးျပီး သံုးလၾကာမွ် ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ေန႔၊ညည ကၽြန္ေတာ့္ စိန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္မ်ားကို ေသြးခဲ့
သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္မ်ားေသြးျပီးသြားသည္။ မွန္ခ်ပ္တစ္စေပၚတြင္ ေရစက္တစ္စက္ခ်ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့့္လက္မ်ား တုန္ခါေနခဲ့့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရစက္မခန္းေျခာက္သြားေစရန္ ဆီအနည္းငယ္ျဖည့့္လိုက္္သည္။ မွန္ေအာက္တြင္ မီးေရာင္ထိန္ထိန္တစ္ခုဖြင့္လွစ္ျပီး စိန္မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္မွတဆင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
တစ္ခဏမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရစက္တြင္ မည္သည့္အရာမွမေတြ႕ရေခ်။ ထို႔ေနာက္ အျဖဴေရာင္စင္စင္
အလင္းေရာင္ကိုေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးမွမွန္ခ်ပ္မ်ားကို ေရစက္နားသို႔ တိုးကပ္
လိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အျဖဴေရာင္အလင္းက ေျပာင္းလဲသြားသည့္ သ႑န္မ်ား ေပၚလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တိမ္တိုက္မ်ား၊ လွပေသာသစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ပန္းပင္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဤပန္းပင္မ်ား၏ အရာင္အေသြးမ်ားမွာ အေတာ္ပင္ထူးျခားလို႔ေနသည္။
အနီေရာင္ေတာက္္ေတာက္၊ ခရမ္းေရာင္အျပင္ ေငြေရာင္၊ ေရႊေရာင္ေတြျဖစ္သည္။
ဒီသစ္ပင္ေတြ၏ သစ္ကိုင္းေတြသည္ ေလျပည္တြင္ ျဖည္းျဖည္းလႈပ္ခါလို႔ေနသည္။ ၾကည့္ေလရာအရပ္တိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရာင္ကြဲေပါင္းတစ္ေထာင္ႏွင့္ သစ္သီးဝလံပန္းမန္မ်ားကို ျမင္ရသည္။

►ဆန္းျပားလိုက္တာ... ဒီလွပတဲ့ေနရာမွာ သက္ရွိသတၱဝါတစ္ေကာင္တေလမွမရွိဘူး...
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိသည္။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာင္အေသြးေတာက္ပေသာ သစ္ပင္ႏွင့္ ခ်ဳံပုတ္မ်ားအၾကားတြင္ ျဖည္းေလးစြာ ေရြ႕လ်ားေနေသာ အရာတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။ ခရမ္းေရာင္သစ္ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ေငြေရာင္ခ်ဳံပုတ္တို႔ ေဘးသို႔ညင္သာစြာတြန္းလိုက္သည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးသမွ် အလွဆံုးမိန္းမတစ္ဦး ရပ္ေနခဲ့သည္။
သူမ၏ အသြင္ကား ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ပင္။ အသားေရာင္က ပန္းႏု၊ ၾကီးမားေသာမ်က္လံုးျပာမ်ားႏွင့္ ရွည္လ်ားေသာ
ေရႊေရာင္ဆံပင္ကား သူမပခံုးေပၚမွေက်ာ္၍ သူမ၏ ဒူးေခါင္းအထိေရာက္သည္။
သူမသည္ သက္တံအေရာင္အေသြးရွိေသာ သစ္ပင္မ်ားမွ လွမ္းထြက္လိုက္သည္။ ေရထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့့သို႔ သူမေလထဲတြင္္ လြင့္ေမ်ာသြါးသည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားမူမ်ားကို ၾကည့့္ရျခင္းမွာ ေလထဲတြင္
ဆည္းလည္းသံေလးမ်ား ထိခတ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္ႏွင့္ တူေနခဲ့သည္။

သူမသည္ သက္တံအေရာင္အေသြးရွိေသာ သစ္ပင္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္သြားျပီး သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္
သည္။ သစ္ပင္သည္ သစ္သီးမ်ား ျပည့္ေနေသာ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို ေရြ႕လ်ားသြားသည္။
သူမထံကိုင္းညြတ္လာရာ သူမ၏ ေသးငယ္ေသာလက္တြင္ လွည့္၍ စ စားလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေတာက္ပေနေသာ အလင္းတန္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္၍ ထိုလွပေသာ သစ္ေတာမ်ားထဲရွိ
သူမထံ လြင့္ေမ်ာဆင္းလိုက္ႏုိင္လွ်င္ ေကာင္းေပစြဟု ေတာင့့္္တလိုက္မိသည္။
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသးငယ္လွပေသာသတၱဝါကို ခ်စ္မိသြားျပီမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သည့္အခါမွ် ျပန္ခ်စ္မည္မဟုတ္ေသာသူကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မိသြားေလျပီ။
ေရစက္တစ္စက္ထဲတြင္ အက်ည္းသားျဖစ္ေနသူတစ္ဦးကို ခ်စ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွေျပးထြက္လိုက္သည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ ပစ္လွဲခ်လိုက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္အထိ ငို
ရႈိက္မိသည္။
တစ္ရက္္ျပီးတစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမကို ၾကည့္ရူရန္ ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးဆီသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ခန္းမွ ထြက္သည္မရွိခဲ့ေခ်။ စားျခင္း၊ အိပ္ျခင္းပင္ ျပဳခဲသည္။

တစ္ေန႔တြင္မူ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ၾကည့္ရူရန္ အသင့္ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးသို႔သြား
ခဲ့့သည္။ သူမရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္  အင္မတန္ဆိုးရြားေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။
သူမမ်က္ႏွာ ပိန္လွီသြားျပီး သူမလမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သူမ၏ ေရႊေရာင္ဆံပင္မွ လွပေသာ
အလင္းေရာင္ႏွင့္ မ်က္ဝန္းျပာမ်ား မရွိေတာ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမကဲ့သို႔ေသးငယ္ျပီး သူမေလာကထဲဝင္ရန္ သူမကိုကူညီရန္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကိုေပးရန္ အသင့္ရွိေနခဲ့သည္။

သူမဖ်ားနာေအာင္္ မည္သည့္အခ်က္က ျပဳေနခဲ့သနည္း။ သူမ လြန္စြာနာက်င္ေနဟန္ရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကူညီမူကင္းစြာ အသည္းကြဲလ်က္ပင္။ သူမကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ေနခဲ့့သည္။
သူမ အားနည္းသည္ထက္ အားနည္းလာသည္။ သစ္ေတာၾကီးမ်ားသည္လည္း ေျပာင္းလဲလို႔ေနသည္။
သစ္ပင္မ်ား၏ လွပေသာအေရာင္အေသြးတို႔ ဆံုးပါးသြားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရစက္ကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မၾကည့္ခဲ့မိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္သတိရလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရစက္ထဲသို႔ မွန္ဘီလူးျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့မိပါေသာ္လည္း ေရစက္ကိုမူ ဂရုမစိုက္မိခဲ့ေခ်။
ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးေအာက္မွန္ခ်ပ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေၾကာက္စရာအျဖစ္မွန္ကို သိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရစက္မခန္းေျခာက္ေစဖို႔ ဆီထပ္တိုးရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ေရစက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေလာသံုးဆယ္ အျမန္ေျပး၍ မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္မွ ၾကည့္လိုက္သည္။ သက္တံေရာင္ေတာအုပ္
အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္သည္ အလင္းေရာင္ပ်ပ်တြင္ လဲေနခဲ့သည္။
သူမ၏ ပန္းေရာင္ခႏၶာကိုယ္မွာ ေျခာက္ေသြ႕ျပီး အသားအေရတြန္႔ေနခဲ့သည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက ဖႈန္မႈန္႔ေတြလို နက္လို႔ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမ ထာဝရ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သတိလစ္သြားျပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွန္ဘီလူးအစအနမ်ားေပၚ ႏုိးလာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သတိလစ္သြားစဥ္က ့္မွန္ဘီလူးေပၚက်သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စိန့္္မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္ကဲ့သို႔ပင္
ကၽြန္ေတာ့္စတ္လည္း ကြဲအက္ေနခဲ့ေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာသို႔ တြားသြားလိုက္သည္။

လေပါင္းမ်ားစြာအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ ေနေကာင္းလာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေငြအားလံုး ကုန္ေနေခ်ျပီ။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္ရူးေနျပီဟု လူေတြေျပာလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပၸံရူးလင္လီ ဟုေခၚၾကသည္။

လီယူဝင္ဟို႔ခ္၏ ဝိညာဥ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာဆိုခဲ့သည္ကို မည္သူမွ် မယံုၾကည္ၾကေခ်။
ကၽြန္ေတာ ္ဂ်ဴးလ္(စ္)ဆိုင္မြန္ကို မည္သို႔သတ္၍ ပီျပင္ေသာ မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္လုပ္ရန္ သူ႔စိန္ကို ခိုးယူခဲ့ေၾကာင္းေျပာေသာအခါ ရယ္ေမာၾကသည္။
ေရစက္ေလးထဲတြင္ လွပေသာကမာၻကို ကၽြန္ေတာ္ မည့္သည့္အခါကမွ မျမင္ခဲ့ဟု သူတို႔ထင္သည္။

သို႔ေသာ္ စိန့္္မွန္ဘီလူးမွန္ခ်ပ္အေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
ယခု သင္တို႔လည္း သိပါျပီ....

( ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို ရိုက္ႏွိပ္ တင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ )
@yexin189

မိသားစုမိတ္ေဆြ

စာေရးသူ   ►►►ေမာင္ေမာင္ျမင့္သိန္း
Ref: Family Friend

အစၥဘယ္လာ သူတို႔ႏွင့္အတူ လာေနမည္ ဆိုေသာအခါတြင္ မစၥတာေရာဘတ္တို႔ အေတာ္ဘ၀င္မက် ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာရခက္သည့္ အေနအထားက သူ႔ဇနီးဂ်ိမ္း၏ သေဘာထား။

►ဂ်က္က သယ္လိုပဲ လူေပလူေတ အရက္သမားျဖစ္ျဖစ္ ဆူဘန္ကိုေတာ့ ငဲ့ရမယ္..  ဆူဘန္က ကၽြန္မတို႔ကို သူ႔မိသားစုလို သေဘာထားခဲ့တာ...
►ဟုတ္ပါတယ္..ကိုယ့္မိသားစုလို သေဘာထားကို ငါလက္ခံပါတယ္..  ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက်္ားက ငါတို႔ကို ႏွပ္သြားတာ..  ဒီအိမ္ကို မတန္မရာ ေစ်းေခၚျပီး ေရာင္းသြားတာ...
မစၥတာေရာဘတ္က အေတာ္ကာလၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အခဲမေၾကေသးသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

►ဒါကေတာ့ရွင္..ေရာင္းသူတစ္ရာ ၀ယ္သူတစ္ဆယ္ပဲ..  သူေခၚတိုင္း ေပးစရာမလိုဘူး..  ကၽြန္မတို႔က တန္တယ္ထင္ျပီး ေပါ့လိုက္တာပဲ..  သူ႔အျပစ္လို႔ ဆိုလို႔ရမလား..ထားလိုက္ပါရွင္..  ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာျပီ..ဒီကိစၥကို ေျပာလို႔ပဲ မျပီးႏိုင္ဘူး...

မစၥစ္ဂ်ိမ္းေရာဘတ္တို႔သည္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ခရားထဲ ထပ္ငဲ့ထည့္ျပီးမွ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
►အခု သူ႔စာအရဆိုရင္ ဂ်က္က ကေနဒါမွာ အလုပ္သြားလုပ္မွာ..  သူ႔ကို တစ္ေယာက္ထဲ လႊတ္လို႔ကေတာ့ စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလိုျဖစ္လိမ့္မယ္..  ဒါ့ေၾကာင့္ ဆူဘန္ပါ လိုက္သြားမွ ျဖစ္မယ္..  ဒါေပမယ့္ သူသြားလုပ္ရမွာက ကေနဒါေတာဘက္..  အေနမက်ေသးဘဲနဲ႔ ကေလးမေလးကို ေခၚသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး..  ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ..  အခုဒီမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေပးေနျပီး ေနာက္တစ္လက်ရင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားသြားေနလိုက္ရင္ အဆင္ေျပတာေပါ့...

တြန္ေရာဘတ္တိုက သူဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ပစ္ခ်လိုက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
►မင္းသေဘာပဲ..  မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္..  ငါ့သေဘာလုပ္ေနလို႔လည္း မင္းက လိုက္ေလ်ာမွာ မဟုတ္တာ..
  ေနာက္ျပီးေတာ့..ေအးေလ..ကေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး..  ဒီအိမ္ကို သူ႔အေဖက အပုပ္ခ်သြားတုန္းက ဒီေကာင္မေလး ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္...
တြန္ေရာဘတ္တိုက ေျပာေျပာဆိုဆို စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ လံုးခ်င္းစာအုပ္ျပီးရန္ မပ်က္မကြက္ထိုင္မွျဖစ္မည္။

သို႔ျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေန႔တစ္ေန႔၏ ျမဴဆိုင္းေနသည့္ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ အစၥဘယ္လာသည္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ ရႊင္ပ်စြာ ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့သည္။
►ဟယ္..အန္တီဂ်ိမ္း မေတြ႕တာၾကာျပီ...
►အင္း..သမီးလည္း အပ်ိဳႀကီးဖားဖားကို ျဖစ္လို႔...
ဂ်ိမ္းက အစၥဘယ္လာကို ဖက္လွဲတကင္း ေပြ႕ဖက္ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

►သူ႔အခန္းဆီ ပို႔လိုက္...
သူမေနာက္မွေန၍ လက္ဆြဲေသတၱာႏွစ္လံုးဆြဲ၍ ၀င္လာေသာ တြန္ေရာဘတ္တိုက ေျပာလိုက္သည္။
►ဒါနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္အခန္းျပင္ထားတာလဲ...
အစၥဘယ္လာက ထက္သန္စြာ ေမးလိုက္သည္။
►ဟိုအေပၚထပ္က အိပ္ခန္းႀကီးကိုပဲ ျပင္ဆင္ထားတယ္..  အေပၚထပ္ကဆို အေ၀းကို ရႈခင္းလွေတာ့...
►အို..သမီးအႀကိဳက္ေပါ့..  အဲဒီအခန္းက အဘြားအခန္း..  အဲဒီျပတင္းေပါက္မွာ အဘြားနဲ႔ကၽြန္မ ထိုင္ျပီး ေန၀င္ဆည္းဆာကို ၾကည့္တတ္ခဲ့ၾကတယ္..  သိပ္လွတာပဲ...
အစၥဘယ္လာ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ အေပၚထပ္သို႔ ျမဴးၾကြစြာ ေျပးတက္သြားသည္။

►ေကာင္မေလး သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္...
ဂ်ိမ္းက ေလွကားတစ္ထစ္ခ်ိဳးေရာက္သြားေသာ အစၥဘယ္လာေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္၍ ေျပာလိုက္သည္။
►သူ႔အိမ္သူ ျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ...
တြန္ေရာဘတ္တိုက အတည္လိုလို အေငါ့လိုလိုေျပာ၍ ေသတၱာႏွစ္လံုးကိုဆြဲကာ ေလွကားေပၚတက္သြားသည္။

အစၥဘယ္လာသည္ သူ႔အခန္းထဲတြင္သာ အေနမ်ားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္သာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေလ့ရွိသည္။

►သမီး..မပ်င္းဘူးလား..  ဒီမွာ မင္း ဦးေလးကလည္း သူ႔စာေရးတဲ့အလုပ္နဲ႔..  သူ႔အေဒၚကလည္း မင္းကို အေဖာ္မျပဳႏိုင္တဲ့ အဘြားႀကီးဆိုေတာ့...
►အို..မပူပါနဲ႔..  ကၽြန္မက လူႀကီးေတြနဲ႔ ေနရတာကို သေဘာက်တာ...
အစၥဘယ္လာ၏ စကားေၾကာင့္ ဂ်ိမ္း ပီတိျဖစ္သြားသည္။
►ငါ့သမီးက စကားအေျပာအဆိုလည္း လိမၼာလိုက္တာ...

အစၥဘယ္လာက ပထမတြင္ သူမကို မ်က္လံုးေမွးၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမစကားကို အဓိပၸါယ္ေပါက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
►သမီးက လူႀကီးေတြနဲ႔ ေနရတာကို ေျပာတာ..  ဟို..အေဒၚတို႔နဲ႔ ေနရတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး...
►ဒါျဖင့္ ဘယ္သူနဲ႔ေနရတာကို ေျပာတာလဲ...
ဂ်ိမ္းက နားမလည္စြာ ေမးလိုက္သည္။
►ဘြားဘြားနဲ႔ေလ...
အစၥဘယ္လာက သူမကို အျပံဳးႏွင့္ေျပာ၍ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး၊ အေအးတစ္ခြက္ႏွင့္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္သြားသည္။
ဂ်ိမ္းက သူမကို မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ ၾကည့္၍ မည္သည့္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ၾကက္သီးထသြားသည္။
အစၥဘယ္လာအဘြားသည္ အစၥဘယ္လာဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ဤအိမ္မွ သူတို႔ မေျပာင္းေရႊ႕ခင္ကပင္ ဤအိမ္ႀကီးတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ တြန္ေရာဘတ္တိုသည္ သူ၏ ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ ေတြ႕ရန္ရွိ၍ ျမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ထြက္လာေသာဂ်ိမ္းသည္ တြန္ေရာဘတ္တို၏ စာၾကည့္တံခါး၀နားတြင္ ရပ္ေနေသာ အစၥဘယ္လာကို ေတြ႕လိုက္သည္။

►ဒီအခန္းကို စာၾကည့္ခန္းလုပ္ထားတာပဲလား...
►အင္း..စာၾကည့္ခန္းပဲေလ..  ဘာျဖစ္လို႔လဲ..  သမီး ၀င္ၾကည့္ခ်င္လို႔လား..  စာအုပ္ေတြၾကည့္ရင္ ၾကည့္..
  ဒါေပမယ့္ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြေတာ့ ဘာမွမလုပ္နဲ႔..  အဲဒီစာအုပ္ေတြက မင္း ဦးေလး လက္ရွိစာေရးရာမွာ အသံုးျပဳေနတဲ့ က်မ္းကိုးေတြ...

►ဘြားဘြားလည္း သေဘာက်မွာပဲ..  ဒီအခန္းကို သူလည္း စာၾကည့္ခန္းလုပ္ထားခဲ့တာ..  ကၽြန္မအတြက္ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး သူ႔စင္ေပၚက ထုတ္ထုတ္ေပးခဲ့တာ...
အစၥဘယ္လာသည္ ဂ်ိမ္း၏ စကားကို အေရးမထား။ သူေျပာလိုသည့္ စကားသာေျပာ၍ အခန္းထဲသို႔
၀င္သြားသည္။ ဂ်ိမ္းက ေနာက္က လိုက္သြားသည္။

တြန္ေရာဘတ္တိုက သူ၏ ေရးလက္စစာမူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ပြဲၾကမ္းတတ္သည္။ အစၥဘယ္လာကမူ သူ၏ စာၾကည့္စားပြဲကို လ်စ္လ်ဴရႈ၍ နံရံတစ္ေလွ်ာက္ ကပ္ထားသည့္ စာအုပ္စင္ႀကီးမ်ားထက္မွ စာအုပ္မ်ားကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

►ဘြားဘြားရဲ့ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ေတာင္ ရွိေသးတယ္..  ဘြားဘြားသိပ္သေဘာက်မွာပဲ..
အစၥဘယ္လာ ၀မ္းသာအားရေျပာ၍ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ေလွကားေပၚ တဒုန္းဒုန္း ေျပးတက္သြားသည္။
ဂ်ိမ္း၏စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္သြားသည္။ အစၥဘယ္လာကသာ ဘြားဘြားေရ ဟု ဟစ္ေအာ္ရင္း ေျပးတက္သြားလွ်င္ ဂ်ိမ္းသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္၊ သည့္အျပင္အခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ထည့္တြက္ စဥ္းစားျခင္းမျပဳဘဲ ထြက္ေျပးခဲ့မည္ကား အမွန္ပင္။ ခုေတာ့...။

သူသည္ ေလွကားထစ္မွေန၍ တိုးတိုးတိတ္တိတ္လိုက္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ဘာလုပ္ေနသနည္းဟု၊ အထဲမွ အသံမ်ားေၾကာင့္ သူမ ၾကက္ေသေသသြားသည္။ အထဲမွ စကားေျပာသံပါလား၊ ဤအိမ္တြင္ အစၥဘယ္လာႏွင့္ သူမသာရွိသည့္အခန္းတြင္ အစၥဘယ္လာသည္ မည္သူႏွင့္စကားေျပာဆိုေနပါသနည္း။

ဂ်ိမ္းသည္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္။
►သမီး..အစၥဘယ္လာ..ဘယ္သူနဲ႔စကားေျပာေနတာလဲ...
►သမီးလား..သမီးဘြားဘြားနဲ႔ေလ..  သမီးဒီအိမ္ကို ျပန္ရထိုက္တယ္..  သမီးျပန္ရေအာင္ အဘြားလုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေနတာေလ..  ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား...

အစၥဘယ္လာ၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း မ်က္လံုးျပဴးသထက္ျပဴးသြားေသာ ဂ်ိမ္းသည္ အခန္းအတြင္းဘက္သို႔
အစၥဘယ္လာက လွည့္၍ ေထာက္ခံစကားေတာင္းလိုက္ေသာအခါ အလိုလိုလိုက္ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ဂ်ိမ္းေရာ္နယ္တို..အစၥဘယ္လာ၏ အခန္းေရွ႕တြင္ သတိေမ့လဲမက်သြားခင္ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္သည့္အရာကား..
သူမကို ရႈတည္တည္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အစၥဘယ္လာ၏ အဘြားပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

( ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို ရိုက္ႏွိပ္ တင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ )
@yexin189

အုတ္ဂူေပၚမွကမၸည္းစာတမ္း

စာေရးဆရာ ►►►သိဏ္းသန္းေအာင္ (ျမင္းျခံ)


ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က သူ႔ ေျခလွမ္းမ်ားကို အိမ္ေပါက္ဝေရာက္သည္ႏွင့္ ေျခစံုရပ္လိုက္၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တံခါးခ်ပ္ႏွစ္ခုအား ႀကီးမားေသာ အာမခံေသာ့ခေလာက္ႀကီးက သစၥာရွိရွိ တာဝန္သိသိျဖင့္ တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနဟန္ ပကတိျငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနဆဲပင္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ အိမ္ျပန္မေရာက္ခဲ့သည္မွာပင္ ႏွစ္လတာကာလ၏ ဟိုဘက္သို႔ သီသီပင္ စြန္းခဲ့ေခ်ေပါ့့။

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္မွာ ေခတၱေတာ့ ေျခစံုရပ္ရင္း ေတြေဝေနမိေသးသည္။ ေနာက္မွ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ သူ၏ စိတ္အ
စဥ္အား စုစည္းယူလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ႀကီး၏ ေဘးအိတ္အတြင္းမွ အိမ္တံခါးေသာ့အား ရွာေဖြယူလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ဖန္ ေသာ့ေခ်ာင္းအား ေသာ့ခေလာက္ႀကီး၏ ေသာ့အိမ္ေပါက္ အတြင္းသို႔ ထိုးထည့္ကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ေသာ့ခေလာက္က ကလစ္ ဟု မည္လာျခင္း အလွ်င္းမရွိ၊ ေခ်းကိုက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က ဒုတိယအႀကိမ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပန္၏။ ထိုအခါမွာ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးမွာ ေဖ်ာက္ခနဲအသံျဖင့္ ပြင့္ထြက္သြားေတာ့သည္။

အိမ္တံခါးရြက္မ်ားအား ျဖည္းညင္းစြာ ဖြင့္ဟလိုက္ျပီးမွ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသို႔ ပါးလႊာေသာ အမွ်င္တန္းတို႔က ဝင္ေရာက္ထိကပ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ပင့္ကူအိမ္အမွ်င္တန္းေတြပဲ၊ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မႈအား အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ပင့္ကူတို႔က ေနရာယူ အိမ္ဖြဲ႕ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ျပီးကမွ လက္ဆြဲအိတ္ကို အသာခ်ထား၍ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို လိုက္ဖြင့္လိုက္သည္။
ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းေရာင္တန္းက အခန္းတြင္းသို႔ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။

အိမ္အတြင္းရွိ ပရိေဘာပပစၥည္းတို႔မွာ ေနရာမပ်က္ နဂိုအတိုင္း ရွိေနၾကေသာ္လည္း ၄င္းတို႔၏ မ်က္ႏွာျပင္မ်ားေပၚ
ဝယ္ ဖုန္မႈန္႔ေတြက မိတ္ကပ္ျခယ္သထားသကဲ့သို႔ ပါပဲလား။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က ၾကက္ေမြးျဖင့္ ဖုန္မႈန္႔ႏွင့္ ပင့္ကူမွ်င္တို႔ကို ခါထုတ္၍ ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ရသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ သူတို႔၏ အိပ္ခန္းေလးအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ရန္ကိုမူ သူ ဝန္ေလးေနဟန္ရွိသည္။

ဒီအိပ္ခန္းေလးမွာ သူႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူ စုနႏၵာတို႔ အိပ္စက္ရာ ခ်စ္ဗိမာန္ေလးရယ္ေလ၊ သူက အိပ္ခန္းအား စကၠန္႔
ပိုင္းေလာက္မွ် ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း သက္မတစ္ခ်က္အား မသက္မသာ ခ်လိုက္မိရေလ၏။ ေနာက္ျပီးမွ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလးအား တြန္းဖယ္ကာ အတြင္းဆီသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္နိမ့္နိမ့္ေလးက ပိုင္ရွင္မဲ့စြာျဖင့္ အထီးက်န္ ရပ္တည္ေနဆဲပါကလား။

ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္မည္ေလေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ကဲ့သို႔ ႏွစ္ဦးေပါင္းမွ တစ္ဘဝမည္ေသာ သူတို႔၏ ခ်စ္ရိပ္
ျမံဳ ခ်စ္ဗိမာန္ဘံုေလးထဲမွ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ကို အထီးက်န္ဆန္စြာ ထားရစ္ခဲ့ေလေသာ ခ်စ္ဇနီးစုနႏၵာအား ယေန႔
တိုင္ တမ္းတ၍ လြမ္းေနရဆဲပါ။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က မတ္တတ္ရပ္ေနရာမွ အိပ္ခန္းေလးအတြင္းသို႔ ဝင္၍
ခုတင္နိမ့္နိမ့္ေလးေပၚသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းေလးအတြင္း၌ စုနႏၵာ၏ အေငြ႔အသက္တို႔က ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘဲ ရွိေနဆဲပါလား။

မည္သည့္ေနရာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ စုနႏၵာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အရာေတြခ်ည္း၊ တစ္ခ်ိန္က စုနႏၵာ၏ ေျခရာလက္ရာ
ေတြက အတိတ္အား အရိပ္ပမာ ရွိေနဆဲပင္၊ အရာရာ၌ စုနႏၵာ၏ အရိပ္အေငြ႔မ်ားႏွင့္ မကင္းခဲ့ေသာ္ျငား ခုမ်ားေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ့အေျခအေနသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ မၾကာေသး၊ ဟိုးလြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးလအတြင္း ရက္ပိုင္းေတြမွာပင္ ဆိုပါစို႔၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔အသက္မကခ်စ္ခဲ့ရေသာ စုနႏၵာတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ေခ်ျပီတည္း။

ခ်စ္ရေသာ စုနႏၵာ ရုတ္တရက္ ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားေလေသာအခါ ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္သည့္ ေကာင္းျမတ္
ေဇာ္အဖို႔ အလြမ္းနာကို မေျဖသိမ့္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ေလ။ ေဝဒနာအား အခ်ိန္ပိုင္းက ကုစားေပးႏိုင္သည္ဟု
ဆိုၾကသည့္အတိုင္း ထိုအခ်ိန္ပိုင္းအား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ရန္အတြက္ ေလလြင့္ျခင္း ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္းပင္
ျဖစ္ပါ၏။ သို႔စဥ္တိုင္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္မွာ စုနႏၵာကို မွန္းဆ၍ တမ္းတေနဆဲ။ ႏြမ္းလ်၍ လြမ္းေနရဆဲပင္။ သူ႔ဘဝထဲမွ ေျပးထြက္သြားခဲ့ေသာ စုနႏၵာ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားအား သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ျပန္ေျပာင္းျမင္လာရျပန္သည္။
ထိုေန႔က မိုးသည္းထန္စြာ ရြာခဲ့့သည္ကို အမွတ္ရလာသည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး တကၠသိုလ္မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသည္။ ပထမႏွစ္ပိုင္းတြင္ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းပဲေပါ့။ ဒုတိယႏွစ္
ေရာက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔သီထားေသာ ခ်စ္သူတို႔ဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္ဟုပင္ ဆိုရေပမည္။
သူတို႔ဘဝ အစစ အဆင္ေျပခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုရခ်ိမ့္မည္၊ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကလည္း တူညီသေဘာထား ရွိထား
သည္မို႔ ေက်ာင္းပညာ ျပီးဆံုးေအာင္ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္သည္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခဲ့သည္။
ေကာင္းျမတ္ေဇာ္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပခဲ့သည္က ဘြဲ႔ရသည္ႏွင့္ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ဝင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
လုပ္ငန္းတာ၀န္အရ ျပည္နယ္၏ နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ေကာင္းစြာမေနလိုက္ၾကရ။ အိုးသစ္အိမ္သစ္ႏွင့္ ဘဝသစ္အား တူႏွစ္ကိုယ္
ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟုပင္ ဆိုၾကပါစို႔။

ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားတြင္ လြတ္လပ္မႈဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္ေသာအရာပင္ မဟုတ္ပါလား။
ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတည္း ေနခဲ့ၾကသည့္ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ဆိုဘိသကဲ့သို႔ စုနႏၵာမွာ မည္သည့္အလုပ္မွ် ဝင္မလုပ္ဘဲ ခင္ပြန္းသည္ တာဝန္က်ရာသို႔ လိုက္ခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း လူ႔ေလာကတြင္ အရာရာတိုင္း အခ်ိန္တိုင္း၌ ေခ်ာေမြ႔ ေျပျပစ္ခဲ့ရသည္ခ်ည္းကား မဟုတ္ပါေလခဲ့။

ကုမၸဏီဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိုတီ ဆင္းရေသးသည္။ အခ်ိန္ပိုေၾကးေငြရရွိသျဖင့္ မေတာင့္တ မေၾကာင့္မၾက ေနခဲ့ရသည္ကေတာ့ မွန္ပါ၏။ သို႔ေပမင့္ လင္ႏွင့္မယား ထိေတြ႔ခ်ိန္က
နည္းပါးဘိျခင္း၊ ၾကားေလေသြးရင္ ေဝးသည္ဟုပင္ ထင္ရသည့္ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမို႔ စုနႏၵာမွာ ခင္ပြန္းသည္၏ လုပ္
ငန္းအေပၚ ျငိဳျငင္စျပဳလာသည္။ တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္ သူတို႔၏ အိမ္ေထာင္ဘဝသက္တမ္းမွာ တစ္ႏွစ္ပင္
မရွိတတ္ေသး။

တစ္ေန႔တြင္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ အလုပ္ခြင္မွ အခ်ိန္ေစာ၍ ျပန္လာခဲ့သည္။ ယခင္ရက္မ်ား၌ သူ႔အလုပ္မွ အျပန္
စုနႏၵာက အျပံဳးေလးျဖင့္ ၾကိဳဆိုေနတတ္သည္သာ။ ထိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရ စုနႏၵာတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ မေတြ႔ရဘဲ ေပ်ာက္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္မွာ အခ်ိန္ေစာျပန္လာပါမွ ဆီးၾကိဳမည့္သူ မေတြ႔ရဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။
ခါတိုင္း အခ်ိန္ကုန္မွ အိမ္ျပန္လာတတ္သည္မို႔ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ စုနႏၵာမွာ ပ်င္းရိဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

အနီးအနားမွ အသိမိတ္ေဆြ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ အျပင္းေျပ သြားေရာက္ေနဟန္တူသည္။ မိန္းမဆိုသည့္ အမ်ိဳးအစားကလည္း စကားေျပာေဖာ္ ရွိပါမွ ႏို႔မဟုတ္လွ်င္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနမည္မွာမလြဲ။
ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က ထိုအေတြးျဖင့္ပင္ သူ႔တြင္ အပိုရွိေနေသာ ေသာ့ျဖင့္ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္၍ အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္
လာခဲ့ရေတာ့သည္။ မၾကာမတင္မွာပင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မိုးက သည္းထန္စြာ ရြာခ်လိုက္ပါေလေတာ့သည္။

အျငိဳးႀကီးသည့္မိုးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မတိတ္။ စုနႏၵာအေနႏွင့္လည္း မိုးရြာထဲ ျပန္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။
ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ဝင္၍ အဝတ္အစားမ်ားအား လဲဝတ္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္
စုနႏၵာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူမတြင္ မိုးေရကို ကာကြယ္ရန္ အကာအရံတစ္ခုတစ္ေလမွ် လႊမ္းျခံဳထားျခင္းမရွိ။ မိုးရြာထဲတြင္ ပကတိေရမ်ား စိုရႊဲစြာျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းသာတည္း။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ စုနႏၵာ အံ့ၾသသြားရသည္။

►မိုးရြာႀကီးထဲ ဘာျဖစ္လို႔ မိုးေရအစိုရႊဲခံျပီး ျပန္လာခဲ့ရတာလဲ စုနႏၵာရယ္..
  အေအးမိျပီး ဖ်ားနာေနမွျဖင့္..မိုးတိတ္မွ ျပန္လာလဲ ရတာပဲဥစၥာ...
ဇနီးစုနႏၵာက သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ မိုးေရစက္မ်ားအား ခါထုတ္ခိုက္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။ သူ႔ေလသံတြင္ ၾကင္နာစိုးရိမ္မႈေတြ ပါေနသည္။

►အိုး..မိုးက ဘယ္အခ်ိန္ တိတ္မွန္းမွ မသိတာ..  ေနာက္ျပီး ေမာင္အလုပ္က ျပန္လာလို႔ နႏၵာကို မေတြ႔ရင္ စိုးရိမ္ေနမွာ စိုးလို႔ေပါ့...
►ေၾသာ္..နႏၵာရယ္.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..  ေမာင္က ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔...

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္၏ အေျဖက သည္မွ်သာ ျဖစ္ပါေလ၏။ သူတို႔မွာ ႏွစ္ဦးသား ေနၾကသည္ဆိုေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ မခက္ပါလား။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ဝင္၍ တဘက္ပြပြႀကီး
တစ္ထည္အား အျမန္ယူ၍ ျပန္ထြက္လာသည္။ တဘက္အား ခ်က္ခ်င္း စုနႏၵာအားမေပးေသးဘဲ သူမအား
ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရမ်ား စိုရႊဲေနေသာ စုနႏၵာ၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္ အဝတ္အစားမ်ားက ကပ္ကပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနေခ်သည္ေလ။
စုနႏၵာ၏ ခႏၶာကိုယ္ရုပ္လံုးမွာ ပကတိ ေဖာ္ထုတ္ျပသေနသလိုမို႔ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္အျမင္ဝယ္ ၾကည့္၍ပင္ ေကာင္းေနေခ်ေသးေတာ့သည္။ ပန္းပုဆရာေက်ာ္တစ္ဦး၏ ထုလုပ္ထားေသာ လက္ရာေျပာင္ေျမာက္သည့္ အလွနတ္မိမယ္တစ္ဦးႏွယ္ပါလား။

►ကဲ..တဘက္ကို ယူလာျပီး ဘာျပဳလို႔ မေပးေသးဘဲ နႏၵာ့ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတာလဲလို႔..  ေပးပါ..ဒီက ခ်မ္းေတာင္လာျပီ...
စုနႏၵာက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ယူလာေသာ တဘက္ကို ေတာင္းလိုက္၏။ စုနႏၵာ၏ ငါးရံကိုယ္လံုးေလးအားၾကည့္၍
ပင့္သက္မိေနဟန္တူသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္တစ္ဦး၏ ယိုယြင္းေနေသာ အေနအထားမ်ိဳးမဟုတ္။
ပကတိ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ေနဆဲပင္ မဟုတ္ပါလား။

►ေတာ္..ေရာ့ေလ..တဘက္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရထပ္ခ်ိဳးျပီးမွ အဝတ္အစားလဲလိုက္ေလ။ 
  နႏၵာေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီမစ္ ေမာင္ အဆင္သင့္ လုပ္ထားလိုက္မယ္...
မိမိဇနီးသည္၏ အလွဝယ္ နစ္ေမ်ာေနရာမွ သတိျပန္ဝင္လာဟန္ျဖင့္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က တဘက္ကိုေပးလိုက္သည္။ စုနႏၵာက ျပံဳးစစမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း ေခါင္းေလးကို မသိမသာ ညိတ္ျပလိုက္ပါေလ၏။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ေရေႏြးတည္ေနခ်ိန္တြင္ စုနႏၵာ၏ ေရခ်ိဳးေနသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာပင္ စုနႏၵာ မိုးမိရာမွ အေအးပတ္၍ ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က အိမ္သံုးေဆးေသတၱာမွ အဖ်ားျပတ္ေဆးမ်ားတိုက္၍ ျပဳစုသည္။
►ေမာင္..အလုပ္သြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားနႏၵာ..  မျဖစ္ရင္ ကုမဏီကို အႀကိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပီး ျပန္လာခဲ့မယ္ေလ.. ေတာ္ၾကာ နႏၵာတစ္ေယာက္တည္းမို႔ အားငယ္ေနမွာစိုးတယ္...
►နႏၵာေနရထိုင္ရတာ ဒီေလာက္ မဆိုးပါဘူး..ေမာင္ရယ္..  ေဆးေသာက္ထားတာပဲ အေတာ္ၾကာ သက္သာသြားမွာပါ..  ကုမဏီလုပ္ငန္းဆိုေတာ့ ေမာင္ခြင့္ယူတာကို သူတို႔က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာ...

စုနႏၵာစကားေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္၏ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား က်ဆင္းေလ်ာ့က်သြားရေတာ့သည္။ ကုမၸဏီေရာက္၍
လုပ္ငန္းဝင္သည့္တိုင္ သူ႔စိတ္မွာ ဇနီးစုနႏၵာဆီသို႔သာ ေရာက္ေနသည္။ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာပင္ အမွားမွား
အယြင္းယြင္းေတြႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ ထိုစဥ္ ကုမၸဏီမန္ေနဂ်ာမွ သူ႔အားေခၚ၍ အေရးေပၚလုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာဝန္
တစ္ခုကို ေပးအပ္ျခင္း ခံလိုက္ရျပန္သည္။ ကုမၸဏီ၏ ေဆာက္လုပ္ဆဲလုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားအား သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီး၍ သြားယူရန္ပင္ျဖစ္သည္။

ထိုတာဝန္ေပးမႈေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားရေတာ့သည္။ ေနအိမ္မွာပင္ လူမမာဇနီးတစ္
ေယာက္ထဲပင္ မဟုတ္ပါလား။ ကုမၸဏီ၏ တာဝန္ေပးမႈကလည္း ေရွာင္လြဲ၍ မရစေကာင္း။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရ
ျဖစ္ေနရာမွ သူ႔လက္ေအာက္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္၏ ဇနီးအား အကူအညီေတာင္း၍ စုနႏၵာအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာဝန္ေပးခဲ့ရေတာ့သည္။

သူ႔ဘဝဝယ္ အရာခပ္သိမ္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ခဲ့သည္သာ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေလေတာ့။ ပစၥည္းသြားယူ
ရာတြင္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ထိုျမိဳ႕မွာ ႏွစ္ညအိပ္ခဲ့ရသည္။ ကုမၸဏီေရာက္ေတာ့လည္း ပစၥည္းမ်ားအား စာရင္းႏွင့္
ေသခ်ာစြာ ေပးအပ္ျပီးမွ ထြက္ခြာခြင့္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကုမၸဏီျပန္ေရာက္စဥ္ သူ႔အား တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ေနျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ သူတို႔အၾကည့္က တစ္မ်ိဳးေတာ့ ထူးျခားမႈ ရွိေနသလိုပင္။

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ အိမ္သို႔ အေျပးအလႊား ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ကုမၸဏီမွ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလလည္း
ေတြ႔လိုက္ရပါေလ၏။ သူခရီးထြက္စဥ္ စုနႏၵာအား လာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကသူေတြပဲထင့္။
သူမရွိစဥ္ လာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသျဖင့္ စိတ္ထဲမွ ေက်းဇူးပင္ တင္လိုက္မိသည္။ သို႔ေပမင့္ အထင္ႏွင့္
အျမင္ လြဲမွားခဲ့ပါျပီ။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ အလာေကာင္းေသာ္လည္း အခါေႏွာင္းသြားခဲ့ေခ်ျပီတကား။ စုနႏၵာ သူ႔ကို
ပင္ မေစာင့္ေတာ့။ အေအးမိဖ်ားနာရာမွ နမိုးနီးယားဝင္ကာ လူ႔ေလာကႏွင့္အတူ သူ႔ကိုပါ အျပီးအပိုင္စြန္႔ခြာသြားခဲ့ျပီတဲ့ေလ။ တည္ေဆာက္ျပီးစ သူတို႔၏ အိမ္ေထာင္သက္ကေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္လုဆဲဆဲမွာပင္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားရပါေခ်ျပီေကာ။

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္မွာ အရူးႀကီးပမာ က်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ကုမၸဏီ လူႀကီးမ်ားက စုနႏၵာ၏ အေျခအေန မေကာင္း
၍ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေသာ္လည္း နယ္စပ္ျမိဳ႕ငယ္ကေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဖုန္းကြန္တက္မရဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရ
သည္ဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္ေျပာၾကသည္။ ဆရာဝန္ပင့္၍ ကုသခဲ့ၾကေသာ္လည္း အေျခအေနမွာ လြန္ေနျပီ
ျဖစ္၍ အားလံုးမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရံုမွတပါး အျခားဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လက္မႈိင္ခ်ကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ခ်စ္သူသက္ထား ဇနီးမယားေလး စုနႏၵာအား နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလး၏ သုသာန္တစျပင္၀ယ္ ရင္နင့္ဖြယ္ အုတ္ဂူသြင္း၍ သျဂိဳလ္ျခင္းအမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရေတာ့သည္။

တစ္ခုေတာ့ ထူးဆန္းဘိသို႔ ရွိေနသည္မွာ ဒီျမိဳ႕ေလး၏ ဓေလ့စရိုက္ပင္ ျဖစ္ပါေလ၏။ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ
တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းဆိုသလို ထိုျမိဳ႕ေလးမွာ ထူးျခားမႈတစ္ခု ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုေဒသတြင္ ေသဆံုး
သူမ်ားအား အုတ္ဂူသြင္း၍ သျဂိဳလ္ျခင္းျပဳၾကရာတြင္ ထိုပုဂိၢဳလ္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့စဥ္က ေကာင္းမႈအ၀၀ျဖစ္ေစ၊ က်န္ရစ္သူ၏ ေသဆံုးသူအက်ိဳးခံစားခ်က္ မွာၾကားလိုခ်က္မ်ားအား အုတ္ဂူတြင္ ကမည္းထိုး စာလံုးထြင္း၍ မွတ္တမ္းတင္ၾကရသည္တဲ့ေလ။
ေကာင္းျမတ္ေဇာ္အေနျဖင့္ ေရာမေရာက္၍ ေရာမလိုပင္ က်င့္ၾကံရေတာ့သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း မျပဳလိုေတာ့ဘဲ သူ၏ ခံစားခ်က္ကိုသာ စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူတြင္ စာလံုးထြင္းကမည္းထိုးထားလိုက္ေတာ့သည္။
စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားကမည္းထိုး ေရးထားသည္မွာ-

(ေမတၱာျပိဳင္ဆဲ သစၥာခိုင္ျမဲ ေရႊလက္တြဲစဥ္
 ေပါင္းခြင့္မၾကံဳ ဤ လူ႔ဘံုမွ
 ေရစက္ကုန္၍ စြန္႔ခြာေျပးထြက္
 သြားရစ္ေလသူ ေမာင့္ခ်စ္သူအား
 တို႔မ်ားတစ္သက္ မေမ့ရက္တည့္) ဟူ၍ ပင္။

ယခင္က အရက္မေသာက္တတ္သည့္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ယခုေတာ့ အရက္ေသာက္ေနခဲ့ျပီေလ။ ခ်စ္ဇနီး
စုနႏၵာ ေသဆံုးသြားျပီးေနာက္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အရက္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စုနႏၵာအား သတိရတမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနျခင္းတို႔မွ စိတ္၏ ေျဖရာ အေျဖရွာသည့္အေနျဖင့္ အရက္ကို အေဖာ္လုပ္ခဲ့သည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။

တစ္ညေန အရက္ဘားမွအျပန္ အိမ္ခန္းဆီမဝင္ေတာ့။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ သူ၏ အထီးက်န္ဘ၀က ဇနီးျဖစ္သူအား
ပို၍ပို၍ ေအာက္ေမ့တမ္းတေနမည္သာျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ဇနီးသည္ေသဆံုး၍ ႏွစ္လ
ျပည့္ေသာေန႔မို႔ ပို၍ အရက္ကို ေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အရက္၏ ရီေ၀ေ၀အရွိန္ေလးက စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူရွိရာ သုသာန္တစျပင္သို႔ ခပ္ေထြေထြျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သုသာန္သခ်ိဳင္းဆိုသည္က လူသူအေရာက္အ
ေပါက္နည္းပါးေသာ အရပ္ပင္။ သူတစ္ေယာက္သာလွ်င္ စိတ္ရူးေပါက္၍ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းမွ်သာ။

စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူထက္တြင္ သစ္ရြက္ေၾကြတို႔က ျပည့္ေမာက္ေနသည္။ ႏွစ္လတာကာလအတြင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသာ အမိုးအကာမဲ့ေသာ အုတ္ဂူတိုင္းမွာ သစ္ရြက္အမႈိက္သရိုက္ေတြႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္က ေၾကာက္ရြံ႕မႈကင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အျခားအုတ္ဂူမ်ားရွိရာ ေဘးဘီသို႔ ရီေ၀စြာ ေ၀့ကစားၾကည့္လိုက္၏။
အုတ္ဂူတစ္ခု၏ ေဘးနား သစ္ပင္တြင္ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုတံျမက္စည္းကိုယူ၍ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အုတ္ဂူေပၚမွ သစ္ရြက္အမႈိက္မ်ားအား ဖယ္ရွင္းထုတ္လိုက္သည္။
ဇနီး၏အုတ္ဂူအား ဖယ္ရွင္းသုတ္သင္ျပီးေသာအခါ ေနမင္း၏ နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္မွာ ျပိဳက်လုဆဲဆဲ အခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္ေနေပျပီ။ ယမကာ၏ အရွိန္ႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈတို႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သလို ျဖစ္သြားသည္။

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ အေမာေျဖရန္အလို႔ဌာ အနီးနားရွိ သုသာန္ဇရပ္ေပၚသို႔တက္၍ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအား ပစ္လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။ မူးယစ္သည့္အရွိန္က သူ႔အား ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေစေတာ့သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ပုတ္ႏႈိးလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားအား
ေလးကန္စြာကျဖင့္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရေလ၏။ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာပင္ ျဖစ္သည္။ သုသာန္တစျပင္တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖင့္ ထထိုင္လိုက္၏။ သုသာန္အတြင္းရွိ အုတ္ဂူတိုင္းမွ အရိုးစုမ်ားက အျပင္
ဘက္သို႔ ထိုးေဖာက္ထြက္လာၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အရိုုးစုမ်ားက ေသဆံုးစဥ္က မိမိတို႔ အုတ္ဂူတြင္
ေရးထိုးထားၾကေသာ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳထားသည့့္ စာတန္းမ်ားအားၾကည့္၍ ျပဳတ္က်မသြားေသးေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ တဟားဟား ရယ္ေမာေနၾကသည္မွာ ေက်ာခ်မ္းစရာပင္။

အရိုးစုမ်ား၏ ရယ္သံေတြက သူ႔အား ေျခာက္လွန္႔ေနဘိသို႔ ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ အမူးေတြအားလံုး ပ်က္ျပယ္ကုန္
ေပျပီ။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ လွဲေနရာမွ ထရပ္လိုက္၏။ သူမွင္တက္မိသလို ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ အရိုးစုမ်ားက အနီးရွိ
အုတ္ႀကိဳးအုတ္ပဲ့ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ ကမၸည္းစာတမ္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကသည္။
ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

ေနာက္တစ္ဖန္ ပ်က္စီးသြားေသာ စာတမ္းမ်ားေနရာတြင္ အသစ္တစ္ဖန္ ကမၸည္းစာတမ္းမ်ား ေရးထိုးလိုက္ၾက
ျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ တစ္စံုတစ္ခုအား ဖ်က္ကနဲ သတိရလိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုအရာကား သူ႔ဇနီးစုနႏၵာ၏ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္အမွန္မ်ားအား သိခ်င္လာျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလ၏။ သူ႔ဇနီး စုနႏၵာ
သည္ပင္လွ်င္ သူတို႔နည္းတူ သက္ရွိဘဝက သူမ၏ လုပ္ရပ္မ်ားအား ေဖာ္ထုတ္ေရးသားေလျပီလား။
ထိုအေျဖအား ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ သိခ်င္စိတ္ေတြ တရိပ္ရိပ္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့့္ပင္ ဇနီး စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူရွိ
ရာသို႔ မေျပးရံုတမယ္ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။ စုနႏၵာ၏ အုတ္ဂူကိုလည္း အရိုးစုတစ္ခုက တဟားဟားရယ္ေမာ၍ ဖ်က္ဆီးေနပါပေကာလား။

အရိုးစုမွာ စုနႏၵာ၏ အရိုးစုျဖစ္မွန္း သူ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ စုနႏၵာ ေသဆံုးစဥ္က သူမ၏ အေလာင္းတြင္ သူမအျမတ္တႏိုးရွိလွေသာ လည္စီးနီနီေလးအား ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ကိုယ္တိုင္ ရစ္ပတ္ေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

ယခုေတာ့ ထိုအရိုးစု၏ လည္တိုင္တြင္ အထင္အရွား ရွိေနပါကလား။
လည္စီးနီနီေလးက လေရာင္ေအာက္တြင္ တလြင့္လြင့္ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ေဇာ္ ကိုယ္တိုင္အမွတ္
တရ ေရးထိုးထားခဲ့ေသာ အုတ္ဂူေပၚမွ စာတန္းမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနျပီ။ စုနႏၵာ၏ အရိုးစုက ဖ်က္ဆီးထားေသာ သူမ၏ အုတ္ဂူေပၚ၌ အတိတ္မွ သူမ၏ ျဖစ္ရပ္အမွန္ကို ျပန္လည္ေရးသားေနေတာ့သည္။

သူ႔ႏႈတ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ႏွင့္ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ရင္း ဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
စာတမ္း၏ ေဖာ္ျပခ်က္ကား...

(ခင္ပြန္းေယာက်္ား၊ ရွိေသာ္ျငားလည္း
 ေဖာက္ျပားစိတ္၀င္၊ မဆင္ျခင္ဘဲ
 လင္ငယ္ႏွင့္ေတြ႔ ၾကည္ေပ်ာ္ေမြ႔စဥ္
 အဖ်ား၀င္၍ ေသခဲ့ရသည္)......။

စာဖတ္သူမ်ား က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
@yexin189